پرسش و پاسخ: آوردن درمان اختلال خوردن به خانه

اختلالات خوردن یک نرخ مرگ و میر بالا در مقایسه با سایر شرایط سلامت روان، اما بسیاری از مردم برای دسترسی به درمان با مشکل مواجه هستند. طبق گزارش STRIPED، آکادمی اختلالات خوردن و Deloitte Access Economics، 28.8 میلیون آمریکایی زنده در سال های 2018 و 2019 در مقطعی از زندگی خود دچار اختلال خوردن خواهند شد.

Equip، یک شرکت مجازی درمان اختلالات خوردن، با هدف بهبود دسترسی و اثربخشی مراقبت از طریق درمان مبتنی بر خانواده، که با بیماران در خانه‌شان در کنار اعضای خانواده‌شان در طول دوره بهبودی کار می‌کند. این استارت آپ که در سال 2019 تأسیس شد، اعلام کرد که سرمایه گذاری کرده است 58 میلیون دلار بودجه سری B در اوایل امسال.

کریستینا سافران، مدیرعامل و یکی از بنیانگذاران Equip، با او به گفتگو نشست MobiHealthNews برای بحث در مورد گسترش شرکت در سراسر کشور، چگونگی تأثیر همه گیری COVID-19 بر شیوع اختلالات خوردن و اینکه چرا این منطقه به تحقیق و سرمایه گذاری بیشتری نیاز دارد. این متن برای وضوح و طولانی بودن ویرایش شده است.

موبی سلامت نیوز: شما در حال حاضر روی کودکان، نوجوانان و بزرگسالان جوان تمرکز کرده اید. آیا این به این دلیل است که این جمعیت در آن اختلالات خوردن شایع تر است؟ یا قصد دارید گسترش پیدا کنید؟

کریستینا سافران: ما برنامه ریزی برای گسترش داریم ما در اوایل بهار سال 2023 به بزرگسالان بعد از 24 سالگی گسترش خواهیم داد. این یک سوال عالی است. من اساساً از 15 سالگی در این زمینه کار کرده ام و بهبود یافته ام. این ماموریت زندگی من این بود که اطمینان حاصل کنم که افراد دیگر نیز می توانند بهبود یابند.

پاسخ صادقانه این است که هر کاری را شروع کنید، به نظر من باید با تمرکز شروع کنید و واقعاً آن را از پارک خارج کنید. و بیشترین شواهد بر روی کودکان و نوجوانان با درمان مبتنی بر خانواده انجام شده است. وقتی بچه‌ها در خانه زندگی می‌کنند و شما مسئولیت مالی آنها را بر عهده دارید، انجام درمان مبتنی بر خانواده آسان‌تر است.

همانطور که گفته شد، در روزی که 18 ساله می شوید، هیچ چیز واقعاً در مغز شما تغییر نمی کند. و واضح است که ما بزرگسالان را در برنامه خود داریم، 23 ساله، 24 ساله. فقط کمی سخت تر می شود و ما تعریف خود را از چیستی خانواده گسترش می دهیم. حتی در مورد نوجوانان، ما والدین رضاعی داریم، معلمانی داریم که می توانند این نقش را ایفا کنند. اما در مورد بزرگسالان حتی بیشتر از آن، ما واقعاً به شرکا، به دوستان، هم اتاقی های دانشگاه، و به همسران متکی هستیم.

برای کسانی که با یک فرد حمایتی نمی آیند، ماه اول درمان واقعاً بر روی این موضوع متمرکز است، چگونه می خواهیم حداقل یک نفر پشتیبان برای شما پیدا کنیم تا در بهبودی به شما کمک کند؟ اینها اختلالات مغزی هستند و مبارزه با مغز چندین بار در روز واقعاً بسیار سخت است.

نکته دیگر در مورد بزرگسالان این است که ما بیماری های همراه را نیز درمان می کنیم. حتی بیشتر وجود دارد بیماری های همراه، و جمعیت حتی ناهمگن تر است.

