تاریخ، کمیته بین المللی المپیک و فیفا را منافقان فرصت طلب بر سر روسیه قضاوت خواهد کرد | سیاست ورزشی

منتنها هشت روز و یک جنگ طول کشید تا کمیته بین‌المللی المپیک یک مانور متهورانه در هوا انجام دهد که در شیب‌های المپیک زمستانی بی‌موقع نبود. در بیشتر ماه فوریه، زمانی که پکن میزبان بازی‌های 2022 بود، IOC اصرار داشت: جایی برای سیاست در ورزش وجود ندارد. توماس باخ، رئیس جمهور، در اوایل فوریه گفت: «در مورد جمعیت اویغور، موضع کمیته بین المللی المپیک باید بی طرفی سیاسی باشد.

با این حال، تنها یک هفته پس از افتادن پرده بازی های المپیک زمستانی، IOC به شدت عقب نشینی کرد. هیئت اجرایی کمیته بین‌المللی المپیک در روز دوشنبه تصمیم گرفت: «به منظور حفظ یکپارچگی رقابت‌های ورزشی جهانی و برای ایمنی همه شرکت‌کنندگان، ورزشکاران روسیه و بلاروس باید از رقابت‌های بین‌المللی حذف شوند.» در ادامه این بیانیه آمده است: کمیته بین‌المللی المپیک مجدداً درخواست رئیس کمیته بین‌المللی المپیک را تأیید می‌کند. “به صلح فرصت بده.”

همه اینها این سوال را ایجاد می کند: چرا جنایات علیه مردم اویغور و نقض حقوق بشر در چین خوب است، اما حمله به اوکراین فراتر از آن است؟ پس از بازی های المپیک زمستانی که مملو از توسل به بی طرفی بود، این ریاکاری آشکار احساس خاصی از شلاق را برمی انگیزد. از طریق این لنز ورزشی غیرقابل توضیح، به نظر می رسد که برخی از جنایات خوب است، اما روسیه با راهپیمایی به کیف از مرز عبور کرد.

IOC بالاخره کار درست را انجام داد. با توجه به درگیری های مداوم در اوکراین، حضور روسیه در مسابقات ورزشی بین المللی در حال حاضر غیرقابل تصور است. فیفا نیز به دلیل حذف تیم های روسی از مسابقات بین المللی شایسته تقدیر است. هزینه های انسانی مایه تاسف است – ورزشکاران معمولی روسیه، که بسیاری از آنها هیچ ارتباطی با رژیم رئیس جمهور ولادیمیر پوتین ندارند و هیچ نقشی در این جنون فعلی ندارند. با این حال، ممنوعیت ورزشی روسیه تنها اقدام منطقی است زیرا موشک‌ها بر سر غیرنظامیان اوکراینی می‌بارند.

اما چه چیزی این بدنه های ورزشی اینقدر طول کشید؟ روسیه در سال 2008 به گرجستان حمله کرد، یک سال پس از اینکه کمیته بین المللی المپیک بازی های 2014 را به سوچی اعطا کرد. عجیب است که با توجه به رویدادهای اخیر، IOC در آن زمان بی صدا بود. شش سال بعد، در روز اختتامیه المپیک زمستانی، الحاق کریمه به روسیه آغاز شد. در ماه های بعد روسیه به شرق اوکراین حمله کرد.

به جای محکوم کردن خشونت، هیئت حاکمه المپیک به وفاداران پوتین احترام گذاشت (که روز دوشنبه آنها با خنده پس گرفتند). فیفا با وجود ادامه اشغال کریمه توسط روسیه، جدایی طلبان نیابتی آن در دونتسک و لوهانسک و تنها چند ماه قبل از مسابقات، یک سوءقصد نافرجام در خاک انگلیس، جام جهانی مردان را در سال 2018 دنبال کرد.

شستشوی ورزشی عواقبی دارد – رویدادهای هفته گذشته در اوکراین این موضوع را کاملاً روشن کرده است. کمیته بین المللی المپیک و فیفا با اجازه استفاده از جواهرات تاج خود برای تجلی وجهه روسیه، در اقدامات ناخواسته پوتین در دهه گذشته شریک بوده اند. بدون شک این امکان وجود دارد که، حتی اگر المپیک 2014 یا جام جهانی 2018 لغو شده بود، ممکن است ما همچنان در جایگاه امروزی خود باشیم. اما IOC و انفعال فیفا به سختی کمکی نکرد.

زمانی که باید اقدام می‌کردند، هیئت‌های حاکمه فاقد اعتقاد به انتخاب‌های سخت بودند. اکنون صحبت کردن برای هر دو آسان است. آنها با حمایت مالی از مالیات دهندگان روسی، الیگارش های روسی را غنی کرده اند و به خانه های خود رفته اند. امروز می‌توان پوتین را از کاخ‌های سوئیس محکوم کرد، بدون اینکه هیچ چیزی در میان باشد. کمیته بین‌المللی المپیک و فیفا با آخرین اقدامات خود نشان داده‌اند که چیزی جز فرصت‌طلب نیستند: زمانی که با جاه‌طلبی‌های تجاری‌شان سازگار است، بی‌طرف هستند و زمانی که احساس می‌کنند نیاز به تغییر در راستای افکار جهانی دارند، سیاسی هستند.

با توجه به جام جهانی 2022 قطر در اواخر امسال، بعید به نظر می رسد که تغییر روحی ادامه یابد. این مسابقات با استفاده از زیرساخت هایی که به احتمال زیاد بر پایه کار اجباری ساخته شده است، در کشوری که توسط ناظر حقوق بشر Freedom House به عنوان “غیرآزاد” رتبه بندی شده است، برگزار می شود، جایی که حقوق زنان و LGBTQI+ قطر محدود است. روسیه ممکن است آنجا نباشد، اما 6500 کارگر مهاجری که از زمان اهدای جام جهانی در قطر جان خود را از دست داده اند، نیز حضور ندارند. گناه فیفا عمیق است.

ورزش همیشه سیاسی بوده و قدمت آن به اولین المپیادهای یونان باستان برمی گردد، زمانی که ایالت های شهر به دلیل تأثیر میزبانی بازی ها دست به تکان می زدند، حتی گاهی اوقات به خشونت متوسل می شدند. اصرار بر خلاف آن، همانطور که کمیته بین المللی المپیک، فیفا و دیگر نهادهای ورزشی جهانی مدت هاست انجام داده اند، نشان دهنده بی توجهی عمدی به واقعیت است.

با این حال، آنها بر این افسانه پافشاری کردند، از جمله همین یک هفته پیش، زمانی که آخرین سیرک المپیک در پکن به سختی در مورد حقوق بشر به پایان رسید. ممنوعیت روسیه آنها مورد استقبال قرار می گیرد، اگر بدبینانه باشد. اما این فقط بر دوگانگی فوق‌العاده آنها، شکست رهبری آنها و خلاء اخلاقی تأکید می‌کند که سرکوب وحشیانه مردم اویغور، تبتی‌ها، هنگ‌کنگ‌ها را چیزی جز «بی‌طرفی سیاسی» نمی‌داند. تاریخ کمیته بین المللی المپیک و فیفا را به عنوان منافقین همدست قضاوت خواهد کرد – هیچ تلنگری در مورد روسیه مانع از آن نمی شود.