پول نقد فیلیپس و رافینیا به باشگاهی مانند لیدز هیچ تضمینی نمی دهد | لیدز یونایتد

تیخبر خوب برای لیدز این است که بحران مصدومیت فصل گذشته به این معنی است که آنها تمرینات زیادی را بدون ستاره های خود انجام داده اند. خبر بد این است که این بار دائمی است. کالوین فیلیپس و رافینیا هر دو در راه هستند و بنابراین لیدز، ناگهان اما نه غیرقابل پیش‌بینی، در جایگاه آشنای باشگاهی در حال رشد قرار می‌گیرد که می‌بیند بزرگترین دارایی‌هایشان از بین رفته و نیاز به بازسازی دارند. اجتناب ناپذیر بودن الگو یکی از ناراحتی های بزرگ ساختارهای مالی فوتبال مدرن است.

فیلیپس 26 ساله است. او در لیدز به دنیا آمد. او از طرفداران لیدز است. او در 14 سالگی به آکادمی پیوست. او بیش از 200 بازی لیگ برای این باشگاه انجام داده است. اما حتی چشمک زن ترین هوادار لیدز نیز نمی تواند او را به خاطر پذیرفتن پیشنهاد منچسترسیتی سرزنش کند. او پول بسیار بیشتری به دست خواهد آورد، زیر نظر یکی از بهترین مربیان تاریخ بازی خواهد کرد و برای کسب معتبرترین جوایز رقابت خواهد کرد. لیدز، در واقع، ممکن است خود را خوش شانس بداند که توانسته او را برای مدت طولانی نگه دارد.

رافینیا 25 ساله است. وقتی او 19 ساله بود از برزیل به پرتغال رفت و از ویتوریا گیمارش به اسپورتینگ رفت و قبل از رفتن به رن، جایی که لیدز او را در سال 2020 انتخاب کرد. برای او، هر باشگاه یک پله بالاتر از پله بوده است. ; این انتقادی نیست که بگوییم از لحظه ای که به لیدز رسید، به دنبال جایی بود که می تواند برود. با فرض اینکه چلسی جایی است که او به پایان می رسد، این یک پیشرفت واضح است و شاید در یک سال جام جهانی از اهمیت بیشتری برخوردار باشد زیرا او به دنبال تایید جایگاهش در تیم برزیل است. باز هم، فوتبال مدرن به همین سادگی است: هیچ کس کسی را ناامید نکرده یا خیانت نکرده است.

این مشکل برای باشگاه های پایین تر از سطح نخبگان است. چه بازیکنان خود را توسعه دهید یا استعدادهای امیدوارکننده‌ای را از جاهای دیگر جذب کنید، در نهایت فرد ثروتمندتری می‌آید و آنها را می‌برد (البته کاری که لیدز با رن انجام داد با آنچه چلسی و سیتی با آنها انجام می‌دهند تفاوتی ندارد؛ همانطور که بلک‌ددر به بالدریک مشاهده کرد: “این روش دنیاست… من اذیت می شوم و به همین دلیل گربه را لگد می زنم، گربه به موش می زند و در نهایت موش از پشت تو را گاز می گیرد.”)

برخی از باشگاه ها بهتر از سایرین این انتقال را مدیریت می کنند. مالکان لیدز آشکارا از لستر به عنوان یک مدل صحبت کرده اند و جوان می خرند، سپس توسعه می دهند، می فروشند و دوباره پر می کنند. اگر جزء نخبگان نباشید تقریباً تنها راه برای بودن است. آشفتگی در اورتون نشان می‌دهد که چه اتفاقی می‌تواند برای باشگاه‌هایی بیفتد که وضعیت پایه خود را نمی‌پذیرند، اما سعی می‌کنند با تمرکز بر استعدادهای آماده‌ای که در جاهای دیگر دچار تزلزل شده‌اند، رقابت کنند. برخی از تجربه ها می تواند کمک کند، برخی معامله ها باید انجام شود، اما به عنوان یک سیاست عمده فروشی پرهزینه و محکوم به شکست است.

اما به طرز وحشیانه ای سخت است. ثروتمندان می توانند اشتباهات را تحمل کنند. منچستریونایتد در دهه گذشته تقریباً هیچ چیز جز اشتباهات مرتکب نشده است و با این حال آنها به عنوان رقیب همیشگی چهار تیم برتر باقی می مانند. چلسی می تواند 100 میلیون پوند را برای روملو لوکاکو خرج کند و اگر مشکلی پیش بیاید، او را با مبلغ ناچیز قرضی بدون هیچ عواقب واقعی برای بودجه خود ببندد. ثروت عایق ارائه می دهد.

