وضعیت اتحادیه: با هم، اگر فقط برای چند دقیقه

زمانی که رئیس جمهور جوزف آر. بایدن جونیور به قدرت رسید، احتمالاً امیدوار بود که یک سال بعد، بتواند اولین سخنرانی خود در مورد وضعیت اتحادیه را با یک توصیه الهام بخش درباره کشوری متحد در رد اقتدارگرایی، برانگیختن تشویق های ایستاده و به اهتزاز درآوردن پرچم از هر دو طرف آغاز کند. از راهروی کنگره

سه شنبه شب او همین کار را کرد. اما کشور متحدی که او در مورد آن صحبت کرد، اوکراین بود که به دلیل وحشتناک تهاجم وحشیانه اش توسط روسیه متحد شده بود. تشویق های ایستاده برای مردمش بود. پرچم هایی که به اهتزاز در می آمدند آبی و زرد اوکراین بودند.

در مورد اتحاد آمریکا – خوب، چند دقیقه طول کشید.

بحران اروپا موضوعی نبود که کارشناسان انتظار داشتند در زمان روی کار آمدن آقای بایدن در این سخنرانی بگذرند. اما در نهایت به دلیل پیامی که به اوکراینی‌های محاصره شده و کرملین می‌فرستاد، آنچه اغلب یک سخنرانی ساده است، به یک رویداد تلویزیونی مهم تبدیل شد.

حداقل در خارج از کشور مخاطبان مشتاقی وجود داشت. اوایل روز سی‌ان‌ان با ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین مصاحبه کرد که ویدئوهای ویروسی سرکش او از کیف حمایت از کشورش را افزایش داد. آقای زلنسکی با ظاهری نتراشیده، خسته و لباس‌های سبز رنگ در پناهگاه خود، از آقای بایدن درخواست کرد که پیامی «مفید» بفرستد، زیرا کشورش از فتح جلوگیری می‌کند. با پر شدن اتاق مجلس، تصاویری از واشنگتن با تصاویری از خط افق تاریک کیف پخش شد.

این یک دوره غیرعادی برای آدرس سالانه بود. اما در نهایت نوعی عادی بودن را بر بخش بالای سخنرانی تحمیل کرد. مانند دوران جنگ سرد یا پس از 11 سپتامبر، رئیس‌جمهوری داشتید که با تشویق مجلس، اعلام کرد که «آزادی همیشه پیروز خواهد شد».

صحنه آشنا بود، در حالی که ادامه داشت. همچنین تابلویی آشناتر در اتاق در مقایسه با سخنرانی آقای بایدن در کنگره در سال گذشته وجود داشت که با اقدامات ایمنی کووید کنار گذاشته شد. آقای بایدن گفت: “امسال ما بالاخره دوباره با هم هستیم.”

فقط چند ماسک اختیاری در میان جمعیت وجود داشت. خانه نسبتاً پر بود (اگرچه برخی از جمهوری خواهان اعلام کردند که از سخنرانی به دلیل الزامات آزمایش کووید صرف نظر خواهند کرد). یک بار دیگر، مکمل میهمانان برای رئیس جمهور وجود داشت که میانه سخنرانی خود را صدا زدند، از جمله سفیر اوکراین. وقتی آقای بایدن در راهروی مجلس قدم می‌زد، دست دادن و صحبت‌های نزدیک وجود داشت، نه ضربه‌های مشت.

اگر صدا را خاموش کردید، تصویری از بازگشت به حالت عادی بود که ممکن بود یک سال پیش انتظار یا امیدش را داشت.

اما با روشن بودن صدا، به سرعت به شما یادآوری شد که “عادی” این روزها حالتی نسبی و گریزان است.

