الیور داودن: تثبیت کننده محافظه کار که ممکن است چشمش به بازگشت سریع به کابینه باشد | الیور داودن

Oجگر داودن آنقدر خودی و اصلاح‌کننده محافظه‌کار تمام عیار است که ممکن است تقریباً متناقض به نظر برسد که او اولین وزیر دوران بوریس جانسون است که به دلیل مشکلات اخیر دولت پا را فراتر گذاشته و استعفا داده است.

بیشتر در مورد برند این واقعیت بود که داودن، در نامه او به جانسون با کناره گیری از سمت ریاست مشترک حزب محافظه کار، اصرار داشت که نتایج ضعیف انتخابات محلی، که با شکست مضاعف فاجعه بار انتخاباتی در روز پنجشنبه محدود شد، موقعیت او را غیرقابل دفاع کرد.

ما نمی توانیم به طور معمول به تجارت ادامه دهیم. داودن نوشت: “کسی باید مسئولیت را بپذیرد” و در حالی که او اصرار داشت که این اوست، دیگران انگشت اتهام ضمنی را خواهند دید که به جای آن به سمت نخست وزیر نشانه رفته است.

بدین ترتیب دوران حضور داودن در کابینه، حداقل در حال حاضر، به پایان می رسد. اما تصمیم او برای انتخاب گزینه ای که بسیاری از همکاران محافظه کار آن را به عنوان یک انتخاب محترم خواهند دید، باعث می شود در صورت برکناری جانسون، او را به راحتی بازگرداند، چیزی که یک اپراتور به اندازه داودن مطمئنا متوجه خواهد شد.

و کمتر کسی سیاست داخلی محافظه‌کاران را بهتر از داودن درک می‌کند، که زمان حضورش در حزب مدت‌ها قبل از انتخاب او به عنوان نماینده هرتسمر در هرتفوردشایر در سال 2015 است، کرسی فوق‌العاده امنی که او سال گذشته برای مبارزه با او انتخاب شده بود و رقابت ریشی را از بین می‌برد. سوناک، در میان دیگران.

داودن که در مدرسه ای دولتی در واتفورد و سپس کمبریج تحصیل کرده بود، مدرک حقوق را برای تدریس مختصر در ژاپن، جدا از دوره ای در روابط عمومی، کنار گذاشت و عمدتاً برای حزب محافظه کار کار می کرد، اولین بار زمانی که مایکل هاوارد رهبری شد.

او زمانی که به عنوان نماینده احتمالی پارلمان انتخاب شد، معاون رئیس دفتر دیوید کامرون بود و با ترزا می و از سپتامبر سال گذشته جانسون به عنوان رئیس حزب از نزدیک در مورد مسائل حزبی و دولتی کار کرده است.

داودن که تقریباً در بین همکاران حزبی به عنوان «زیتون» شناخته می‌شود، میراث یک اشتباه چاپی اولیه، کمتر از سه سال در پارلمان زمان برد تا اولین پست وزارتی خود را به دست آورد. او که سخت کوش و سخت تلقی می شد، قبل از اینکه در سال 2020 وزیر فرهنگ تحت رهبری جانسون شود، از دفتر کابینه و خزانه داری عبور کرد.

در آنجا داودن شباهت ظاهری خود را به یک جانشین کلیسای انگلستان که به راحتی شوکه شده بود و کمی لیبرال بود را تکذیب کرد تا به یک جنگجوی فرهنگی مشتاق تبدیل شود و یک «جنگ بیدار» را علیه موزه‌ها و سایر مؤسساتی که میراث برده‌داری را زیر سؤال می‌بردند یا به دنبال حذف مجسمه‌ها بودند رهبری کرد.

این نقشی است که او به سمت ریاست حزبی که آشکارا حزبی‌تر بود، با فید توییتری پر از نکات گفت‌وگوی دولت – در حال حاضر کمپینی برای متقاعد کردن رأی‌دهندگان مبنی بر اینکه اعتصاب‌های راه آهن تقصیر حزب کارگر است، گسترش داد.

این ترکیبی از کار سخت، وفاداری و شور ایدئولوژیک، داودن را به وزیری ارزشمند برای جانسون تبدیل کرد. اگر او اکنون یکی از مخالفان نخست وزیر باشد – و نامه استعفای او آشکارا بیانگر وفاداری نیست – می تواند به همان اندازه قدرتمند تبدیل شود.