“با ما صحبت کن، نه برای ما”: جوامع ماهیگیری سازمان ملل را به نادیده گرفتن صدای آنها متهم می کنند | محیط

ماهیگیران و زنان در مقیاس کوچک از کشورهای ساحلی در خط مقدم “وضعیت اضطراری اقیانوسی” رهبران جهان و سایر تصمیم‌گیرندگان را در کنفرانس اقیانوس‌های سازمان ملل متحد به نادیده گرفتن صدای آنها به نفع منافع شرکت‌ها متهم کرده‌اند.

آنها می گویند که بیش از نیمی از ماهی های صید شده در جهان برای مصرف انسان از جوامع ماهیگیری در مقیاس کوچک تامین می شود، اما سهم آنها در امنیت غذایی و حفاظت از اقیانوس ها به اندازه کافی شناخته نشده است.

سوزان نجری، از کنیا، نایب رئیس شبکه تولیدکنندگان و بازرگانان ماهی زنان آفریقایی، که اعضایی از 44 کشور از 54 کشور آفریقایی دارد، گفت که جوامع ماهیگیری ساحلی به «یک صندلی پشت میز» نیاز دارند و اغلب در حاشیه قرار می‌گیرند.

نجری گفت: «ما از سیاستگذاران می خواهیم که با ما صحبت کنند، نه برای ما. وی گفت: «ما شاهد آسیب به مناطق پرورش ماهی هستیم. این ما هستیم که با سوء تغذیه مبارزه می کنیم. ما به تمرین‌کنندگان بیشتری در اینجا نیاز داریم تا داستان‌هایشان را بگویند.»

دانیل کانیولان، یک رهبر بومی، غواص و ماهیگیر اهل پاتاگونیای شیلی، گفت که جامعه او سال ها برای دفاع از سرزمین های خود می جنگیدند.

Caniullan گفت: “صنعت پرورش ماهی قزل آلا که مواد شیمیایی و آنتی بیوتیک ها را در دریا آزاد می کند، گسترش یافته است.” این یک فاجعه زیست محیطی ایجاد می کند و ما شاهد کاهش حیات وحش دریایی هستیم.

400000 نفر مثل من هستند که تحت تاثیر قرار گرفته اند. ما می خواهیم این موضوع را به سازمان ملل و دولت شیلی جلب کنیم. این ما هستیم که با مشکل سروکار داریم و راه حل هایی داریم.»

Caniullan از شیلی می خواهد که قانون موجود را اجرا کند که به ایجاد یک منطقه دریایی حفاظت شده در قلمرو بومی برای محافظت از معیشت اجازه می دهد.

حدود 120 میلیون نفر در سراسر جهان به ماهیگیری وابسته هستند که تقریباً 97 درصد آنها در کشورهای در حال توسعه زندگی می کنند.

بسیاری از ماهیگیران و زنان در مقیاس کوچک در بحث ها، پانل ها و رویدادهای دیگر در کنفرانس لیسبون که توسط دولت های کنیا و پرتغال برگزار شد، شرکت کردند. با این حال، آنها می گویند که در حالی که پیش نویس اعلامیه نهایی به سهم آنها در امنیت غذایی و ریشه کنی فقر اشاره می کند، نقش آنها را به اندازه کافی به رسمیت نمی شناسد.

جوامع ماهیگیری همچنین از این بیم دارند که پیش نویس اعلامیه، که بر قصد «توسعه و ترویج راه حل های مالی نوآورانه برای پیشبرد تحول به اقتصادهای مبتنی بر اقیانوس پایدار» تأکید می کند، می تواند این سهم را تضعیف کند، زیرا آنها در حال حاضر با رقابت گردشگری و سایر بخش ها بر سر دسترسی مواجه هستند. به اقیانوس

مارگارت ناکاتو، که نماینده بیش از 1000 پردازشگر ماهی در اوگاندا است و به مجمع جهانی برداشت‌کنندگان ماهی و کارگران ماهی تعلق دارد، گفت: «بسیاری از جوامع ماهیگیری به دلیل اولویت‌بندی بخش‌های دیگر، مانند گردشگری و نفت و گاز، بیرون رانده شده‌اند. استفاده از زمین مانند کشاورزی، به ما دسترسی کمتری به مناطق ماهیگیری می دهد.

“این همچنین یک بحران در مورد غذا است – ماهیگیران در مقیاس کوچک غذا تهیه می کنند و معیشت ما در خطر است. این یک مبارزه برای شنیده شدن است.»

این هفته، جوامع ماهیگیری از پنج قاره فراخوانی جهانی برای اقدام صادر کردند و از دولت‌ها و رهبران جهانی خواستند از ماهیگیری در مقیاس کوچک محافظت و حمایت کنند.

آنها از تصمیم گیرندگان می خواهند که از آنها در برابر بخش های رقیب «اقتصاد آبی» محافظت کنند. دسترسی ترجیحی ایمن به و افزایش مدیریت مشترک مناطق ساحلی؛ تضمین مشارکت زنان؛ و افزایش حمایت از جوامع ساحلی که با تاثیرات بحران آب و هوا سروکار دارند.

Gaoussou Gueye، از سنگال، که رئیس CAOPA، یک اتحاد آفریقایی شیلات صنایع دستی است، گفت: “ما نگران به حاشیه رانده شدن ماهیگیری در مقیاس کوچک در استراتژی های اقتصاد آبی کشورهایمان هستیم.

اگر مجبور باشیم با بخش های قدرتمند، آلوده کننده و مخرب زیست محیطی در محیط زیست دریایی و ساحلی رقابت کنیم، نمی توانیم زنده بمانیم.

لیسبون آخرین کنفرانس سیاسی مهم قبل از مذاکرات نهایی در مورد معاهده دریای آزاد در ماه اوت است. چهل و نه دولت، از جمله 27 کشور عضو اتحادیه اروپا، متعهد شده اند که یک معاهده را در سال جاری نهایی کنند.