برای شروع، هق هق وجود داشت. زمانی که جو ویلسون نماینده کارولینای جنوبی فریاد زد، “دروغ می گویی!”، این یک نقض نادر و قابل توجه بود. در پرزیدنت باراک اوباما در یک سخنرانی در جلسه مشترک در سال 2009. اکنون یک بخش تمسخر آمیز وجود داشت، با نمایندگان جمهوری خواه لورن بوبرت از کلرادو و مارجوری تیلور گرین از جورجیا شروع به شروع یک “دیوار بسازید!” شعار، و لحظه ای دلخراش زمانی که خانم بوبرت در مورد خروج از افغانستان بر سر آقای بایدن فریاد زد، درست زمانی که او شروع به گفتن داستانی درباره از دست دادن پسرش بو به دلیل سرطان مغز کرد.

تکان دهنده بود، اما تعجب آور نبود. به هر حال، آخرین باری که بحث امنیت اوکراین را در کنگره تماشا کردیم، در جلسات استیضاح بود. زمانی که آقای بایدن در بهار گذشته در یک جلسه مشترک صحبت کرد، تنها چند ماه پس از حمله گروهی به کاپیتول بود که سعی داشتند پیروزی انتخاباتی او را باطل کنند.

و پیشاپیش در رسانه های محافظه کار پیش بینی یک دعوا بود. یک عنوان روی صفحه نمایش فاکس نیوز تاکر کارلسون قبل از سخنرانی چنین بود: “بایدن احتمالاً بیش از مرزهای آمریکا درباره مرزهای اوکراین بحث خواهد کرد” – که ممکن است فکر کنید با توجه به اینکه ستون های تانک در سراسر ما نمی چرخد، غیر قابل توجه باشد، اما ما اینجا هستیم. .

آقای بایدن، حداقل نسبت به مخالفانش در اتاق، چندان اهل مبارزه نبود. اما او همچنین در اولین سال حضورش در سمت ریاست جمهوری، بیشتر از آنچه که اغلب به عنوان سخنران بوده است، بود. این تسلی دهنده آقای بایدن نبود که با احساس از دست دادن کشور در بحبوحه موج مرگ و میر ناشی از کووید در زمستان گذشته شریک بود، اگرچه گاهی اوقات زمزمه می کرد و به آمریکایی های نگران اخبار جنگ وحشتناک اطمینان می داد: “ما خوب خواهیم شد.”

در عوض، او لحن تند و تشویق‌آمیز رئیس‌جمهوری را داشت که می‌کوشد کشور را جمع کند – و از فرصتی برای شنیده شدن پس از یک سال استفاده می‌کرد که در آن زبان نرمش اغلب او را در هیاهوی رسانه‌ای گم کرده بود.

سبک شخصی آقای بایدن، مانند سایر روسای جمهور، پیامی سیاسی داشته است. او توسط رأی دهندگانی انتخاب شد که گوش هایشان از رئیس جمهور دونالد ترامپ زنگ می زد، رأی دهندگانی که احتمالاً می خواستند از گروه کر «من-من» فاصله بگیرند. و به‌عنوان نامزد مسن‌تر و سفیدپوست یک مهمانی جوان‌تر و متنوع، خود را بیشتر به عنوان مرکز یک گروه قرار داده است تا ستاره یک بازیگر انفرادی.

به اشتراک گذاشتن کانون توجه کاربردهای خود را دارد، به ویژه در هنگام تشکیل یک ائتلاف بین المللی در یک بحران. اما رویکرد آقای بایدن به این معناست که او همیشه قهرمان داستانش نبوده است.

یک شب دوربین را پیش خودش داشت. سخنرانی او یک قطعه لفاظی روان نبود. مانند بسیاری از آدرس‌های State of the Union، در نهایت با صدای زنگ گاه به گاه به صندوق بخاری از موارد خط مشی تبدیل شد. اما این فریاد تا آخرین راهپیمایی با روحیه بود: «خداوند همه شما را برکت دهد. خداوند نیروهای ما را حفظ کند. برو بیارشون!»

بلافاصله مشخص نبود که آن تعجب آخر با چه کسی صحبت می کرد – آمریکا؟ اوکراین؟ خداوند؟ – یا قرار بود چه چیزی یا چه کسی را بگیریم. اما گاهی در سیاست، حجم خود پیام است.