آشکار شدن دوران رومن آبراموویچ باعث ایجاد شک و تردید در چلسی و فراتر از آن می شود | چلسی

اسبالای تمام ساعت ها کلاه های خز مصنوعی را انبار کنید. موسیقی محلی روسی را از لیست پخش قبل از مسابقه حذف کنید. رومن آبراموویچ رسماً به دنبال خریدار است. در واقع، اگر بخواهیم گزارش ها را باور کنیم، باشگاه فوتبال چلسی حتی می تواند ظرف یک هفته فروخته شود.

این یک چارچوب زمانی غیرممکن برای چنین معامله پیچیده ای است که تنها با این واقعیت قابل اعتماد است که، صادقانه بگویم، در حال حاضر هر چیزی ممکن به نظر می رسد.

شاید حتی، چه کسی می داند، کمی تامل صادقانه در مورد مالک در حال خروج چلسی، که مجلل ترین سرمایه گذار انفرادی در تاریخ فوتبال اروپا باقی مانده است. اما حتی اکنون یک میلیاردر عجیب و غریب و مرموز سال صفر.

در حالی که دیکتاتوری خیرخواهانه آبراموویچ در چلسی به پایان می رسد، زیرا حتی خانه های مجلل لندن – نه، نه خانه های مجلل لندن – عجله به بازار می آورند، همه اینها در پس زمینه جنگ، تحریم ها و انکار روابط کرملین، شاید فوق العاده ترین جنبه. در حال حاضر خاطره آن روزهای اولیه است که این خواستگار خجالتی و با ظاهری عجیب و غریب با چشمک زدن در نور استمفورد بریج ظاهر شد و روند تحول کامل و غیرقابل برگشت را آغاز کرد.

19 سال از زمانی که آبراموویچ چلسی را به مبلغ 140 میلیون پوند از کن بیتس خرید می گذرد. اکنون که به آفتاب اواخر تابستان سال 2003 نگاه می کنیم، مانند دنیایی عجیب و غریب و بی فریب به نظر می رسد.

در سکوها هواداران روبل های کاغذی ساختگی پرتاب کردند. روزنامه ها ماشین های 200000 پوندی را بررسی کردند، تلاش ناموفق برای خرید کل پیست اسکی، طلاق فوق العاده بالا. چلسی آنقدر پول خرج کرد که مجبور شد بازی جوانمردانه مالی را اختراع کند. و سه سال پس از نسخه روسیه توسط ولادیمیر پوتین، آبراموویچ در آن لحظه مانند یک پیشتاز از یک دسته جدید انسانی به نظر می رسید، پسر میلیاردر اوبر، با فلاش قایق بادبانی، برنزه ریویرا، و هزینه های بی پایانش.

برای چلسی، سال‌های پس از آن با هزینه‌های غیرقابل جبران، شکوه و جلال را در زمین به ارمغان آورده است، همه آن‌ها با یک هوای غم‌انگیز تحت نظارت آن حضور ابوالهول‌مانند درازای بازو. در طول زمان یک تکینگی پایدار نیز وجود داشته است. آبراموویچ با ورودش صحنه را ترک می‌کند: یک باشگاه تک نفره، تنها مالک تک نفره بی‌علاقه، خیرخواه بی‌پایان هر باشگاه فوتبالی در هر کجا. مرد با کت و شلوار و صورت در حال ترک ساختمان است. و هنوز واضح ترین سوال باقی می ماند. این شخص دقیقا چه کسی بود؟ و دقیقاً در چه چیزی شرکت کرده ایم؟ شاید در ماه های آینده بتوان در مورد معنای رومی بحثی آزاد داشت. و بررسی قانونی نقش ورزش در فرهنگ گسترده تر. حتی، چه کسی می داند، برای یادگیری برخی از درس ها در مورد حفاظت از این دارایی های ارزشمند.

مطمئناً نگرانی هایی در مورد انگیزه های آبراموویچ وجود داشته است. در ژانویه سال جاری، نماینده دیوید دیویس، نماینده مجلس عوام در مورد استفاده از سیستم حقوقی انگلیس برای کنترل گزارش فعالیت های ثروتمند روس ها، به نظر او، صحبت کرد. دیویس نظرات خود را در مورد آبراموویچ نیز بیان کرد.

ارزش این را دارد که پیشینه آقای آبراموویچ و شخصیت این مرد را به مردم یادآوری کنیم. به گفته کمیته اطلاعات ملی اسپانیا، ما در اینجا درباره مردی صحبت می کنیم که امور اقتصادی خصوصی رئیس جمهور پوتین را مدیریت می کند. این مردی است که به دلیل مشکوک بودن به مشارکت در پولشویی و تماس با سازمان های جنایی از مجوز اقامت سوئیس رد شد. آبراموویچ همچنین خطری برای امنیت عمومی و خطری برای آبروی سوئیس تلقی شد.

