با به صدا درآمدن دوباره زنگ خطر G7 بر روی انرژی، تاریخ چرخش کامل دارد | اقتصاد

منامسال نوبت آلمان است که میزبان اجلاس سالانه سران G7 باشد و در حالی که جنگ در اوکراین در صدر دستور کار نشست باواریا خواهد بود، آسیب اقتصادی ناشی از تهاجم روسیه در رتبه دوم قرار خواهد گرفت.

زمانی که G7 آخرین بار یک سال پیش در کورنوال ملاقات کرد، هیچکس ندید که چه اتفاقی می افتد. در آن زمان صحبت از بهبود جهانی پس از همه گیری بود. اکنون ترس از رکود قریب الوقوع است زیرا بانک های مرکزی جنگ طلب می شوند و ولادیمیر پوتین کارت انرژی را بازی می کند.

کرملین در دو هفته گذشته عرضه گاز از طریق خط لوله نورد استریم را 60 درصد کاهش داده است و زنگ خطر در برلین به صدا درآمده است، زیرا جنبه منفی وابستگی شدید به انرژی روسیه آشکار می شود. اولاف شولز، صدراعظم جدید آلمان، در موقعیت ناگواری قرار دارد که باید آشفتگی ناشی از سلف خود، آنگلا مرکل، سیاستمداری را که قطعاً شهرتش با گذشت زمان بهبود نمی‌یابد، برطرف کند.

هفته گذشته، دولت آلمان مرحله دوم طرح گاز اضطراری را آغاز کرد. هنوز جیره بندی وجود ندارد، اما چنین اقدامی امکان پذیر است، مانند بازگشایی نیروگاه های زغال سنگ. یکی از اهداف آلمان برای G7 «اتحاد قوی برای یک سیاره پایدار» است که به طور عجیبی با شرکت‌های انرژی آلمانی گفته می‌شود که در زمستان امسال برای سوزاندن زغال‌سنگ بیشتر آماده شوند.

تا آنجا که به G7 مربوط می شود، چرخ کاملاً چرخیده است. اولین نشست این گروه (که در آن زمان فقط شامل شش کشور بود) در سال 1975 در فرانسه برگزار شد، زیرا اقتصادهای بزرگ غربی در تلاش برای یافتن پاسخی به شوک نفتی بودند که به رونق طولانی پس از جنگ جهانی دوم پایان داده بود. اکنون همه آنها بار دیگر با چشم انداز رکود روبرو هستند.

فدرال رزرو آمریکا اوایل ماه جاری نرخ بهره را 0.75 واحد افزایش داد و نشان داد که چنین افزایش هایی در راه است. رئیس آن، جروم پاول، گفت که رکود اقتصادی زمانی که هفته گذشته به کنگره شهادت داد، یک احتمال بود. این مقداری اعتراف است. قبل از اینکه یک بانک مرکزی از کلمه R استفاده کند، چشم انداز باید بسیار تیره و تار باشد، اما پاول هنگامی که با انتخاب بین رکود و تورم نهفته مواجه شد، به صراحت گفت که اولی را انتخاب خواهد کرد.

بانک مرکزی انگلیس نیز در حال تشدید سیاست است. در مقایسه با فدرال رزرو، کمیته سیاست پولی Threadneedle Street در حال حرکت است و تا کنون نرخ بهره را با افزایش 0.25 درصدی افزایش داده است. این کار را در پس زمینه اقتصادی انجام می دهد که به رغم تداوم قدرت بازار کار، به نظر می رسد به سرعت در حال کاهش است. بانک در تلاش است تا یک فرود نرم برای اقتصاد مهندسی کند که در آن تورم – در حال حاضر 9.1٪ – به سمت هدف دولت 2٪ بدون ایجاد رکود کاهش یابد. موفق باشید با آن.

