مارتین بنگتسون: بچه شگفت انگیز سوئدی فوتبال که رویای او در اینتر درگذشت | فوتبال

منf مارتین بنگتسسون احساس استرس می کند که به تنهایی یک توپ فوتبال را پا می زند و تقریباً بلافاصله، تنش شروع به فروکش می کند. او می گوید: «این روزها من برای مدیتیشن بازی می کنم. من رابطه بسیار طبیعی و نزدیکی با توپ دارم. ما هنوز رابطه خوبی داریم.»

بنگتسسون 36 ساله است اما 20 سال پیش، اولین لمس او به قدری یکپارچه بود که حریفان را می‌توانستند به خاطر این که فکر می‌کردند او و فوتبال جدایی‌ناپذیر هستند، ببخشند. ملی پوش جوانان سوئد در آن زمان، هافبک با استعدادی بود که به سرعت توسط آکادمی اینترناسیونال جذب شد. جایی که همه چیز خراب شد

او به عنوان یکی از بزرگترین استعدادهایی که سوئد تولید کرده بود، وارد میلان شد، اما کمتر از یک سال بعد در چنگال افسردگی شدیدی که ظاهراً به دلیل فقدان مشخص پدرگرایی یا هوش هیجانی کارکنان اینتر تشدید شده بود، رفت.

به گفته بنگتسسون، از اینکه دروس ایتالیایی برای او فراهم نکردند، راضی نبودند، ورق های کاغذی که با نوشته های خلاقانه ای که او در اوقات فراغت خود شروع به تولید کرده بود را پاره کردند. در نهایت، اعجوبه، کاری غیرقابل تصور را انجام داد و قبل از اینکه به بازی پشت کند، بیرون رفت.

این روزها مردی که خلاقیتش به طور قطع محدود به پاهایش نبود، یک نویسنده تمام وقت است، با زندگینامه خود، در سایه سن سیرو، که اکنون فیلمی جذاب و بسیار هنری است، ببرها، به کارگردانی رونی ساندال.

پس از ملاقات در یک تور کتاب در سال 2011، این زوج در طول یک شب مستی عهد کردند که داستان Bengtsson را به پرده بزرگ نمایش دهند و تحقق این تعهد ارزش انتظار را داشت.

هافبک سابق که چندین سال را به عنوان یک نوازنده موفق و با استعداد در تور گذرانده است، به شوخی می گوید: “من از نوشتن به عنوان راهی برای کاهش فشار در دنیای فوتبال استفاده می کردم، اما اکنون معمولاً زمانی که نیاز به استراحت از کار با کلمات دارم، با فوتبال بیرون می روم.” قبل از اینکه به نوشتن تمام وقت بپردازید. صنعت سینما و تلویزیون تحت فشار است، بنابراین به من کمک می کند تا با آن کنار بیایم.»

ساندال، یکی از هموطنان سوئدی، سخنان بنگتسسون را به زندگی سینمایی آورده و به وضوح از غوطه ور شدن خود در جهانی موازی، اغلب تقریباً محصور شده، لذت می برد که تنها به عنوان یک طرفدار QPR می شناخت.

سندال می گوید: «صنعت فوتبال بوفه ای از پوچی و غریب است. «این دنیای مردانگی اغلب افراطی است که در آن واقعاً می‌توانید انسان‌ها را بخرید و بفروشید.

رسانه ها و هواداران در سرتاسر جهان این بازیکنان جوان را در موقعیت عجیبی قرار می دهند. یک نوجوان 15 ساله در آکادمی منچستریونایتد در واقع می تواند مشهور باشد. شما می توانید ناگهان 40 میلیون یورو ارزش داشته باشید، بنابراین فشار بسیار زیاد است. به خصوص با رسانه های اجتماعی”

داستان این کتاب در سال 2004 اتفاق می‌افتد، اما فیلم، اگرچه به شدت زندگی‌نامه‌ای دارد، تقریباً دو دهه است که به سرعت پیش می‌رود. ظهور اینستاگرام و دیگران جدا از هم، بسیاری از آنها ثابت مانده است. سندال می گوید: «این فوق العاده عجیب است. اغلب تکراری‌ترین نظری که من از بازیکنان حرفه‌ای که به خارج از کشور نقل مکان کرده‌اند این است که این زبان به آنها آموزش داده نمی‌شود. آنها فکر می کنند همه این درس ها را خواهند گرفت و این اتفاق نمی افتد.»

