تحویل هنگ کنگ: جدول زمانی | چین

1967: افزایش خشم توسط یک اقلیت کمونیست منجر به خشونت در هنگ کنگ شد و آبزرور را وادار کرد که بپرسد آیا زمان بازگرداندن مستعمره فرا رسیده است.

1979: موری مک‌لهوز، فرماندار هنگ‌کنگ که از سوی لندن منصوب شده بود، در سفری تاریخی به پکن در ماه مارس، شروع به بررسی «سوال 1997» کرد. او با رهبر ارشد چین، دنگ شیائوپینگ، ملاقات کرد که به مک‌لهوس هنگ کنگ گفت که بازیابی خواهد شد. اما دنگ همچنین گفت که پکن به نظام سرمایه داری اجازه می دهد تا در قلمرو ادامه یابد.

1982: چین سکوت رسمی خود را شکست و به مردم هنگ کنگ گفت که به “اتحاد مجدد زودهنگام ملت چین” کمک کنند.

سپتامبر 1982: ناآرامی فزاینده در منطقه مارگارت تاچر را بر آن داشت تا با مذاکرات موافقت کند. اما پکن اصرار داشت که مالکیت هنگ‌کنگ غیرقابل مذاکره است و پس از پایان اجاره‌نامه ۹۹ ساله بریتانیا در سرزمین‌های جدید، خواستار بازگشت آن شد.

چین که متهم به غیرمنطقی بودن است، به منتقدان یادآوری کرد که هیچ کشوری دوست ندارد سرزمینی را از دست بدهد و درگیری فالکلند را مثال زد.

1984: پس از مذاکرات طولانی، مارگارت تاچر از امضای یک بیانیه مشترک بین بریتانیا و چین در مورد هنگ کنگ استقبال کرد که نشان دهنده پایان حکومت استعماری است. هر دو کشور توافق کردند که هنگ کنگ در سال 1997 تحت فرمول “یک کشور، دو سیستم” به حاکمیت چین بازگردد.

1989: روحیه در میان نخبگان هنگ کنگ همچنان ضعیف بود. لندن در مستعمره آسیایی خود به “خیانت” متهم شد. در جریان جلسه استماع ماه آوریل که توسط کمیته منتخب امور خارجی مجلس عوام سازماندهی شد، لیدیا دان، بلندپایه ترین سیاستمدار غیردولتی قلمرو، با تشریح آنچه که امتناع بریتانیا از اعطای حق اقامت به آنها را “از نظر اخلاقی غیرقابل دفاع” خواند، گریه کرد. بیش از 3 میلیون دارنده پاسپورت بریتانیایی این شهر.

پس از کشتار میدان تیان‌آن‌من در پکن، گروه‌های دموکراسی‌خواه از بریتانیا خواستند از مذاکرات با چین بر سر هنگ کنگ خارج شوند. دولت بریتانیا پس از گرفتن تضمین از چینی ها تصمیم گرفت به کار خود ادامه دهد.

1997: حکومت بریتانیا در هنگ کنگ در 1 ژوئیه 1997 پایان یافت. مراسمی به مناسبت این مناسبت در هنگ کنگ با حضور شاهزاده چارلز، تونی بلر و کریس پتن، آخرین فرماندار آن برگزار شد. پتن قبل از ترک قلمرو در یک سخنرانی احساسی خطاب به مردم هنگ کنگ گفت: «اکنون مردم هنگ کنگ باید هنگ کنگ را اداره کنند. این است وعده و آن سرنوشت تزلزل ناپذیر.»