مجسمه ویندراش در هاکنی رونمایی شد: «این یک بنای تاریخی نیست، یک جشن است» | مجسمه سازی

یک مجسمه عمومی جدید برای بزرگداشت نسل ویندراش صبح چهارشنبه در شرق لندن برای لبخند و کنجکاوی رونمایی شد. سواحل گرم اثر توماس جی پرایس، یک برنز 9 فوت (2.75 متری) از یک مرد و یک زن که بیرون شهر هاکنی بلند ایستاده اند، نشان دهنده نصب کامل کمیسیون هنری Hackney Windrush است، پروژه ای که کمک های انجام شده توسط کسانی را که به این شهر مهاجرت کرده اند جشن می گیرد. حوزه. پرایس گفت: “این یک بنای تاریخی نیست، یک جشن است.”

در عصری که هنر عمومی و بناهای تاریخی مانند گذشته بار سیاسی دارند، مطمئناً آزمون یک اثر هنری عمومی بزرگ در واکنش جامعه است. هنگامی که مردم محلی از مجسمه عبور می کردند، واکنش گرمی نشان دادند، به دو پیکر نگاه کردند، آنها را لمس کردند، برخی از آنها پرسیدند “این نشان دهنده چیست؟ آیا این برای من است؟” اگرچه مجسمه پرایس و بنای رسمی ملی باسیل واتسون در واترلو هر دو امروز برای ادای احترام به نسلی که بین سال‌های 1948 و 1970 از دریای کارائیب به بریتانیا آمدند، رونمایی شد، اما کسانی که از رسوایی ویندراش آسیب دیده‌اند هنوز برای جبران غرامت می‌جنگند.

تا همین اواخر، پرایس، هنرمند 41 ساله‌ای از لندن، به دلیل مجسمه‌های بزرگ‌تر از همه افراد سیاه‌پوست و هر زن، در ایالات متحده نسبت به بریتانیا از موفقیت بیشتری برخوردار بود. آنها مجسمه های افراد خاصی نیستند، بلکه از طریق ترکیبی از چهره ها و چهره ها ساخته شده اند. قدرت آنها در معمولی بودن آنها نهفته است – ممکن است به فضا خیره شوند یا در حال مطالعه یک تلفن هوشمند باشند – و به عنوان آثار هنری قصد دارند سؤالاتی را در مورد اینکه به چه کسی و چرا فضای عمومی می دهیم را مطرح کنند.

برای این کمیسیون، پرایس از تصاویر 30 نفر از ساکنان هاکنی استفاده کرده است، منطقه ای با یکی از بزرگترین جوامع سیاه پوست در کشور. پس از تماسی آشکار با اعضای نسل Windrush و فرزندان آنها، همه کسانی که به این سمت آمدند به صورت دیجیتالی دستگیر و با آنها مصاحبه شد. در حالی که این اثر از دو چهره تشکیل شده است – یک مرد جوان و یک زن مسن – آنها نماینده یک نسل کامل هستند، نه فقط در واقعیت، بلکه در موضع، ویژگی ها، لباس ها و هر بخش از ظاهر فیزیکی خود.

با دیدن کسانی که در ساخت سواحل گرم برای اولین بار این اثر را می بینند، نمی توان متاثر نشد. مقداری اشک سرازیر شد، اما فضا شادی بخش بود، با یک ناباوری شاد. به نظر می‌رسید که حتی پرایس نیز بر عظمت این مناسبت غلبه کرده است. او گفت: «برای رسیدن به اینجا خیلی طول کشید. “این باور نکردنی است، از نظر آنچه می خواستم تمرینم به سمت آن حرکت کند و به آن برسم. داشتن یک کمیسیون شورا به نظر سورئال است و به من امیدواری می دهد که مردم شروع به بحث در مورد آگاهی از اینکه ما چگونه یکدیگر را می بینیم و به چه کسی فضایی داده می شود که فقط به عنوان یک انسان وجود داشته باشد، می آیند.

در بحث در مورد پایین کشیدن مجسمه های شخصیت های سرکوبگر در پی قتل جورج فلوید، برخی از مردم گفتند که می خواهند با بناهای یادبودی که در اطراف آنها وجود دارد احساس کنند. سواحل گرم، که همراه با اثری از ورونیکا رایان است، که در سال گذشته نامزدی جایزه ترنر را برای او به ارمغان آورد، نمونه ای از نحوه نصب هنر عمومی در سال 2022 است. آیا می توان هنر معاصر مرتبط با سیاسی را سفارش داد و نمایندگی کرد. جامعه ای که در آن قرار دارد؟ گرم سواحل ثابت می کند که این است.