رانندگی به سنت مایکلز به خانه‌های تاریخی و مناظر خلیج منتهی می‌شود

با فرا رسیدن آخر هفته روز یادبود، چمدانی را بستم و به سمت شرق رانندگی کردم، مسیری 80 مایلی را دنبال کردم که ده‌ها سال توسط ساکنین واشنگتن که به دنبال مقاصد فصلی آرام‌تر بودند، پیموده بودند. پس از عبور از پل خلیج چساپیک و رفتن به سمت جنوب در جاده‌های بادی بادخیز، سرانجام در سنت مایکلز، مدیترانه، یک مقصد ساحلی که اغلب به عنوان یکی از جواهرات تاج ساحل شرقی مریلند شناخته می‌شود، قدم برداشتم.

شهر سنت مایکلز که در تالاب‌های شور خلیج چساپیک قرار دارد، مناظر قرن نوزدهمی خود را حفظ می‌کند، زمانی که صنعت کشتی‌سازی مسلط بود و برداشت صدف و خرچنگ به وفور از اسکله‌های آن سرازیر می‌شد و ثروت اندکی برای بازرگانان محلی ایجاد می‌کرد. .

امروزه، تبدیل آن به یک شهر تفریحی کاملاً کامل است، اما ردپای ماندگار ریشه‌های دریایی و ثروت از دوران شکوفایی آن به آن کمک کرده است که حتی در بخشی از مریلند که در شهرهای کوچک فراوانی وجود دارد که تداعی‌کننده دوران اولیه ایالات متحده است، برجسته شود. سال ها. طی سه روز کوتاه، با مجموعه‌ای از معماری اولیه آمریکا و فرصت‌های فراوانی برای کشف چشم‌انداز چساپیک از طریق خشکی و آبی مواجه شدم.

اولین شبم، گرسنه برای شام به خیابان اصلی کوتاه سنت مایکلز رسیدم و متوجه شدم که بیشتر رستوران‌های شهر بیشتر رستوران‌های کوچک، استیک‌ها، و بار و کبابی‌های متمرکز بر غذاهای دریایی هستند. ویترین خوبی از غذاهای دریایی خلیج چساپیک – صدف های تازه، خرچنگ پوسته نرم و سنگ ماهی سیاه شده – از قبل جمعیت را به مکان های مورد علاقه ای مانند The Crab Claw و Awful Arthur می کشاند. اما در نهایت، من به Ruse، مکانی پر جنب و جوش و تازه که در سال 2021 و در طول همه گیری همه گیر افتتاح شد، دیدم و خارج از هتل مدرن وایلدست شهر غیرمعمول است.

به‌جای کیک‌های کلاسیک خرچنگ مریلند که در همه جا در این منطقه وجود دارد، از خرچنگ رانگون آبی استفاده کردم که به‌جای پنیر خامه‌ای و گوشت لطیف و شیرین خرچنگ با ریکوتای دانه‌ای سبک درست می‌شود. برای تغییر دیگری در مورد غذاهای محلی، من سرویچه گوش ماهی روشن و مرکباتی Ruse را امتحان کردم، که به جای نیم پوسته سنتی روی پوسته توستادا سرو شد.

بسیاری از عمارت‌های باشکوه‌تر در اطراف شهر اکنون به‌عنوان تختخواب و صبحانه کار می‌کنند، و با فرا رسیدن غروب، به سمت خانه جورج بروکس رفتم، خانه‌ای از دوران جنگ داخلی در زمینی آرام به مساحت هشت جریب. وسایلم را روی تخت چهار پوستر پرآذین رو به شومینه اتاقم گذاشتم و از در کناری خصوصی بیرون رفتم و به ایوان عقب خانه رفتم تا نور ساعت طلایی را در حین برخورد با باغچه پشتی و استخر ببینم.

صبح روز بعد، هنگامی که یک صبحانه خانگی از نان تست فرانسوی پر از سیب ترد عسل می خوردم، صاحب ملک و صاحب مسافرخانه، ویل ورکمن، از اوایل دهه 2000، زمانی که سنت مایکلز به پناهگاهی محبوب برای سالمندان تبدیل شد، از من و سایر مهمانان با فرهنگ محلی استقبال کرد. اعضای دولت جورج دبلیو بوش.

در آن سال ها، چندین مقام ارشد در مدار کاخ سفید – از جمله معاون سابق رئیس جمهور، دیک چنی، و وزیر دفاع، دونالد اچ. رامسفلد – شروع به تصاحب املاک چند میلیون دلاری کردند. آنها با استفاده از خلوت آرام شهر، هنوز در دسترس واشنگتن، سنت مایکلز را به یک خلوتگاه غیررسمی آخر هفته تبدیل کردند.