ببرها فضای خانه هنری را با اصالت ترکیب می کند. سندال می گوید: «بازیکنان و مربیانی که من با آنها صحبت کرده ام، چیزهای زیادی از زندگی خودشان می شناسند. “آنها احساس می کنند این بسیار دقیق است. همه آنها همچنین همیشه فوراً می گویند که هرگز از نام آنها استفاده نکنم زیرا این کار برای صحبت در مورد افسردگی یا قلدری انجام نمی شود. به خصوص در میان بازیکنان جوان تقریباً غیرممکن است که در مورد احساس خود صحبت کنید. می ترسید، اگر این کار را انجام دهید، شنبه بازی نخواهید کرد.

مربیان همچنین می گویند: “مطمئناً ما دو روانشناس داریم، اما بازیکنان از صحبت کردن با آنها احتیاط می کنند زیرا خطر بازگشت دوباره آنها به باشگاه این کار را غیرممکن می کند.” من این تصور را دارم که بسیاری از باشگاه‌ها روانشناسان را تقریباً به عنوان یک موضوع روابط عمومی در لیست حقوق خود دارند.

بنگتسون پدر یک کودک دو ساله و نامزد است، و می تواند ببیند که اینتر هرگز به خانواده جانشینی تبدیل نشد که او آرزویش را داشت. او می‌گوید: «من واقعاً امیدوارم این فیلم بتواند بحثی در مورد آکادمی‌ها ایجاد کند. مربیان باید روانشناسی ناشی از فشار کسب درآمد زیاد یا نزدیک بودن به کسب درآمد زیاد و بازی در مقابل افراد زیادی را درک کنند.

من در قراردادم بندی داشتم که می گفت قرار بود به مدرسه بروم و ایتالیایی یاد بگیرم اما این اتفاق نیفتاد. زبان بخش فوق‌العاده‌ای است که شما را قادر به ادغام می‌کند و بدون آن، من بسیار گمشده‌تر و تنهاتر بودم. مواقعی بود که احساس می کردم کاملاً طرد شده ام.»

مانترای قدیمی در مورد بقای بهترین ها نیز به سختی کمکی کرد. “نگرش، “چه کسی به اندازه کافی قوی، به اندازه کافی سخت است که آن را انجام دهد؟” بنگتسسون می‌گوید: مدت زیادی است که وجود داشته است. این یک روانشناسی بسیار قدیمی است.

“این روزها از اینکه مردم نمی بینند چه اتفاقی برای من می افتد ناراحت نیستم، اما موقعیت هایی وجود دارد که در اینتر رخ داده است که هنوز هم می توانم از آنها عصبانی باشم. شروع به نوشتن کردم تا با افسردگی خود کنار بیایم، عاقل بمانم، راه خروجی داشته باشم. اما اوراق من را دور ریختند و گفتند فوتبالیست ها نباید بنویسند. این درست نبود

“من در پنهان کردن احساساتم بسیار خوب شدم. این یک مشکل مهم مردانگی است که فیلم برجسته می‌کند: اگر می‌خواهید بخشی از گروه باشید، احساسات خود را پنهان کنید.»

سندال به طرز درخشانی پوچ، فانتزی، افسانه و، گاهی اوقات، زرنگی محض صنعت فوتبال را از چشم یک نوجوان به تصویر می کشد. اصرار او برای اطمینان از اینکه صحنه‌های داخل زمین با بازیکنانی که دوره‌های طولانی را بدون دست زدن به توپ سپری می‌کنند، فیلمبرداری می‌شود، حس واقعیت را افزایش می‌دهد. در همین حال، گاهی اوقات طنز خطرناک بازی، بینندگان را مطمئن نیست که بخندند یا گریه کنند.

سندال می گوید: «شخصیت های افراطی زیادی در فوتبال وجود دارد. “چون برای رسیدن به آن باید همه چیز را فدا کنید. تعجب می کنم که آیا ما بسیاری از باهوش ترین، خلاق ترین بازیکنان، بچه های حساس را از دست می دهیم.”

در طول مسیر، جوانان تحت حمایت نیز دوران نوجوانی را تجربه می کنند. او می‌گوید: «من می‌خواستم درک مارتین از کشف جهان را پیدا کنم. بنابراین این فیلم همچنین در مورد یک نوجوان 16 ساله است که اولین بوسه خود، اولین دوست دختر، رابطه جنسی برای اولین بار، اولین تجربه مستی و خرید اولین ماشین خود را دارد.

ببرها با وجود کاوش در افسردگی نوجوانان و مردان فوتبالی اغلب ناکارآمد، پایان خوشی دارد. سندال می گوید: «این فیلمی درباره برد و باخت در یک مسابقه نیست. “این در مورد برد و باخت در زندگی شما است. و مارتین برنده شد. این یک داستان موفقیت است.»

Tigers از 1 در سینماهای بریتانیا حضور دارد جولای.