پیروزی حزب لیبرال در انتخابات بین‌المللی تماشایی بود – اما حزب کارگر ممکن است بیشترین آسیب را به محافظه‌کاران وارد کند | انتخابات دور دوم

پیروزی لیبرال دموکرات ها در انتخابات دور دوم تیورتون و هونیتون تماشایی بود. اکثریت محافظه کاران در کرسی در سال 2019، از نظر اعداد خام، اگر نگوییم درصد، بزرگترین اکثریتی بود که تا به حال در یک انتخابات میانجی رد شده است. نوسان 30 درصدی کمتر از 34 درصدی بود که در شمال شراپشایر در دسامبر به دست آمد، اما برای اکثریت راحت 6144 نفری در این دژ سابق محافظه‌کاران کافی بود. با این حال، پیروزی حزب کارگر در ویکفیلد ممکن است چیزی باشد که در درازمدت به بوریس جانسون و محافظه‌کاران آسیب بیشتری وارد کند.

Wakefield به دلایل نمادین مهم است. این “دیوار قرمز” است نه تنها به معنای سست کرسی طولانی مدت حزب کارگر در شمال که محافظه‌کاران در سال 2019 به دست آوردند، بلکه طبق تعریف دقیق اصلی تحلیلگر جیمز کاناگاسوریم – حوزه‌ای که حمایت حزب کارگر به طور مداوم بالاتر از یک کرسی بود. با توجه به ترکیب اجتماعی آن انتظار می رود.

در حالی که از زمان انتخابات مجدد در سال 1932، حزب کارگر بود، اما ویکفیلد هرگز یک کرسی یکپارچه امن برای حزب کارگر نبود. محافظه‌کاران در دوران تاچر بسیار نزدیک بودند و بیش از 40 درصد آرا را در سال 1987 به دست آوردند که نشان‌دهنده عنصر طبقه متوسط ​​بود که پایتخت یورکشایر غربی بود. خطر برای حزب کارگر پس از انتخابات 2019 این بود که پیوندهای بین این نوع جامعه و حزب برای همیشه شکسته شده بود. انتخابات میانی ویکفیلد، علاوه بر برخی از نتایج انتخابات محلی در ماه مه، نشان می‌دهد که دیوار قابل تعمیر است.

کمپین کارگر برخی از بخش‌های بیشتر محافظه‌کار ویکفیلد، مانند شهرهای کوچکتر هوربوری و اوست را هدف قرار داد و به نظر می‌رسد که موفق شده است.

دولت‌ها، به‌ویژه دولتی که توسط داستان‌نویس ماهری مانند جانسون رهبری می‌شود، تمایل دارند تا ضررهای تکان‌دهنده به اشخاص ثالث را در کرسی‌های ظاهراً امنی مانند تیورتون و هونیتون از بین ببرند.

این‌ها به‌عنوان اسپاسم‌های میان‌مدت ناشی از واکنش‌های قابل درک به سیاست‌های دشوار اما ضروری دولت که پس از برگزاری انتخابات عمومی با قضاوت بالغ‌تر جایگزین می‌شوند، رد می‌شوند. خطوطی که باید در نظر بگیرید همان خطوطی است که برای چشام و آمرشام و شمال شروپشایر پیاده شده اند.

در حالی که این امکان وجود دارد که محافظه کاران این کرسی های لیبرال دموکرات را در انتخابات بعدی به دست آورند، چندان تضمینی نیست. آنها کرایست چرچ را در سال 1993 در نوسانی حتی بزرگتر از تیورتون و هونیتون از دست دادند و در سال 1997 دوباره آن را به دست آوردند. اما سایر کرسی‌های محافظه‌کار که قبلاً امن بودند، مانند نیوبوری (1993) و رامسی (2000) برای دو انتخابات عمومی پس از انتخابات دوم، با دموکرات‌های لیبرال ماندگار شدند.

