جنگ روابط عمومی میک لینچ برای تعیین موفقیت اعتصابات راه آهن کلیدی است | اعتصاب راه آهن

در حالی که مسافران این هفته با راه‌آهن‌های آسیب‌دیده از اعتصاب دست و پنجه نرم می‌کردند، میک لینچ، دبیر کل اتحادیه RMT، خود را به عنوان شخصیت اصلی در یک نبرد شدید روابط عمومی معرفی کرد.

رئیس اتحادیه که قبلاً کمتر شناخته شده بود، در حال رفت و آمد بین خطوط اعتصاب و استودیوهای تلویزیونی، به دلیل اجراهای جالبش که ادعاهای اعضایش در مورد حقوق و شرایط را توجیه می کرد، طرفداران آنلاین را به دست آورد، در حالی که مخالفان محافظه کار با شرایط شدیدتری به RMT حمله کردند.

این جنگ روابط عمومی، با لینچ که اکنون شخصیت اصلی مسئول طرفداران اعتصاب است، می تواند تعیین کند که آیا دولت قادر به مقاومت در برابر موج مطالبات حقوق بخش دولتی در ماه های آینده است یا خیر.

توبیاس الوود، نماینده حزب محافظه کار، مدعی شد که این اعتصاب به نفع روسیه است و از اتحادیه ها خواست: «دوست پوتین نباشید». «جنگ طبقاتی» روز چهارشنبه صفحه اول سان را اعلام کرد، و زمانی که نمایندگان حزب کارگر به جمع مخالفان پیوستند، بوریس جانسون مخالفان را متهم کرد که می‌خواهند بریتانیا را «به دهه 1970» برگردانند.

اما لینچ با لحن هولناک آرتور اسکارگیل، پیشین «بارون» اتحادیه از قرن گذشته که تورم آخرین بار به این بالا بود، مخالفت نکرد. در عوض، او آرامش را نشان داد، که شاید ناشی از اعتماد به نفس بود که بزرگترین اعتصابات ریلی در 30 سال اخیر باعث خشم عمومی عمومی نشده است.

کلیپ هایی از خلع سلاح او از مصاحبه کنندگان تلویزیونی وحشیانه در فضای مجازی پخش شد. او در برنامه صبح بخیر بریتانیا از تلویزیون ITV به ریچارد مادلی اطلاع داد که در پاسخ به این سوال که آیا او “به انقلاب و سرنگون کردن سرمایه داری می پردازد” “در حال صحبت کردن است”. در اسکای نیوز، او به کی برلی گفت که او «به دنیای سورئال رفته است» وقتی از او پرسید که آیا این اعتصاب مانند اعتصاب معدنچیان دهه 1980 خواهد بود – که به درگیری های خشونت آمیز با پلیس منجر شد.

او گفت: “من یک جوان طبقه کارگر هستم که درگیر یک اختلاف اتحادیه کارگری در مورد شغل، حقوق و شرایط خدمت هستم.” او متعاقباً تبدیل به یک قهرمان رسانه‌های اجتماعی برای بسیاری شد و میلیون‌ها کلیک و تأیید افراد مشهور از هیو لوری تا ایروین ولش را به دست آورد.

اما آیا RMT در نبرد برای افکار عمومی خارج از دنیای رسانه های اجتماعی پیروز شده است؟ گفتگوها در محل تجمع یوستون در روز دوم اعتصاب نشان داد که اتحادیه عموم مردم را از دست نداده است. برای هر فردی مانند مشاور استخدام، ساوانا، 24 ساله، که فکر می کرد اعتصاب با توجه به تأثیر آن بر مردم «یک آزادی» است، بیشتر شبیه معلم فرگال اسپنسر وجود داشت که گفت: «این باید به دیگران نشان دهد که می توانند تلاش کنند. [and fight for a better deal]و راشل گراندی، 30 ساله، که گفت: «همه سزاوار دستمزد منصفانه هستند». تجمع کنندگان RMT گزارش دادند که متعجب شده بودند که واکنش بحرانی تر نبود.

ساوانتا کامرس دریافت که 58 درصد از مردم معتقدند که اعتصابات در مقابل 34 درصدی که گفته اند توجیه نشده است، در حالی که YouGov دریافته است که 37 درصد از مردم از اعتصاب کنندگان حمایت می کنند در مقابل 45 درصد که مخالف آنها بودند. Ipsos افکار عمومی را به طور مساوی با 35% موافق و همان درصد مخالف تقسیم کرد. همین نظرسنجی نشان داد که 61 درصد از بزرگسالان بریتانیایی 18 تا 75 ساله فکر می‌کنند که کارگران قدرت «خیلی کم» دارند.

