انگلستان در بحران هویت گیر کرده و تحت رهبری ادی جونز به عقب می لغزد | اتحادیه راگبی

بگاهی اوقات می توان از اولین شکست ناامید کننده آزمون در استرالیا عقب نشینی کرد. انگلیس آخرین بار در سال 2010 موفق به انجام این کار شد، زمانی که مانند اکنون، آنها به طرز ناامیدکننده ای در پرث شکست خوردند تا سرمربی خود مارتین جانسون را به نجات فوری رها کنند. او با تنزل دادن هم تیمی قدیمی خود در جام جهانی، جانی ویلکینسون، به نیمکت پاسخ داد. انگلیس یک هفته بعد در سیدنی با نتیجه 21-20 به خانه رفت و در اواخر وقت با ضربه پنالتی ساده مت گیتو از دست رفت.

این به جانسون اجازه داد موقتاً استراحت کند، اما در نگاهی به گذشته، شکاف‌هایی را که قرار بود در جام جهانی راگبی 2011 بعدی در نیوزیلند بیشتر شود، برطرف کرد. که باعث ایجاد یک سوال ناراحت کننده می شود. آیا انگلستان در درازمدت از باخت در دومین آزمون شنبه – و همراه با آن سری – بیشتر از بردی که مسائل اساسی را پنهان می کند، سود بیشتری می برد؟

سفید کردن سری 3-0 احتمالاً تنها نتیجه ای است که ممکن است اتحادیه فوتبال راگبی را از رضایت مداوم خود بیرون بیاورد. پیشرفت ثابت؟ یکی از قوی ترین تیم های دنیا؟ اگر چنین است، چگونه است که انگلیس تعطیل کردن بازی‌ها را به طور فزاینده‌ای سخت می‌یابد؟ در ماه فوریه آنها مقابل اسکاتلند در موریفیلد شکست خوردند و اکنون در برابر دو تیم – بربرها و والابی – که بیش از نیمی از بازی را با 14 بازیکن انجام دادند، همین کار را انجام دادند.

چرا وقتی فشارها بالا می رود، انگلیس همچنان پنالتی ها و کارت های غیرضروری را دریافت می کند؟ چگونه است که حریفان می‌توانند سرعت تاکتیکی را بالا ببرند، در حالی که انگلیس برای یافتن باد دوم تلاش می‌کند یا واقعاً به سمت حریفان می‌رود تا زمانی که خیلی دیر شده است؟ تماشای بازی های با استعداد هنری آروندل و جک ون پورتلیت در جمع آوری اولین تلاش های خوب خود بسیار دلخراش بود.

علاوه بر این، آیا کاملاً تصادفی است که هیجان‌انگیزترین برد آنها در فصل – با یک امتیاز در برابر آفریقای جنوبی در توئیکنهام در نوامبر – بدون همکاری مارکوس اسمیت و اوون فارل به دست آمد؟ در حالی که اگر انگلیس نتواند به اندازه کافی در جلو یا در میانه میدان برای تولید توپ سریع به ثمر برسد، به ندرت کمک می کند، هیئت داوران در ترکیب «اسمارل» در 10 و 12 باقی می ماند.

مانند پای ماهی و کلیه، یا تخم مرغ و آلاسکا پخته شده، ازدواج ترتیب داده شده آنها نمی تواند تفاوت های اساسی در نحوه برخورد آنها با بازی را پنهان کند. یک نگاه به Samu Kerevi، بازیکن واضح مسابقه، که تهدیدی سه گانه در مورد سرعت، قدرت و انرژی است، بیشتر بر عمق مهاجمان انگلیس و میزان کمی توربو رانش ایجاد می کند.

اینکه بگوییم انگلیس بین دو چهارپایه گیر کرده است، به معنای کمرنگ کردن آن است: اکنون مدفوع های مختلف زیادی وجود دارد که به نظر نمی رسد هیچ کس کاملاً مطمئن باشد که در کجا ایستاده اند. آیا انگلیس می‌خواهد یک تیم بزرگ، قلدر و تهاجمی باشد که پیروزی‌ها را به دست می‌آورد یا تیمی که به سرعت، تیزبینی و ظرافت‌اش معروف است؟ یا هر دو؟ یا هیچ کدام؟ تنها یک سال مانده به جام جهانی 2023، آنها وقت کافی برای تصمیم گیری ندارند.

کم کم شباهتی به سال 2015 ندارد، زمانی که مدیریت انگلیس، که از یک بعد اضافی ناامید بود، سام برگس را وارد ترکیب کرد. این به دلیل بلاتکلیفی در مورد بهترین ترکیب هافبک انگلیس به طرز بی نظمی پایان یافت و چیز زیادی تغییر نکرده است.

آنچه قطعاً مورد نیاز است، وضوح بیشتر است. چقدر هوشمندانه است که مارو ایتوجه در یک خط زودهنگام آنقدر فریاد بزند که داور عصبانی او را تهدید به پنالتی کند؟ چرا جانی هیل موهای مردم را می کشد؟ پرخاشگری خیلی خوب است اما باید کنترل شود. جونز ریاست تیمی را برعهده دارد که به اندازه تیم مخالف با خودش مخالف است.

خب بعدش چی؟ پرث یکی از دورترین شهرهای بزرگ روی زمین از نظر جغرافیایی است، اما اگر انگلستان دچار سفیدپوشی شود، جونز حتی بیشتر احساس انزوا خواهد کرد. همانطور که امروزه به ندرت به نظر می رسد که نخست وزیران استعفا دهند، بعید است که جونز در صورت آشکار شدن آن سناریوی تلخ کناره گیری کند.

با این حال، در یک انبوه 3-0 شکست خورده و تیم او تنها دو برد در 9 بازی اخیر خود به دست آورده است، از جمله باخت ماه گذشته Barbarians. مطمئناً RFU می تواند احساس کند که تیم ملی دارد به عقب می لغزد و لمس جادویی جونز از یک جفت قاچاقچی قدیمی طوطی نازک تر است.

شاید انگلیس، همراه با سایر کشورهای بومی، به اندازه کافی خوب نیستند و انتظارات بسیار بالاست. اما نگاهی به برگه تیم بیندازید و به سختی می توان نتیجه گرفت که پرسنل دغدغه اصلی انگلیس است. مانند یک بومرنگ در حال بازگشت در خارج از کشور، بیشتر یک مورد حذفیات گذشته است که به آنها رسیده است. حتی اگر آنها در بریزبن برنده شوند، مشکلات عمیق‌تر را پنهان نخواهد کرد.