سرو نرم کنف و لجن ترشک: فروشندگان بستنی در بریتانیا برای غلبه بر هزینه های فزاینده نوآوری می کنند | بستنی و شربت

آب نبات های راکتی، گلوله های پیچشی، چرخان، جشن ها و البته آقای ویپی: منوی یک ون بستنی معمولی از دوران کودکی در خاطرات ما نقش بسته است و از آن زمان به سختی تغییر کرده است.

اما در بحبوحه تورم فزاینده و قیمت های بی سابقه سوخت، فروشندگان بستنی به سرعت یاد می گیرند که باید برای زنده ماندن خود را تطبیق دهند – یا با جاده سنگلاخ رو به ویرانی روبرو شوند.

بحران هزینه زندگی، همراه با پاندمی ویروس کرونا و پیامدهای برگزیت، محیط فاجعه‌باری را برای فروشندگان سنتی ایجاد کرده است. فروشندگان به جای ورشکستگی، از نبوغ خود برای پاسخگویی به ذائقه‌هایی استفاده می‌کنند که با طعم‌های سنتی فاصله زیادی دارند.

گزینه‌های جدید شامل سروهای نرم مبتنی بر کنف بدون آلرژی‌زا، لجن‌های تمشک و خاکشیر، گرانیتای دست ساز و رویه آبجو ساخته شده از بستنی بنفش اوب است.

بستنی سنتی که زمانی یک خوراکی مقرون به صرفه بود، برای بسیاری از خانواده‌ها در سراسر بریتانیا غیرقابل‌قبول می‌شود. برای باقی ماندن در تجارت، خرده فروشان در بالای بازار باید به سلیقه های باطنی تری رسیدگی کنند.

“شما باید باهوش باشید، باید نوآور باشید، باید رقابتی باشید. دیرک میشندال، که شرکت بلوک شمالی او در روز جمعه، لجن‌های 4 پوندی را با رویه‌های نرم گیاهی از ون خود می‌فروخت، گفت.

در تلاش برای ادامه کار، بسیاری از فروشندگان در حال گسترش بیشتر هستند، وانت های خود را برای عکاسی استخدام می کنند، به دنبال ارائه محصولات دیگری مانند قهوه، و حتی برگزاری جشنواره های غذاهای خیابانی بستنی هستند.

میشندال، 54 ساله، که آژانس بازاریابی را که حدود یک دهه پیش تأسیس کرده بود، ترک کرد تا شرکت مستقر در لیدز خود را راه اندازی کند، گفت که شور و شوق کنونی باعث می شود تا چوروها در سرویس های نرم به کار گرفته شوند.

او گفت که قیمت خامه از ابتدای سال 53 درصد افزایش یافته است، سوخت دو برابر شده، شیر 46 درصد و ظروف پلاستیکی ناپولی 35 درصد افزایش یافته است. تنها در شش هفته گذشته، قند، دکستروز و پودر شیر نارگیل نیز افزایش یافته و حمل و نقل و توزیع نیز افزایش یافته است.

طبق گفته اتحادیه بستنی (ICA) هزینه یک 99 سنتی 2.50 پوند است، اما در برخی جاها به 5 پوند می رسد. اوایل این ماه گزارش‌هایی مبنی بر کمبود Cadbury’s Flake وجود داشت که ناشی از مشکلات زنجیره تامین است.

با توجه به اینکه افراد کمتری در بیرون از خانه غذا می خورند و پول کمتری برای خرج کردن دارند، میشندال گفت که فروشندگان بستنی باید «بیشتر پیشنهاد دهند تا مردم را علاقه مند نگه دارند» و از رقبا متمایز شوند. وی افزود: پتانسیل اینستاگرام بستنی به عنوان یک محصول غذایی فرصتی برای برتری در مقابل رقبا بود.

“در حال حاضر زمان دیوانه کننده ای است. همه این عوامل به یکباره بر تجارت شما تأثیر می گذارد. “من هرگز چنین چیزی ندیده ام.”

یک ون بستنی – که اغلب از گازوئیل استفاده می کند – علاوه بر اینکه برای رفت و آمد به آن نیاز دارد، برای کارکردن با یک دستگاه سرو نرم باید در حالت ثابت کار کند.

به این ترتیب، آنها دقیقاً سازگار با محیط زیست نیستند. رئیس ICA، کیتی آلستون، که در Bognor Regis به عنوان “خانم ویپی” شناخته می شود، گفت: در حالی که جایگزین های الکتریکی وجود دارد، یک جایگزین جدید 180000 پوند قیمت دارد.

آلستون که تجارت وانت بستنی Pinks Vintage را اداره می کند، گفت: هیچ کس برای یک زندگی آسان وارد این تجارت نمی شود. اما اخیراً، او گفت، این صنعت به موردی برای “بقای شایسته ترین ها” تبدیل شده است.

او دور بستنی‌های خود را در ون خالدار خود، به نام ترنس، از پنج روز در هفته به دو روز کاهش داده است، و مجبور شده قیمت‌ها را فقط برای شکستن قیمت‌ها افزایش دهد. او از آقای ویپی و همچنین ژلاتوی خانگی بدون لبنیات و سنتی سرو می کند.

موریس موری، که بستنی ون خود را در فلیت‌وود، لنکشر می‌فروشد، تصویری تلخ‌تر را ترسیم کرد. در روزهای گرم، تقریباً برای او یک صف طولانی در ساعت 3.30 بعد از ظهر جلوی ون خانوادگی اش بیرون دروازه مدرسه تضمین می شد. اما در چند هفته گذشته با وجود گرمای هوا، چنین خطی محقق نشده است. در عوض، این مرد 59 ساله والدین و فرزندان را تماشا کرده است که درست از مقابل او عبور می کنند.

اگر مردم کم کنند، چیزهایی مانند بستنی و خوراکی‌ها را قبل از گذاشتن غذا روی میز کاهش می‌دهند، بنابراین ما اول از همه ضربه می‌خوریم. موری گفت: «در سرتاسر کشور این طور است.

اما آلستون گفت که مشتریان «بیش از همیشه از دیدن ما خوشحال شدند زیرا ما شادی را می فروشیم». برخی شروع کرده بودند برای بستنی به عنوان یک غذای خانوادگی به عنوان جایگزین ارزان‌تری برای یک وعده غذای آماده.

تفاوت واقعی این است که دیگر قابل پیش بینی نیست. سه سال پیش می‌توانستم به شما بگویم که هر روز هفته چقدر مصرف می‌کنم.» “این واقعاً بقای بهترین هاست.”

او مطمئن بود که مشاغل می توانند راه هایی برای سازگاری پیدا کنند. او گفت که مردم به بستنی نیاز دارند. ما فقط باید در مورد چگونگی کارکرد آن تکامل پیدا کنیم. این برای مقابله با طوفان است.»

علی‌رغم انبوهی از خوراکی‌های جدید، آلستون معتقد است همیشه جایی برای احساس آقای ویپی که از یک مخروط به داخل گودی بین انگشت شست و سبابه می‌چکد، وجود خواهد داشت.

او گفت: “موضوع این است که همه 99 می خواهند. مردم می خواهند.” چیزهای دیگر می آیند و می روند، اما این 99 است که می ماند.