نایجل استنلی، که از سال 1995 تا 2015 رئیس ارتباطات در TUC بود، گفت: “آنها در بحث انصاف پیروز می شوند.” او گفت که لینچ “اصالت” را نشان داده است. همه می‌توانند ببینند که قیمت‌ها در حال افزایش است و تورم به آنها ضربه می‌زند و این یکی از دلایلی است که کارگران راه‌آهن بیش از انتظار وزیران حمایت می‌شوند. همه با این موضوع روبرو هستند و کارگران راه آهن در حال انجام کاری برای آن هستند.»

اما همه آنقدر تحسین برانگیز نبودند. در میان کسانی که کمتر از این اعتصاب حمایت می کنند، افرادی در طبقات پایین اجتماعی-اقتصادی بودند. طبق گفته YouGov، تنها یک نفر از هر سه نفر از افراد در دسته‌های C2DE از مهاجمان RMT حمایت می‌کنند، در مقایسه با 40 درصد در میان افرادی که در دسته‌های بالاتر ABC1 قرار دارند.

یک پیک گیگ اقتصادی در شرق میدلندز که درآمد واقعی خود را با افزایش هزینه سوخت به حدود 9.50 پوند در ساعت کاهش داده است، به آبان نیوز گفت که فکر می کند RMT “حریص” است.

وی گفت: طمع برخی از بخش ها باعث مارپیچ قیمت دستمزد می شود. “آنها به پول بیشتری نیاز ندارند – ما نیاز داریم.” بسیاری از کارگرانی که از نمایندگی اتحادیه سود نمی برند، احتمالاً همین احساس را دارند.

در سمت دولت، آن و متحدانش چندین خط حمله را امتحان کردند که همیشه با موفقیت همراه نبود. دیلی میل شعار مبارزات انتخاباتی محافظه‌کاران دهه 1970 را در صفحه اول خود احیا کرد – «کارگر کار نمی‌کند» – که با پیام‌های حزبی مرتبط می‌شد تا اختلافات را به دهه 70 مرتبط کند، اما یکی از استراتژیست‌های محافظه‌کار گفت که با توجه به اینکه بسیاری از رأی‌دهندگان برای انجام آن خیلی جوان بودند، ناکارآمد بود. یاد آوردن.

دومینیک راب، وزیر دادگستری، نسبت به تورم ریشه‌دار ناشی از “افزایش مارپیچی دستمزد بخش دولتی فراتر از آنچه مسئول است” هشدار داد. وزیر بعد از وزیر این اقدام را به عنوان “اعتصابات کارگری” توصیف کرد، اما نظرسنجی ها نشان داد که تعداد کمی از آنها معتقد بودند که در یک دولت کارگری اختلالات صنعتی بیشتری وجود خواهد داشت.

اگر دولت می خواهد در نبرد برای قلب ها و ذهن ها پیروز شود، باید نشان دهد که همه باید هزینه آن را بپردازند. [the pay rises]گیلز کنینگهام، مشاور سابق ارتباطات داونینگ استریت که مشاور روابط عمومی Trafalgar Strategy را اداره می‌کند، گفت. آنها باید نشان دهند که این امر باعث بدتر شدن هزینه های زندگی می شود. بحث بسیار سختی است. اتحادیه ها در ایجاد احساسات و ارتباط بسیار خوب هستند و دولت باید از آن استفاده کند.»

رابرت بلکی، استراتژیست دیجیتال و مشاور سابق چارلز کندی، رهبر فقید لیبرال دموکرات‌ها، می‌گوید لینچ در مقابل گفتن «چیزهایی که به خوبی به یک کلیپ رسانه‌های اجتماعی ترجمه می‌شوند خوب بود – او مختصر و متمرکز است و در ظاهر شبیه یک انسان خوب است. . او بهتر از اسلاف خود است که به نظر می رسیدند در سمت چپ بسیار سخت بودند.”

RMT همچنین ممکن است از روشی که افزایش ظرفیت نیروی کار برای کار از خانه تأثیر اعتصابات را برای برخی کاهش داده است، سود برده باشد. و همانطور که استنلی پیشنهاد کرد، وزرای محافظه‌کار ممکن است در این فکر اشتباه کرده باشند که «رهبران اتحادیه‌ها ذاتاً منفور هستند وقتی سیاستمداران حتی از محبوبیت بیشتری برخوردار نیستند».