کمی بعد دیویس اضافه کرد: زمانی که او باشگاه چلسی را خرید، آبراموویچ فرماندار منطقه چوکوتکا روسیه بود. نزدیکان او ادعا کردند که این خرید به دستور کرملین انجام شده است. در نتیجه این خرید، او اکنون قدرت نرم و نفوذ بسیار زیادی در بریتانیا دارد. من از مجلس می‌خواهم که در مورد اینکه آیا این مرد به دستور کرملین یا دولت پوتین عمل می‌کند به نتیجه برسد. توجه به این نکته مهم است که آبراموویچ به شدت و مکرراً دسترسی به پوتین یا کرملین را انکار کرده است، به او علاقه دارد یا هر گونه رابطه ویژه با آن را رد کرده است. آبراموویچ همچنین انگیزه پوتین برای خرید باشگاه چلسی را رد می کند. او انکار می کند که مالکیت او بر باشگاه ارتباطی با قدرت نرم یا اهداف سیاسی داشته باشد.

همچنین شایان ذکر است که دیویس به مدت 35 سال در همان حزب حاکم محافظه کار که بر جریان پول روسیه و نفوذ روسیه به قلب صنعت مالی لندن، سیستم حقوقی و بله، سیاست لندن نظارت داشته است، بوده است. حزب محافظه کار که به میزان شگفت انگیزی از طریق کمک های مالی حامیان روسی الاصل تامین می شود).

آنچه در اینجا بسیار قابل توجه است این است که، صحت اظهارات دیویس هرچه باشد، هنوز اینقدر طول کشیده است، تا جایی که جهان شروع به سوختن کرده است، قبل از اینکه کسی که در موقعیت قدرت قرار دارد به اندازه کافی برای تحقیق احساس نگرانی کند.

اگر این همان چیزی است که دیوید دیویس فکر می کند، اگر همکارانش در مجلس نیز به همین ترتیب نگران هستند، چرا هیچ کس، از دولت گرفته تا لیگ برتر، احساس نمی کند که نگران سرنوشت باشگاه فوتبال چلسی باشد؟ چرا، با توجه به سناریویی که دیویس توصیف می کند، همین دولت از اعمال نیروی قانونی به پیشنهادات برای تنظیم کننده فوتبال خودداری کرده است؟ در عوض، دوران آبراموویچ در چلسی مصادف شده است با در آغوش گرفتن یک بازار جهانی بدون محدودیت، با رویکرد غیرسیاسی و ایدئولوژیک غیراخلاقی به مالکیت باشگاه. نپرس تنظیم نکن فقط خط پایین را بررسی کنید.

به نظر می رسد این چشم انداز به طور فزاینده ای نسبت به نحوه عملکرد ورزش های بزرگ کور است. فوتبال در حال حاضر فرهنگ عمومی است، باشگاه های لیگ برتر موتورهای قدرتمندی برای روابط عمومی و قدرت نرم هستند، به طوری که اصطلاح شستشوی ورزشی در حال حاضر کمی خیس و منسوخ به نظر می رسد. اگر نماد پوتین و ورزش چیزی به ما می‌گوید، اگر می‌توان درسی از استفاده او از فیفا و کمیته بین‌المللی المپیک به‌عنوان یک سیستم تاننوی جهانی گرفت، این است که در اینجا می‌توان لبه‌های سختی وجود داشت، مسیری برای سفر. فراتر از ترویج صرف صنعت گردشگری است.

دو باشگاه لیگ برتر انگلیس تحت مالکیت دولت‌های ایالتی هستند، یکی از طریق یک صندوق خصوصی که توسط خود ولیعهد اداره می‌شود. چرا این سیاستمداران می خواهند صاحب باشگاه های ورزشی انگلیسی شوند؟ مطمئناً نمی توان شک کرد که این سیاست خارجی است. عربستان سعودی به ویژه در یک حمله افسونگر است، اتحاد ایجاد می کند و خود را به عنوان کشوری تثبیت می کند که دیگر نیازی به تضمین امنیت خود توسط ایالات متحده ندارد.

محمد بن سلمان، رئیس صندوق نیوکاسل، چندی پیش در اجلاس سران گروه 20، پوتین را می‌توان دید. این به معنای تحمیل انگیزه‌های خصمانه نیست، فقط برای آگاهی از اینکه بازی بزرگ‌تری در قطار برگزار می‌شود، فوتبال بخشی از سر و صدای اطراف است، و باشگاه‌ها در این صحنه‌بازی مهره‌های شکننده هستند، وفاداری هواداران و رسانه‌های اطراف غافلگیرکننده است. سهولت.

درست تا زمانی که جهان به جلو حرکت می کند. آینده برای چلسی نامشخص به نظر می رسد. حتی اگر خریدار پیدا شود که به اندازه کافی سریع عمل کند، باشگاه برای عملکرد در سطح فعلی خود به جیب عمیق مالک متکی بوده است.

صورتحساب دستمزد 187 میلیون پوندی، طرح‌های بزرگ استادیوم جدید (اکنون متوقف شده است)، خریدهای گران قیمت: هیچ یک از اینها بدون 1.5 میلیارد پوند وام شخصی ممکن نبود.

زمان های خوب باید از اینجا به روشی دیگر و دقیق تر بگذرد. آن دوران اکنون از بین رفته است و با شتابی حیرت آور ریشه کن شده است.

برای بقیه فوتبال انگلیس، و در واقع همه ورزش‌ها، می‌توان درسی را در کشف آن آموخت.