آماده برای برخاستن: حلقه‌های تخم‌های نجات یافته در فرودگاه‌ها برای رهاسازی | پرنده ها

یک نگاه تداعی کننده در سراسر یک پرنده بزرگ و آفتابی طنین انداز می شود. صدای متمایز فرفره از ده‌ها جوجه می‌آید که از میان علف‌های بلند در حال دعوا کردن بر سر یک کرم بسیار ارزشمند هستند.

جوجه‌های ژولیده با صدای زیبا ممکن است بهترین امید برای گونه‌های در حال انقراض باشند که با ناپدید شدن آنها از سرزمین‌های پست انگلستان تعداد آنها در 25 سال گذشته به نصف کاهش یافته است.

نزدیک به 100 پرنده اکنون در حال “هداستارت” هستند – در اسارت از تخم های نجات یافته از باند فرودگاه بیرون آمده اند. تا سال گذشته این لانه‌ها به دلیل خطر برخورد بزرگ‌ترین پرنده موج‌سواری اروپا با یک جت، تحت مجوز دولت نابود شدند.

کرلو در دارتمور و نورفولک در تلاشی برای جلوگیری از انقراض این گونه به عنوان یک گونه مولد در جنوب رها می شود. پس از آزمایشی در سال گذشته که در آن 79 مورد آزاد شدند، ده‌ها مورد دیگر در ماه آینده برای سازگاری در مکان‌های رهاسازی از جمله املاک ساندرینگام ملکه و وایلد کن هیل در غرب نورفولک، در پروژه‌ای به رهبری Natural England، ناظر حفاظت از حفاظت از دولت، گرفته خواهند شد.

کرلو به دلیل میزان موفقیت فاجعه‌بارش با مشکل مواجه است: هر جفت فقط 0.2 نوپا در سال زنده می‌مانند. هر جفت به طور متوسط ​​هر پنج سال در بهترین حالت فقط یک جوجه بالدار تولید می کند.

فرفری ها روی زمین لانه می کنند، جایی که جوجه ها با بریدن بیشتر سیلوها و همچنین توسط شکارچیانی مانند روباه از بین می روند.

از آنجایی که پرنده ای با عمر طولانی است، برای ماندگاری نیاز به میزان موفقیت 0.4 تا 0.6 دارد. این میزان در اسارت به لطف کار کریسی کلی، رئیس مدیریت گونه ها در Pensthorpe Conservation Trust در نورفولک، تقریباً 100٪ است. The Wildfowl and Wetlands Trust نیز در پایگاه خود در Gloucestershire، در حال راه‌اندازی کلاهک است.

پس از جمع آوری، تخم ها در انکوباتورها قرار می گیرند که به طور خودکار هر تخم مرغ را می چرخانند و گرما و رطوبت را تنظیم می کنند. به جوجه های تازه بیرون آمده لامپ های حرارتی و “ماپ مامان ها” – سر یک کف شوی، که جوجه در آن لانه می کند، داده می شود. کلی گفت: “آنها در آن می چرخند – این به آنها مکانی اضافی برای پنهان شدن می دهد.”

جوجه‌های پنج روزه را در آغل‌های بزرگ در فضای باز قرار می‌دهند، جایی که می‌توانند بیاموزند خودشان غذا پیدا کنند و رژیم غذایی آن‌ها با گلوله‌ای که در آلمان برای پرندگان شناور ساخته شده است، تقویت می‌شود.

“آنها برای عقب نشینی فوق العاده هستند، فقط به دلیل علوفه خواران طبیعی مشتاق هستند. هیچ مشکلی با واداشتن آنها به غذا وجود ندارد و آنها همیشه می خواهند زمین های جدیدی را کشف کنند، بنابراین آنها بسیار خوشحال هستند. «استارت زدن سر می تواند به آن دوره واقعا سخت کمک کند. نکته مهم در مورد این پروژه این است که هیچ یک از این پرندگان حتی نمی توانستند از تخم بیرون بیایند، بنابراین یک برد-برد است. اما این مشکل را حل نمی کند – ما هنوز باید زیستگاه طبیعی آنها را مدیریت کنیم.

