دیدگاه گاردین درباره خصوصی‌سازی: خدایی که شکست خورد | سرمقاله

تیسه چهره وحشتناک از اقتصاد خصوصی شده بریتانیا در این هفته به نمایش درآمده است. روز چهارشنبه، تنظیم‌کننده انرژی، Ofgem، به دلیل اضافه کردن 2.7 میلیارد پوند به صورت‌حساب‌های خانگی مجرم شناخته شد، زیرا آنقدر مشتاق بود که یک بازار رقابتی انرژی ایجاد کند که به درستی انبوه تجهیزات متزلزلی را که به‌عنوان تامین‌کننده راه‌اندازی می‌شدند، بررسی نکرد. اکنون که 28 ارائه‌دهنده از بین رفته‌اند، چنین مقرراتی با لمس سبک باعث ایجاد هرج و مرج پرهزینه می‌شود – نه تنها برای مشتریان Bulb و دیگران، بلکه برای همه، زیرا همه ما هزینه‌ها را پرداخت خواهیم کرد.

پیش از این، آنگلیان واتر اعلام کرد که علیرغم جریمه شدن آژانس محیط زیست به دلیل آلودگی آب در سه نوبت در چند ماه گذشته، 92 میلیون پوند به سرمایه گذاران پرداخت خواهد کرد. و در داستان هفته، وزیر حمل‌ونقل، گرانت شاپس، از مذاکره با اتحادیه‌های راه آهن کناره‌گیری کرد و ادعا کرد که مذاکره مسئولیت او نیست. با این حال، دولت نه تنها مالک شرکتی است که ریل‌ها، تونل‌ها و سیگنال‌ها را در اختیار دارد، بلکه پرداخت‌کننده تمام اپراتورهای قطار نیز هست.

اینها سه داستان خصوصی سازی هستند که باعث فروپاشی بازار، ارائه پاداش برای شکست، و خدمت به عنوان نازک ترین حجاب برای آنچه در نهایت یک سیستم عمومی است. این چیزی نبود که وقتی وزیران نقره خانواده را شلاق زدند به انگلیسی ها وعده داده شد. در دوران تصدی مارگارت تاچر و جان میجر، دولت به ولگردی و ولگردی فروخت که با هیچ اقتصاد صنعتی دیگری قابل مقایسه نبود. مخابرات، گاز، برق، آب، خطوط هوایی و قطار: همه آنها بسته و فروخته شده بودند. سایر کالاهای عمومی نیز تسلیم شدند، اغلب برای یک آهنگ – بزرگترین نمونه نزدیک به 2 میلیون خانه شهرداری بود.

هر بار به رای دهندگان اطمینان داده می شد که خصوصی سازی به معنای خدمات بزرگ، پس انداز برای دولت و رونق سرمایه گذاری است. ادعاهای مربوط به خدمات را می توان با هر داستانی از پمپاژ فاضلاب خام به رودخانه ها یا قطارهای بین شهری مملو رد کرد. لفاظی بازگرداندن ایالت نیز به خوبی قابل قبول نیست: خانم تاچر هر ادعایی که داشته باشد، در واقع مبلغی را که کشور به عنوان مالیات پرداخت می کرد و حتی قبل از همه گیری، اندازه ایالت را – که با هزینه های دولت اندازه گیری می شود – کاهش نداد. سهم درآمد ملی – تقریباً مطابق با دهه 1970 بود. در مورد سرمایه گذاری، توجیه آن نیز سخت است. فاضلاب فوق‌العاده تیمز تایدوی را در نظر بگیرید که توسط مالکان تیمز واتر – که میلیون‌ها دلار را به عنوان سود سهام از تجارت خارج کرده‌اند – پرداخت نمی‌کنند، بلکه عمدتاً توسط مشتریانش به شکل قبوض آب بالاتر پرداخت می‌شود. حتی قبل از کووید، اپراتورهای قطار اغلب از یارانه های دولتی استفاده می کردند و سرمایه گذاری مستقیم کمی انجام می دادند.

خصوصی سازی خدایی است که شکست خورد. به عنوان یک هدف پرستش، ثابت شده است که برای عموم گران است و برای سرمایه‌گذاران نسبتا کمی، اغلب در خارج از کشور، گران‌قیمت است. و در حوزه‌های کلیدی مانند مسکن شورایی، فاجعه‌ای منحصربه‌فرد به اثبات رسیده است. با این حال، قابل توجه است که هنوز هم راه حل ترجیحی هر دولت محافظه کار برای همه چیز از پست سلطنتی گرفته تا خانه های انجمن مسکن است. شاید کارشناسان تلویزیونی که در این هفته از اعتصابات راه آهن به گوش می‌رسند، می‌توانند بخشی از خشم خود را نه به سمت کارگران، بلکه به سمت مالکان و سیاستمدارانی برانگیزند که چنین آشفتگی سیستمی را ایجاد کرده‌اند که مشخصه آن خدمات نامرغوب، سودجویی برهنه و عدم مالکیت کامل است. . و شاید بتوان سیاستمداران محافظه‌کار را که در مورد بازپس‌گیری کنترل صحبت می‌کردند، مسئول این موضوع دانست که چگونه پیشینیان آن‌ها مردم را با کنترل کمی رها کردند.