اگر باشگاهی مانند لستر روی گزینه کمی گران‌تر قمار کند و اشتباه پیش برود، عواقب آن شدید خواهد بود: شاید آنها باید زودتر بازیکنی را قبل از رسیدن به اوج ارزش خود و قبل از اینکه جایگزینی برای او آماده کنند، از زمین خارج کنند. شاید آن‌ها نتوانند جایگزین بازیکنی را که قصد فروش آن را دارند بخرند و این در فصول آینده تأثیر منفی دارد.

لیدز احتمالاً ترجیح می‌دهد تنها یکی در این تابستان و دیگری در آینده نقل مکان کند، اما باید حدود 110 میلیون پوند به عنوان غرامت دریافت کند. این یک فرصت است، اما مملو از ریسک است. لیورپول از فروش فیلیپه کوتینیو برای تامین مالی خرید ویرجیل فن دایک و آلیسون استفاده کرد و به این ترتیب ذینفع اصلی خرید نیمار از بارسلونا توسط پاری سن ژرمن شد. اینکه تاتنهام پس از فروش گرت بیل، کریستین اریکسن جوان را به عنوان بخشی از هجوم خود به ارمغان آورد، تسلیت ناچیزی برای عدم تأثیرگذاری شش خرید دیگر بود.

فقط به این دلیل که لیورپول دو بازیکن درجه یک را به خدمت گرفت که کارساز بود، و تاتنهام به دنبال هفت بازیکن رفت که نشد، به این معنی نیست که درسی کلی تری در مورد نحوه خرج کردن پول بادآورده وجود ندارد. لیورپول و اسپرز در سطوح مختلف و در مراحل مختلف پیشرفت خود قرار داشتند.

حتی اگر لیدز بتواند یک جفت استعداد 50 میلیون پوندی را پیدا کند که مایل به پیوستن هستند، این احتمال وجود دارد که یک یا دو سال دیگر آنها را ترک کنند و آنها را در همان موقعیتی که الان هستند بازگرداند. اما اولویت لیدز مطمئناً نه تنها تقویت تیم خود، بلکه تعمیق آن است، برای کاهش مشکلاتی که آنها را در بحبوحه بحران مصدومیت فصل گذشته آزار داده است.

برندن آرونسون هافبک تهاجمی و راسموس کریستنسن دفاع راست با مجموع مبلغ 41 میلیون پوند از RB Salzburg به این تیم آمده اند. آرونسون یک هدف بلندمدت بود، در حالی که کریستنسن به مدت دو سال زیر نظر جسی مارش در سالزبورگ بازی کرد تا اینکه سرمربی به RB لایپزیگ نقل مکان کرد. وقتی بازیکنان باشگاه‌ها را جابه‌جا می‌کنند، هیچ چیزی تضمین نمی‌شود، اما هر دو باید با فلسفه مطابقت داشته باشند. مارک روکا هافبک 25 ساله اسپانیایی با 10 میلیون پوند از بایرن به خدمت گرفته است. او ممکن است کار کند یا نکند، اما دوباره با مدل امضای نسبتاً ارزانی که برای یک سبک بازی مشابه با فضایی برای توسعه استفاده می شود، مطابقت دارد.

جدایی رافینیا یک کمبود آشکار در تهاجمی ایجاد می کند. مهاجم 21 ساله بلژیکی چارلز دی کتلره با انتقال از کلوب بروژ مرتبط شده است و پس از تجربه فصل گذشته، به نظر می رسد احتمال انتقال مهاجم دیگری نیز وجود داشته باشد، در حالت ایده آل، مهاجمی که بتواند به صورت گسترده بازی کند.

همه چیز به افراد بستگی دارد، اما تفکر پشت خرید لیدز امیدوارکننده به نظر می رسد. با این حال، هیچ امضایی هرگز یک موفقیت تضمین شده نیست. لیدز مجبور شده است، همانطور که سایر باشگاه‌های هم قد و قامت خود معمولاً انجام می‌دهند، به یک سری قمار. و این بدان معناست که آنها بدون تقصیر واقعی فصل را در میان عدم اطمینان و تحت فشار شروع می کنند.