ایده استفاده از راه اندازی سر به جای صدور مجوز برای تخریب لانه ها توسط گراهام ایروینگ، از تیم صدور مجوز Natural England، که با ریچارد ساندرز، پرنده شناس ارشد در Natural England همکاری می کرد، ایجاد شد.

فرودگاه‌ها یکی از بهترین مکان‌ها برای لانه‌سازی فرفری‌ها در جنوب انگلستان هستند، زیرا پهنه‌های وسیع علفزار شبیه استپ است و حصارهای پیرامونی اطمینان می‌دهند که تعداد کمی از روباه‌ها لانه‌ها را تهدید می‌کنند.

از زمانی که این پروژه در سال گذشته با حمایت RAF و سازمان زیرساخت دفاعی آغاز شد، فرودگاه‌های نظامی و غیرنظامی که در آن لانه‌های پیچ‌دار قرار دارند، به مدیریت علفزار دوست‌دار فرفره تغییر یافته‌اند. افزایش نظارت به این معنی است که ده ها لانه دیگر در حال کشف هستند. همه لانه ها برای شروع به کار نیازی به جابجایی ندارند.

این نگرانی وجود داشت که پرندگان رها شده در اسکاندیناوی پرواز کنند و تولید مثل کنند، اما ساندرز گفت که علائم اولیه امیدوارکننده بودند. اگرچه پرندگان رها شده در نورفولک از حلقه‌های رنگی روی پاهایشان در دوون، سامرست و لینکلن‌شر شناسایی شده‌اند، برخی از آنها در نزدیکی مکان‌های رهاسازی قرار گرفته‌اند – که برای ارائه زیستگاه خوب و همچنین کنترل شکارچیان توسط شکارچیان انتخاب شده‌اند.

به گفته ساندرز، برای پایدار کردن جمعیت در سراسر بریتانیا، کمبود 10000 فرفری نوپا وجود دارد. «راه اندازی سر نمی تواند سهم زیادی از آن 10000 کسری جوجه های پرنده را داشته باشد، اما در مناطق دشت ما امیدواریم که بتواند به حفظ توزیع پرنده کمک کند. ممکن است ابزاری حیاتی برای اطمینان از ماندگاری این جمعیت‌های پست باشد.»

سامانتا فرانکز، بوم‌شناس ارشد تحقیقاتی در Trust for Ornithology (BTO)، تأثیر شروع کار با سر را زیر نظر دارد. او گفت: «اساساً همه چیز به استفاده از زمین برمی گردد. «تشدید کشاورزی به معنای کمبود زیستگاه است. چمن زنی زودتر و کاهش بیشتر سیلو به این معنی است که زیستگاه به خوبی سابق نیست. افزایش فشار شکار به این دلیل است که اکنون زیستگاه برای شکارچیانی مانند روباه مساعدتر است.

به گفته فرانکس، بعید است که انگلستان در سرزمین‌های پست هرگز به کشاورزی کم‌تأثیر، به عنوان مثال، هبریدها که در آن رشد می‌کنند، بازگردد، اما آینده این پرنده را می‌توان با ایجاد «زیستگاه‌های واقعاً و واقعاً خوب در جایی که نسبتاً مناسب است تضمین کرد. جمعیت های بزرگ می توانند زنده بمانند».

آلن لاو، افسر ارشد استراتژی در انگلستان طبیعی، گفت: «در 30 سال گذشته حفاظت زیادی در مورد حفظ این خط بوده است، اما ما می‌دانیم که برای رشد گونه‌ها باید مناطق بزرگ‌تری داشته باشیم و جمعیت های زنده راه اندازی سر به تنهایی جمعیت های زادآور در مناطق دشت را بازیابی نمی کند – اگر می خواهیم شاهد رشد و رونق فرفری در 50 سال آینده باشیم، باید روی سلامت و انعطاف پذیری وسیع تری سرمایه گذاری کنیم – اما این یک گام کوتاه مدت حیاتی است.