چرا وقتی مردم از گرسنگی می‌میرند، به ماشین‌هایمان محصول می‌دهیم؟ | جورج مونبیوت

دبلیوآیا می‌توانید درباره دولت‌هایی بگویید که در بحبوحه بحران جهانی غذا، به جای تغذیه ماشین‌ها را انتخاب می‌کنند؟ ممکن است بگویید آنها دیوانه، بی توجه یا ظالم بودند. اما وقتی می‌خواهید سوزاندن غذا را در حالی که میلیون‌ها نفر از گرسنگی می‌کشند توصیف کنید، این کلمات به سختی کافی است.

هیچ چیز پیچیده ای در مورد تأثیرات تبدیل محصولات به سوخت زیستی وجود ندارد. اگر از غذا برای تامین انرژی ماشین‌ها یا تولید برق یا گرم کردن خانه‌ها استفاده می‌شود، یا باید از دهان انسان‌ها ربوده شود یا اکوسیستم‌ها باید از سطح سیاره ربوده شوند، زیرا زمین‌های زراعی برای پاسخگویی به تقاضای اضافی گسترش می‌یابند. اما دولت ها و صنایع مورد علاقه آنها این حقیقت آشکار را پنهان می کنند. آنها حواسمان را پرت می کنند و ما را در مورد یک راه حل آشکارا نادرست برای فروپاشی آب و هوا گیج می کنند.

از ابتدا، مشوق‌ها و قوانین ترویج سوخت‌های زیستی در دو سوی اقیانوس اطلس ارتباط چندانی با نجات سیاره و هر چیزی که به مصلحت‌های سیاسی مربوط می‌شد، نداشت. آنگلا مرکل به عنوان ابزاری برای جلوگیری از استانداردهای قوی‌تر مصرف سوخت برای تولیدکنندگان موتور آلمانی، بر الزام اتحادیه اروپا به سوخت‌های زیستی فشار آورد. در ایالات متحده، مدت‌هاست که برای بالا بردن قیمت غلات و ارائه بازار تضمینی به کشاورزان استفاده می‌شود. به همین دلیل است که دولت بایدن با نزدیک شدن به انتخابات میان دوره ای، همچنان به این ظلم متعهد است.

همانطور که گروه تحقیقاتی حمل و نقل و محیط زیست نشان می دهد، زمین مورد استفاده برای رشد سوخت های زیستی مصرف شده در اروپا 14 میلیون هکتار (35 متر جریب) است: مساحتی بزرگتر از یونان. از روغن سویای مصرفی در اتحادیه اروپا، 32 درصد توسط خودروها و کامیون ها مصرف می شود. آنها 50 درصد از کل روغن نخل مورد استفاده در اتحادیه اروپا و 58 درصد از روغن کلزا را می بلعند. در مجموع، 18 درصد از روغن نباتی جهان به بیودیزل تبدیل می شود و 10 درصد از غلات جهان به اتانول تبدیل می شود تا با بنزین مخلوط شود.

گزارش جدید اتحاد سبز، یک اندیشکده مستقل، نشان می دهد که غذای مورد استفاده بریتانیا به تنهایی برای سوخت های زیستی می تواند 3.5 میلیون نفر را تغذیه کند. بر اساس یک تخمین، اگر تولید سوخت زیستی در سراسر جهان متوقف شود، محصولات ذخیره شده می توانند 1.9 میلیارد انسان را تغذیه کنند. تنها نتیجه ثابت و قابل اعتماد این فناوری گرسنگی است.

موضوع فقط فشار صعودی بر قیمت مواد غذایی نیست، هر چند که عالی است. بازارهای سوخت زیستی همچنین انگیزه بزرگی برای غصب زمین از کشاورزان کوچک و مردم بومی فراهم می کند. از سال 2000، 10 میلیون هکتار از زمین های آفریقا، که اغلب بهترین زمین است، توسط صندوق های ثروت دولتی، شرکت ها و سرمایه گذاران خصوصی خریداری یا تصرف شده است. آنها تولید غذا برای مردم محلی را با “محصولات انعطاف پذیر” جایگزین می کنند: کالاهایی مانند سویا و ذرت که می توانند بین بازارهای غذا، خوراک حیوانات یا سوخت زیستی، بسته به اینکه کدام قیمت بالاتر است، جابجا شوند. زمین خواری عامل اصلی فقر و گرسنگی است.

از آنجایی که سوخت های زیستی تقاضا برای زمین را افزایش می دهد، جنگل های بارانی، مرداب ها و ساواناها در اندونزی، مالزی، برزیل و آفریقا پاکسازی می شوند. محدودیتی برای اینکه چقدر می توانیم بخوریم وجود دارد. هیچ محدودیتی برای اینکه چقدر می توانیم بسوزانیم وجود ندارد.