بانک مرکزی اروپا هنوز به سایر بانک‌های مرکزی غربی در افزایش نرخ‌ها نپیوسته است، اگرچه نشان داده است که هزینه‌های استقراض بالاتر در ماه آینده در راه است. رویکرد محتاطانه آن تعجب آور نیست زیرا خطرات منطقه یورو به ویژه زیاد است. اگر فدرال رزرو یا بانک انگلستان در پاسخ به بالاترین تورم در 40 سال گذشته، عواقب آن درد بیهوده اقتصادی خواهد بود. اگر بانک مرکزی اروپا اشتباه کند، آینده ارز واحد بار دیگر در هاله ای از ابهام قرار خواهد گرفت.

اروپا در برابر یک جنگ طولانی در اوکراین آسیب پذیر است. رشد کمتری نسبت به ایالات متحده قبل از تهاجم داشت، تا حدی به این دلیل که بسته مالی – کاهش مالیات و افزایش هزینه ها – در آمریکا بیشتر بود. بیکاری بالاتر است و برخلاف ایالات متحده، اتحادیه اروپا از نظر انرژی خودکفا نیست. اروپا به جنگ نزدیک‌تر است و در نتیجه این درگیری، شوک عرضه بیشتری را متحمل شده است.

این یکی از دلایلی است که ECB باید مراقب باشد. دیگری تأثیری است که سیاست پولی سخت‌تر – نرخ‌های بهره بالاتر و معکوس کردن برنامه خلق پول معروف به تسهیل کمی – بر اعضای ضعیف‌تر منطقه یورو خواهد داشت.

اتحادیه پولی پروژه ای ناتمام است. کشورهای عضو واحد پولی مشترک دارند اما سیاست‌های مالیاتی و هزینه‌های خود را اجرا می‌کنند (با توجه به قوانین مشترک خاص)، و زمانی که از بازارهای مالی وام می‌گیرند اوراق قرضه خود را منتشر می‌کنند. نرخ بهره – یا بازده – اوراق قرضه ایتالیایی بالاتر از اوراق قرضه آلمانی است، زیرا سرمایه گذاران ایتالیا را پرخطرتر از آلمان می دانند.

از زمانی که بانک مرکزی اروپا اعلام کرد که در افزایش نرخ بهره به سایر بانک‌های مرکزی می‌پیوندد، شکاف (یا اسپرد) بین بازده اوراق قرضه آلمان و ایتالیا، اسپانیا، پرتغال و یونان افزایش یافته است. سرمایه گذاران نگران این هستند که چگونه این کشورها با هزینه های استقراض بالاتر و رشد کندتر مقابله خواهند کرد.

یک دهه پیش بازده اوراق قرضه ایتالیا و اسپانیا به سطوحی رسید که این سوال را مطرح کرد که آیا منطقه یورو به هسته سختی در اطراف آلمان و یک حلقه بیرونی نرمتر تقسیم خواهد شد. در آن مناسبت، ماریو دراگی، رئیس وقت بانک مرکزی اروپا، متعهد شد که “هر کاری که لازم باشد” برای حفاظت از ارز واحد انجام خواهد داد. این کار را انجام داد.

اکنون کریستین لاگارد، جانشین دراگی، با همین مشکل پراکندگی مواجه است. نرخ تورم منطقه یورو با 8.1 درصد، برای آسایش بانک مرکزی اروپا بسیار بالاست. سوال این است که چگونه می توان هزینه های استقراض را افزایش داد بدون اینکه آسیبی به اعضای ضعیف منطقه یورو وارد شود که اوراق قرضه آنها را به شدت افزایش دهد.

بانک مرکزی اروپا متعهد شده است که یک دستگاه ضد تکه تکه ارائه کند که تحت آن بانک مرکزی تضمین می کند که بازده اوراق قرضه در کشورهای دارای بدهی سنگین، مانند ایتالیا، افزایش بیش از حد نخواهد داشت. با این حال، این کار آسانی نیست. Scholz در فروش یک طرح خرید اوراق قرضه به یک جامعه بدبین آلمانی با مشکل مواجه خواهد شد، به خصوص که ممکن است با افزایش نرخ بهره منجر به ضرر شود. زمان به نفع لاگارد نیست و اگر او اشتباه کند، شوک ناخواسته بعدی به اقتصاد جهانی یک بحران منطقه یورو خواهد بود.