نادین دوریس توهم انتخاب های آسان را ارائه می دهد در حالی که ورزشکاران ترنس هزینه را پرداخت می کنند | ورزش

نآدین دوریس اهمیت می دهد. نادین دوریس فقط می خواهد کمک کند. نادین دوریس هنگام انجام کاری که عمیقاً آزارش می دهد، چهره دلسوزانه ای از خود نشان می دهد، اما با این وجود باید انجام شود، مانند لغو بی بی سی یا فروختن رنگ قرمز. دوریس در میل ساندی می نویسد: «در انتخاب بین فراگیری و انصاف، من به عنوان وزیر فرهنگ همیشه انصاف را انتخاب می کنم. “بنابراین من یک خط بسیار روشن در این مورد تعیین می کنم: ورزش رقابتی زنان باید مختص افرادی باشد که از جنس زن متولد شده اند. من می‌خواهم همه نهادهای ورزشی ما از این سیاست پیروی کنند.»

نادین دوریس انصاف را انتخاب می کند. نادین دوریس خط بسیار روشنی دارد. یکی از زشت ترین جنبه های کل این گفتمان، شیوه ای است که اساساً به بازی شعارهای سیاسی فشرده شده است. “شمول در مقابل انصاف.” “علم را دنبال کن.” برمیدهای آرامش بخش و جذاب که توهم وضوح، انتخاب های آسان و باینری های آسان را ارائه می دهند.

در روز سه‌شنبه، دوریس با هیئت‌های حاکمه چندین ورزش مهم بریتانیایی ملاقات خواهد کرد و به آن‌ها می‌گوید که از طریق فینا در ایجاد ممنوعیت نامحدود برای همه ورزشکاران تراجنسیتی از شرکت در رقابت‌های شنای زنان پیروی کنند. لیگ بین المللی راگبی قبلاً اقدام کرده است. سباستین کو به سرعت اشاره کرد که World Athletics بعدی خواهد بود. اکنون دوریس خواهان ممنوعیت فوری در سراسر بریتانیا، در همه رشته‌های ورزشی است.

چرا عجله؟ و – با توجه به اینکه هیچ ورزشکار ترنسی تا به حال نماینده تیم GB نبوده و تعداد زنان ترنس در ورزش نخبگان کم است – چرا اکنون؟ شاید این عجله نامناسب سرنخی از کارکرد واقعی جنبش قدرتمند ضد ترنس ارائه دهد: جنبشی که ادعا می کند بر اساس «علم» و «انصاف» اداره می شود، اما تا حد زیادی توسط هویت، تعصب و فهرست آرزوها هدایت می شود. فراتر از شنا یا جودو است.

بیایید با علم شروع کنیم. حدود دوازده مطالعه وجود دارد که نشان می دهد نمونه محدودی از زنان ترنس که تحت بلوغ مردانه قرار گرفته اند، برخی از مزایای فیزیکی را نسبت به زنان زایمان حفظ می کنند. آن «علم» است. همه اش. چیزهایی که این است: بررسی شده، متقاعدکننده، شواهدی مبنی بر نیاز به یک چارچوب قانونی خاص در بیشتر ورزش ها، به ویژه ورزش های تماسی. چیزهایی که نیست: گسترده، فراتر از چالش، به طور یکسان در همه ورزش ها در همه سطوح قابل اجرا است، یک کتابچه راهنمای یک مرحله ای برای ممنوعیت های عمومی، کلمات کتاب مقدس تحت اللفظی. همچنین از راه دور نمی تواند سیل توهین ها و ترساندنی را که به نام آن انجام شده است تحمل کند.

البته علوم دیگر نیز موجود است. آیا باید به هر یک از مطالعات متعدد در مورد تأثیر اقتصاد اجتماعی یا سلامت روان بر عملکرد اشاره کنیم؟ (افراد ترنس به طور قابل توجهی بیشتر در فقر یا بیکاری قرار می گیرند، به طور نامتناسبی تحت تأثیر افسردگی، اضطراب و افکار خودکشی قرار می گیرند.) یا اینکه چگونه می توان تأثیر سال ها را در بدنی که نمی خواهید سپری کرد و اغلب دردناک و دردناک بود، تعیین کرد. انتقال آسیب زا، شیطانی شدن برای صرف وجود و زندگی در زیر تهدید روزانه آسیب؟ بچه ها، آیا باید اعداد مربوط به آن را اجرا کنیم؟ نوع غلط علم؟ علم بیش از حد؟