همه منابع اصلی زراعی بیودیزل تأثیر آب و هوایی بالاتری نسبت به سوخت‌های فسیلی دارند که جایگزین آن‌ها می‌شوند. روغن کلزا 1.2 برابر گرمای جهانی، روغن سویا دو برابر، روغن پالم سه برابر گرمای جهانی ایجاد می کند. همین امر در مورد اتانول تهیه شده از گندم نیز صدق می کند. با این حال، این ملاحظات بازگشایی کارخانه بیواتانول در هال را متوقف نکرده است، در پاسخ به مشوق های دولت، که از گندم کشت شده در 130000 هکتار زمین استفاده می کند.

هر زمان که یک بازار سوخت زیستی جدید راه اندازی شود، به ما گفته می شود که با زباله کار می کند. یک مثال اخیر ادعای BP است مبنی بر اینکه سوخت هواپیماها با “مواد اولیه پایدار مانند روغن پخت و پز استفاده شده و زباله های خانگی” تامین می شود. همیشه، به محض توسعه بازار، محصولات اختصاصی برای عرضه آن کشت می شود. در حال حاضر، تمام زباله هایی که می توان به طور واقعی استخراج کرد، استفاده می شود، با این حال، تنها 17 درصد از بیودیزل اتحادیه اروپا و به ندرت اتانول زیستی را تشکیل می دهد. به گفته یکی از افشاگران صنعتی که با من تماس گرفت، حتی این ارقام نیز بسیار زیاد است: از آنجایی که روغن پالم ضایعاتی، به لطف تقاضا برای بیودیزل “سبز”، می تواند ارزشمندتر از نفت جدید باشد، ظاهراً منابع تازه وارد جریان زباله می شود.

با این حال، به دور از توجه به نگرانی‌ها، سال گذشته، دولت بریتانیا، «در پاسخ به بازخورد صنعت»، هدف خود را برای میزان سوخت زیستی مورد استفاده در حمل‌ونقل سطحی افزایش داد. بدتر از آن، ادامه گسترش فرودگاه را با این ادعا که هواپیماها به زودی قادر به استفاده از سوخت های “پایدار” خواهند بود، توجیه می کند. در عمل این به معنای سوخت زیستی است، زیرا هیچ منبع “پایدار” دیگری احتمالاً در میان مدت به سفرهای هوایی انبوه انرژی نمی دهد. اما هیچ وسیله ای برای پرواز بیش از تعداد اندک هواپیما با این سوخت وجود ندارد که شامل گرسنگی جهانی و فاجعه زیست محیطی نباشد.

اکنون شرکت انرژی Ecotricity طرحی را برای تبدیل 6.4 میلیون هکتار از بریتانیا – بیش از یک چهارم مساحت زمین – به خوراک نیروگاه های بیوگاز آغاز کرده است. بنیانگذار Ecotricity، دیل وینس، ادعای حیرت انگیزی را مطرح کرده است که “این یک طرح بدون جنبه های منفی است”. اما همانطور که منتقدان تلاش کرده اند به او اشاره کن، این طرح هزینه های هنگفت اکولوژیکی، کربن و فرصت غذایی را متحمل می شود. به عبارت دیگر، زمین می تواند برای رشد غذا استفاده شود. یا اگر از آن برای تولید مواد غذایی استفاده نمی شد، کربن بیشتری را جذب می کرد و حیات وحش بیشتری را ذخیره می کرد. تولید بیوگاز همچنین رویدادهای آلودگی شدیدی را ایجاد کرده است که ناشی از پخش مجدد بقایای آن به زمین است که بخش مهمی از برنامه Ecotricity است یا به دلیل نشت و پارگی. این بدترین پیشنهاد استفاده از زمین است که تا به حال در بریتانیا دیده ام.

وقتی با وینس در مورد این مسائل به چالش کشیدم، او به من گفت: «ما شرکت بزرگ بدی نیستیم. ما طرفداران محیط زیست هستیم که کارها را انجام می دهیم، و اغلب وقتی کاری جدید را شروع می کنیم، دیدگاه ثابت نسبت به چیزها را ناراحت می کنیم.»

اما ما نمی توانیم از چنین راهکارهایی برای حل بحران آب و هوایی خود استفاده کنیم. برای باقی ماندن سوخت‌های فسیلی در زمین، باید سیستم انرژی خود را تغییر دهیم: نیازمان به سفر، شیوه‌های حمل‌ونقل، مصرف سوخت خانه‌هایمان و وسایلی که با آن آنها را گرم می‌کنیم. سوخت‌های زیستی مدرن، که در مقیاس استفاده می‌شوند، پایدارتر از انواع قدیمی‌تر نیستند: روغن نهنگ. و سوزاندن غذا تعریف زوال است.