جناح ها، خون جدید و جف کنت: معضل دنیل اندروز پس از از دست دادن چهار وزیر | دنیل اندروز

مقایسه‌های زیادی می‌توان بین دانیل اندروز و جف کنت، نخست‌وزیر دوره ویکتوریا انجام داد، اگرچه، از آنجایی که از طرف‌های مخالف سیاست هستند، هیچ‌یک از آنها احتمالاً آن را قبول نخواهند کرد.

هر دو به عنوان رهبران تصادفی در نظر گرفته می شوند، یا مورد علاقه یا منفور هستند. هر دو حالت خود را شکل داده اند، چه برای بهتر یا بد – بسته به اینکه از چه کسی بپرسید.

و از آنجایی که آنها به دنبال سومین دوره ریاست جمهوری بودند، هر دو چند تن از وزرای ارشد خود را قبل از انتخابات از دست دادند.

چهار تن از وزرای کلیدی اندروز – معاون نخست وزیر، جیمز مرلینو، وزیر بهداشت، مارتین فولی، وزیر پلیس، لیزا نویل و وزیر گردشگری، ورزش و رویدادهای مهم، مارتین پاکولا – روز جمعه تایید کردند که در این مرکز بازنشسته خواهند شد. انتخابات نوامبر

مرلینو روز جمعه به خبرنگاران گفت: “من فقط در قلبم می دانستم که برای یک دوره دیگر سوخت در باک ندارم.”

هر چهار نفر در شورای بحران هشت نفره کابینه بودند که در آغاز همه‌گیری تشکیل شده بود و ارشدیت خود را برجسته می‌کردند. اعلامیه های آنها به دنبال اعلامیه های دادستان کل سابق جیل هنسی و وزیر برنامه ریزی، ریچارد وین است که آنها نیز در انتخابات بازنشسته می شوند.

در مجموع، این شش نماینده بیش از 100 سال سابقه پارلمانی دارند.

آنتونی گرین، تحلیلگر انتخابات ABC، گفت که این خروج اندروز را در موقعیتی مشابه کنت قرار می دهد، که در انتخابات 1999 شاهد بازنشستگی شش تن از ارشدترین وزرای خود بود، قبل از اینکه دولت ائتلافی او متحمل شکست شوک شود.

کنت خزانه دار، وزیر بهداشت و دادستان کل خود را در میان دیگر افراد ارشد کابینه خود از دست داد. گرین به آبان نیوز استرالیا گفت: این بدان معنا بود که در طول مبارزات انتخاباتی تمام تمرکز روی او بود – او به طرز معروفی کابینه خود را از مناظره با همتایان مخالف خود منع کرد – و این چیز خوبی نبود.

او همچنین مرتکب اشتباه بزرگی شد که به‌جای کمپین ضعیف، کمپین‌هایی را که آن‌ها آن را کمپین باند واگن می‌نامند، اجرا کرد. او به طور باورنکردنی مطمئن بود که آنها پیروز خواهند شد. در حالی که مبارزات انتخاباتی سال 1996 بسیار محدودتر بود، در سال 1999 او آزاد شد.

اما گرین به یک تفاوت اساسی اشاره می کند: اندروز قرار است در اوایل دوشنبه در کابینه جدید سوگند یاد کند.

همانطور که دکتر زارع قازاریان، مدرس سیاست دانشگاه موناش می‌گوید: «پنج ماه مانده به پایان کار، کمی هوای تازه، قواره‌ای تمیز و فرصتی برای وزرای جدید به دولت می‌دهد تا خودشان را تحمیل کنند.»

غزاریان فکر نمی‌کند که شاهد تکرار سال 1999 باشیم، اما اذعان می‌کند که «همه چیز ممکن است».

«کارگر هنوز در موقعیت بسیار قوی قرار دارد. آنها در سال 2018 بسیار قوی عمل کردند، بنابراین ائتلاف زمینه زیادی برای ساختن دارد – آنها از یک راه منصفانه بازگشته اند.”

اندروز در یک کنفرانس مطبوعاتی پس از اعلام بازنشستگی چهار نماینده مجلس در روز جمعه، خروج آنها را “فرصتی برای تمدید” توصیف کرد.

او گفت: “من در مورد آن نگران نیستم زیرا می دانم که ما عمق، استعداد، انرژی، اشتیاق برای انجام کار و ارائه یک برنامه مثبت و خوش بینانه به ویکتوریایی ها را داریم.”

چندین منبع می گویند که تغییرات قریب الوقوع کابینه همچنین کنترل اندروز بر حزب کارگر ویکتوریا را که در سال 2020 پس از اتهامات انباشته شدن شاخه ها علیه رهبر جناح راست، آدم سامیورک، توسط حزب فدرال تصاحب شد، سفت خواهد کرد.

سومیورک از کابینه کنار گذاشته شد و حزب را ترک کرد، در حالی که متحدانش لوک دانلان، مارلین کایروز و رابین اسکات از سمت ریاست استعفا دادند.

پس از خروج سومیورک از حزب، بخش‌هایی از جناح راست – از جمله انجمن کارمندان فروشگاه، توزیع‌کننده و متحدین و جناح سناتور سابق استفان کانروی – با چپ‌ها پیمان ثبات امضا کردند. اما این توافق باعث شد تا نمایندگان مجلس با اتحادیه کارگران استرالیا و جناح‌های اتحادیه ملی کارگران همسو با قدرت داخلی کاهش پیدا کنند.

آنها می گویند تنها به دلیل وضعیت شکسته راست است که اندروز توانست سنت شکنی کند و از متحد جناحی خود، وزیر زیرساخت حمل و نقل، جاسینتا آلن، معاون نخست وزیر شود.

او توسط آخرین عضو ارشد باقی مانده جناح راست، خزانه دار، تیم پالاس، حمایت می شد.

با انجام این کار، اندروز فقط آلن را به عنوان جانشین خود مسح کرد، اگرچه او شایعاتی را که در اواسط چرخه بعدی در صورت انتخاب شدن خواهد رفت را رد کرد.

اندروز گفت: “من خوب نشدم که بیرون بیایم، خوب شدم که دوباره کار را انجام دهم و کاری را که شروع کرده ایم به پایان برسانم.”