او گفت، در یکی از آن آخر هفته‌ها، کاروان سرویس مخفی که از آقای چنی محافظت می‌کرد، به جشن‌های سنتی سنت مایکلز در روز سنت پاتریک رفت، که طی آن مردم محلی، گذرگاه اصلی را بستند تا با چرخ دستی‌های خرید در خیابان مسابقه دهند. همانطور که داستان پیش می رفت، در نمایش غرور و استقلال محلی، رهبران شهر و رئیس پلیس از بازکردن راه خودداری کردند و کاروان معاون سابق رئیس جمهور را مجبور به صبر کردند.

پس از صبحانه، کمی فراتر از محدوده شهر قدم برداشتم و از پل متحرک به جزیره تیلغمان، که در انتهای شبه جزیره در غرب سنت مایکلز قرار دارد، گذشتم. دوچرخه‌های کرایه‌ای در شهر در دسترس هستند و سفر به جزیره، چه با دوچرخه و چه با ماشین، مسیری پرپیچ‌وخم را در مسیری باریک با سواحل مخفی و مناظر عالی از خلیج در دو طرف ترسیم می‌کند.

مانند بسیاری از شهرستان تالبوت و مناطق اطراف آن، جزیره تیلغمان با تنوع زیستی غنی، مقصدی محبوب برای تماشای پرندگان است. همانطور که به نقطه گردوی سیاه در نوک جزیره نزدیک شدم، یک جفت عقاب طاس از بالای سرشان عبور می کردند و لانه های ماهیگیری در فواصل منظم در امتداد ساحل قابل مشاهده بودند. پیاده‌روی تا نقطه، خط ساحلی را تا پایان جاده دنبال می‌کند، اما برای کسانی که می‌خواهند بیشتر به خلیج بروند، تجهیزان تیلغمان همه چیز را از تخته‌بازی و کایاک گرفته تا قایق بادبانی و جت اسکی اجاره می‌دهند.

آخرین بعدازظهر خود را به کاوش در منطقه تاریخی سنت مایکلز اختصاص دادم. در کمتر از یک ساعت، نزدیک به دوجین عمارت و کلیسا را ​​طی کردم، در هر مکان توقف کردم و طیف چشمگیر معماری ویکتوریایی، ایتالیایی و فدرال را تماشا کردم. برخی از قدیمی‌ترین ساختمان‌های این منطقه به قرن هجدهم بازمی‌گردند و از نقش کوچک شهر در جنگ سال 1812 جان سالم به در می‌برند که طی آن سربازان بریتانیایی دو بار در جریان لشکرکشی‌شان به چساپیک به آن حمله کردند.

من که از گرمای تابستان شکست خورده بودم، تسلیم شدم و به سمت بستنی‌فروشی جاستین رفتم، جایی که یک منوی سرگیجه‌آور از میلک شیک‌ها یک دیوار کامل را اشغال می‌کند. جاستین با بستنی هایی مانند کشمش رام و اسپومونی، یا شربت رنگین کمانی و آب پرتقال، تعداد به ظاهر بی نهایت شیک و شیک های مجاور را ترکیب می کند که برای 35 سال بازدیدکنندگان را خیره کرده است.

در حالی که اسکله‌ها و قایق‌ها در خط ساحلی در سراسر منطقه پراکنده هستند، اسکله تفریحی در سنت مایکلز از وجود موزه دریایی Chesapeake Bay بهره می‌برد که میزبان ناوگان شناور کشتی‌های تاریخی حفاظت‌شده، مانند لایروبی خرچنگ و قایق‌های چوبی چساپیک است. ماکت یک کشتی بلند دوران استعمار.

منظره این کشتی های کلاسیک در برابر پس زمینه مدرن قایق های برقی، رستوران های ساحلی و شرکت های قایق های توری بسیار ناخوشایند بود. سپس جایی بین مجموعه ای از قایق های تفریحی کوچک و چیزی که به نظر می رسید یک جک کاربردی (یک اسکله تجاری چوبی قدیمی، که اکنون برای اجاره های خصوصی استفاده می شود)، با قایق منقش به مهر شهرستان تالبوت روبرو شدم. واژه‌های لاتین زیر آن، «tempus praeteritum et futurum»، به نظر می‌رسید که توضیحی را ارائه دهد: «زمان، گذشته و آینده».