هیچ چیز ماقبل تاریخ در مورد اعتصاب ها وجود ندارد – فقط از اتحادیه های کارگری جوان بپرسید | ایو لیوینگستون

تیهفته خود، در اولین روز اعتصابات راه آهن در سراسر بریتانیا و تحت تهدید اقدامات صنعتی کارگران، معلمان و وکلا، روزنامه سان صفحه اول خود را با این عنوان نوشت: «ما متأسفیم اعلام کنیم که این کشور در حال بازگشت به کشور است. دهه 1970.» بعداً در همان روز، کی برلی، مجری اسکای نیوز، در یک تبادل نظر که اکنون بسیار مورد توجه قرار گرفته است به دبیر کل اتحادیه RMT گفت، میک لینچ، که او متوجه شده است که اعتصاب مستلزم چه چیزی است “زیرا من به خوبی خطوط اعتراض دهه 1980 را به یاد دارم”. و پس از مصاحبه او با لینچ یک هفته قبل، نیک رابینسون از بی بی سی در توییتر نوشت: “آیا او قهرمان کارگران است یا یک دایناسور با انگیزه سیاسی؟”

در حالی که برخی اتحادیه‌های کارگری را قدیمی و نامربوط معرفی می‌کنند، حقیقت این است که این اتحادیه‌ها هستند که ارتباط ندارند. مناقشات صنعتی امروز در مورد مطالبات بسیار جاری برای دستمزد بیشتر در شرایط تورم، پس از یک سال رکود دستمزدها است. به همین دلیل است که اعضای سن خاصی برای اعتصاب رای نمی دهند، بلکه نسل جدیدی از اتحادیه های کارگری پرانرژی هستند.

در یک نظرسنجی که توسط Savanta ComRes در ابتدای اعتصابات راه آهن انجام شد، نسبت افراد 18 تا 34 ساله بیشتر از هر گروه سنی دیگری بود. گفت اعتصابات “کاملا موجه” بودند. جای تعجب نیست که این جمعیت شناسی چنین فکر می کند: کارگران جوان امروزی بیشتر از همتایان خود در مشاغل ناامن، دستمزدهای پایین و عدم پیشرفت شغلی در محل کار مواجه هستند. اگر هر گروهی بتواند نابرابری ذاتی موجود در محل کار ما را شناسایی کند، آنها هستند.

جوانان با آینده ای نامطمئن و نابرابر روبرو می شوند، زیرا می دوند تا با خروجی های روزافزون همگام شوند. دانشگاه آنها را با یک عمر بدهی گرفتار کرده است و هزینه بالای مالکیت خانه باعث شده است که بسیاری از اجاره‌های اخاذی بپردازند. در پس زمینه، تهدید وجودی تغییرات آب و هوایی خودنمایی می کند.

در پاسخ، اعتصابات آب و هوایی نامیده شده است. اتحادیه های مستاجران تأسیس شده و شکل جدیدی از اتحادیه گرایی پدید آمده است. جوانان برای به چالش کشیدن نابرابری که در اطراف خود می بینند و تأمین آینده خود کار می کنند.

اتحادیه هایی مانند کارگران مستقل بریتانیای کبیر و صداهای متحد جهان در دهه گذشته تأسیس شده اند، به ویژه برای ایجاد یک اتحادیه کارگری که بتواند با چالش های محیط کار امروزی مقابله کند. در کنار اعضای مختلف در تمام سنین، هر اتحادیه از تعداد زیادی کارگر جوان در مشاغل مختلف از پیک تحویل غذا گرفته تا مربیان یوگا، کارگران خیریه و مراقب کودکان تشکیل شده است.

در جنبش سنتی اتحادیه‌های کارگری نیز، کمپین‌هایی مانند Unite Hospitality برای به دست آوردن جای پایی در رستوران‌ها، کافه‌ها و کافه‌هایی که قبلاً به اندازه یک آگهی اتحادیه دیده نشده‌اند، کار می‌کنند. در همین حال، همتایان آنها در اتحادیه کارگران نانوایی، غذا و کارگران متحد با موفقیت کارکنان جوان را در فست فودها و میخانه های زنجیره ای مانند Wetherspoon، McDonald’s و Greggs سازماندهی کرده اند.

و آنها برنده می‌شوند: از جمعه‌های TGI و کارکنان پیتزا اکسپرس که انعام‌های منصفانه دریافت می‌کنند تا کارگران Wetherspoon که در طول همه‌گیری اجباراً مرخصی‌ها را برگردانده‌اند، نسل جدیدی از اتحادیه‌های کارگری نشان می‌دهند که تاکتیک‌های قدیمی هنوز برای قرن بیست و یکم مناسب هستند. .

هیچ کدام از اینها به این معنی نیست که اتحادیه ها نیازی به تکامل ندارند. برای تنوع بخشیدن به عضویت و احیای دموکراسی اتحادیه باید کار کرد. اما سپردن جنبش کارگری به گذشته، پاک کردن کاری است که اتحادیه‌های کارگری جوان هر روز برای مبارزه با شرایط کاری امروز انجام می‌دهند و مجبور به تغییر برای آینده می‌شوند.

شاید برای کسانی که آنجا بودند، اعتصابات دهه 1970-1980 دیدگاه آنها را در مورد اتحادیه ها و اقدامات صنعتی شکل دهد، اجتناب ناپذیر است. اما گویای این است که بسیاری از کسانی که در آن زمان حتی به دنیا نیامده بودند به همان نتیجه ای رسیده اند که یک نسل قبل انجام شده است: تنها چیزی که زندگی مردم عادی را به سمت بهتر شدن تغییر داده است این است که کارگران گرد هم آیند تا قدرت خود را نشان دهند و چگونه نشان دهند. کار آنها ارزشمند است