نتیجه Tiverton و Honiton نشان دهنده یک تهدید دوباره است. دموکرات‌های لیبرال در جنوب غربی در احیای خود تحت رهبری جرمی تورپ و پدی اشدان، رونق یافته بودند، و هم در سمت چپ آرای مرکز و هم مردمی از همه طبقات و ایدئولوژی‌ها که تحت حمایت تیپ‌های باهوش از لندن بودند که کشور را اداره می‌کردند، جمع شدند. این پایگاه انتخاباتی تحت تأثیر ائتلاف کامرون-کلگ و برگزیت متلاشی شد – لیبرال دموکرات ها اعتبار چپ و پوپولیستی خود را از دست دادند.

پس از تیورتون – و غلبه آنها در انتخابات شورای سامرست در ماه گذشته – آنها شتاب جنوب غربی خود را به دست آوردند. یک عنصر جدید و شاید ویرانگر در موفقیت آنها در شروپشایر و تیورتون، توانایی آنها در ایجاد تنفر بسیاری از محافظه کاران سنتی نسبت به آنچه حزب تبدیل شده است، بوده است. ریچارد فورد، نماینده جدید حزب لیبرال دموکرات در سخنرانی پیروزی خود بر محکومیت عدم صداقت جانسون تمرکز کرد.

دفعه قبل که یک دولت دو کرسی را در انتخابات میان دوره ای در همان شب از دست داد در 7 نوامبر 1991 بود که محافظه کاران لانگباورگ (کلولند) را به کارگر و کینکاردین و دیزید (ابردین شایر) را به لیبرال دموکرات ها از دست دادند. محافظه کاران خاطرنشان خواهند کرد که پنج ماه بعد در انتخابات عمومی 1992 هر دو کرسی را دوباره به دست آوردند و اکثریت کلی را در عوام به دست آوردند، اما تصور اینکه مشکلات آنها در سال 2022 به این راحتی حل خواهد شد، عاقلانه نیست.

چرخش به سمت حزب کارگر در لانگباورگ بسیار حاشیه‌ای در سال 1991 تنها یک چهارم آن چیزی بود که در ویکفیلد وجود داشت، و کینکاردین یک هدف بلندمدت لیبرال‌دموکراسی بود، برخلاف پیروزی از شروعی ثابت مانند تیورتون. بیشتر اخبار بد اقتصادی در زمان انتخابات میان دوره ای 1991 اتفاق افتاده بود، در حالی که در سال 2022 لبه صخره در مقابل ما قرار دارد. در سال 1991 محافظه‌کاران جان میجر، نخست‌وزیر جدیدی را داشتند که به‌عنوان شایسته، متحد و صادق شناخته می‌شد، در حالی که در سال 2022 آنها بوریس جانسون را داشتند.

دو انتخابات مجدد در سال 1991 همچنین نشان داد که رای دهندگان ضد محافظه کار به طور فزاینده ای رفتار تاکتیکی می کنند، که به این معنی بود که برتری راحت میجر (7.6 درصد) نسبت به حزب کارگر در انتخابات 1992 اکثریت بسیار محدودی را ایجاد کرد.

نوسانات در تیورتون و هانیتون و ویکفیلد ناشی از رای گیری تاکتیکی ضد محافظه کار فوق العاده بود. ویکفیلد و تیورتون هر دو در سال 2016 به شدت به برگزیت رای داده بودند و ظاهراً در طرف محافظه‌کار در صف آرایی بزرگ قرار داشتند، اما آنها محافظه‌کاران را به قدری قاطعانه رد کردند که حومه‌های چشام و امرشام رای‌دهنده باقی مانده بودند.

انتخابات دور دوم، محافظه‌کاران را بدون راه‌های فرار سنتی با مشکلاتی که فکر می‌کردند پشت سر گذاشته‌اند، و برخی مشکلات جدید روبه‌رو می‌کند.

جانشین اولیور داودن به عنوان رئیس حزب، روزهای سختی در پیش دارد.