برای ورزشکاران ترنس، این یک منظره عمداً خصمانه است، که از این پیش فرض بد ایمانی ناشی می شود که فرد ترنس هرگز نمی تواند همان چیزی باشد که می گوید. آنها باید به عنوان متجاوز، کلاهبردار، متقلب، متخلف معرفی شوند. آنها باید در معرض شوخی‌های حیله‌آمیز و توهین‌های پست درباره دستگاه تناسلی قرار بگیرند. اینها نشانه های یک دستور کار منطقی و مبتنی بر شواهد نیست. در عوض، آنها گویای دلیلی هستند که – برای همه کسانی که در هر دو طرف بحث هستند که واقعاً موارد فوق را انکار می کنند – مدتهاست که توسط یک حاشیه سیاسی خطرناک ربوده شده است، ترس و کنترل، قدرت و فرصت طلبی درگیر آن است.

البته، اشتباه واقعی این است که ورزش – این چیز شگفت‌انگیز، ارگانیک، جیوه‌ای و غیرقابل پیش‌بینی – را می‌توان به یک عملکرد ساده بدن تقلیل داد، که زنان چیزی بیش از انبوهی از سلول‌ها و مواد شیمیایی نیستند. شما بگذارید ایکس بدن در، شما دریافت کنید y نتیجه و شما تعجب می کنید که آیا هیچ یک از سیاستمداران دست راستی و ستون نویسان روزنامه که به طور ناگهانی برای ورزش زنان هجوم آورده اند، اولین ایده را در مورد نحوه عملکرد واقعی آن، در مورد میلیون ها متغیری که می توانند بر عملکرد ورزشی معین در یک مکان خاص تأثیر بگذارند، دارند. روز، در مورد تفاوت های گسترده بین ورزش.

و بنابراین ما به انصاف روی می آوریم. و مهم‌تر از همه این ایده ساده‌گرایانه لمس‌کننده که این میدان بازی افسانه‌ای وجود دارد که صرفاً توسط جنسیت بیولوژیکی مشخص شده است و – این بخش مهم است – هیچ چیز دیگری. مزیت ساختاری، سیستماتیک و غیرقابل برگشت، اصل ورزش است. اقتصاد اجتماعی، جغرافیا، فرصت، حمایت خانواده، کشورهای بزرگ که با کشورهای کوچک بازی می کنند، چپ دست ها در شمشیربازی و کریکت. هیچ یک از این نابرابری ها غیرقابل تحمل یا فراتر از حد مجاز تلقی نمی شود. به نظر می رسد که هیچ یک از آنها بیش از حد نئونازی های آمریکایی را تمرین نمی دهند.

پس چرا الان؟ خوب، هوای سیاسی در حال تغییر است. متعصبان در هر دو سوی اقیانوس اطلس مدت‌هاست که موضوع حقوق ترنس‌ها را مطرح می‌کنند، به قانون‌گذاران فشار می‌آورند و از بسترهای رسانه‌ای خود برای جلب حمایت استفاده می‌کنند. طبیعتاً خطراتی وجود دارد. تحقیقات علمی بیشتر ممکن است ظاهر شود. ممکن است چند زن ترنس دیگر وارد ورزش نخبه شوند و جهان در واقع از چرخش دست نکشد. مردم حتی ممکن است کاملاً از آن لذت ببرند. بهتر است همین الان پل متحرک را بالا بکشید.

و پس از آن چه؟ وقتی زنان ترنس از ورزش پاک شدند، آیا تمام این انرژی و سمیت به سادگی تبخیر می شود؟ یا اینکه به سمت هدف بعدی حرکت می کند، پنجره را کمی جلوتر فشار می دهد؟ بسیاری از استدلال‌هایی که علیه زنان ترنس از ورزش استفاده می‌شود، می‌تواند به راحتی برای ممنوعیت آنها از ورزشگاه‌ها، استخرهای شنا، کلاس‌های درس، مراکز پزشکی و ارتش استفاده شود. لایحه ای که اخیرا در مجلس ایالتی اوهایو تحت کنترل جمهوری خواهان به نام «قانون ورزش زنان را نجات دهید» می تواند دختران نوجوان را مجبور به انجام معاینه تهاجمی دستگاه تناسلی کند تا ثابت کند ترنس نیستند. در همین حال، 375 ترنس در سال 2021 به قتل رسیدند. کسی فکر می کند که این با 100 متر آزاد به پایان می رسد؟