MHN: در اوج همه‌گیری COVID-19 بحث‌های زیادی در مورد سلامت روان و همچنین نگرانی‌ها در مورد افزایش نرخ اختلالات خوردن وجود داشت. آیا متوجه افزایش شده اید؟ آیا فکر می کنید این وضعیت در حال بهتر شدن است، یا این چیزی است که هنوز باید به آن رسیدگی کنیم؟

زعفران: نه. من فکر می‌کنم که در چند سال آینده همچنان شاهد اثرات ماندگار این همه‌گیری خواهیم بود. ما مطمئناً یک سنبله دیدیم. بستری شدن در بیمارستان برای نوجوانان به ویژه در طول این همه گیری دو برابر شد. به طور حکایتی، شرکای بالینی ما به ما گفته‌اند که بچه‌ها بیشتر از همیشه به سراغ درمان می‌روند.

فکر می‌کنم چند چیز در مورد همه‌گیری بود که آن را تشدید کرد. یکی، اختلالات خوردن در انزوای اجتماعی رشد می کند. اینها بسیاری از بچه‌هایی هستند که قبلاً در مدرسه بودند و از ویژگی‌های خلق و خوی استفاده می‌کردند که شما را در برابر یک اختلال خوردن آسیب‌پذیر می‌کند – آن نوع A، انگیزه کمال‌گرایی – برای تمرکز بر روی تکالیف مدرسه، سرگرمی‌ها یا برنامه‌های فوق برنامه. اکنون، آنها تمام این مدت را در خانه دارند و فقط توجه خود را روی خود و بدن خود متمرکز می کنند.

علاوه بر این، بدیهی است که رسانه های اجتماعی در این مورد کمکی نمی کنند. ما می دانیم که به طور متوسط، بچه ها حدودا خرج می کنند هفت ساعت [per day] روی گوشی آنها و با الگوریتم‌های مضری که در رسانه‌های اجتماعی می‌بینیم، دائماً با تصاویر غیرواقعی بمباران می‌شوند و حتی به صراحت محتوای وحشتناک و وحشتناک حامی اختلالات خوردن را منتشر می‌کنند.

و سپس، در نهایت، ما می دانیم که با افزایش ناامنی غذایی در یک جامعه، اختلالات خوردن به طور مستقیم افزایش، همچنین. ما مطمئناً موارد بیشتری را در طول این همه گیری دیده ایم.

MHN: سرمایه گذاری زیادی در فضای دیجیتال سلامت روان انجام شده است، به خصوص برای شرایطی مانند افسردگی و اضطراب. چرا فکر می کنید که درمان اختلالات خوردن تا این حد نوآوری نکرده است؟

زعفران: صادقانه بگویم، دلایل زیادی وجود دارد، اما من فکر می کنم همه آنها به ننگ مربوط به اختلالات خوردن برمی گردد. مردم اختلالات خوردن را درک نمی کنند. بسیاری از مردم فکر می کنند که این یک مسئله غرور دختران سفیدپوست و ثروتمند است، در حالی که می دانیم که نمی تواند دور از واقعیت باشد. اختلالات خوردن افراد را در هر نژاد، طبقه و قومیت به طور مساوی تحت تأثیر قرار می دهد. شما واقعاً نمی توانید فقط با نگاه کردن به آنها متوجه شوید که یک فرد دارای اختلال خوردن است. و سپس، علاوه بر این، آنها انتخاب نیستند. آنها مسائل بیهوده نیستند. اینها دارای زیربنای ژنتیکی و عصبی زیستی قوی هستند، اما ما هنوز ننگ زیادی نسبت به اختلالات خوردن داریم. ما همچنان بیمار را مقصر می دانیم.

من فکر می کنم که این منجر به زمینه ای می شود که بودجه آن به شدت کم است. تحقیقات اختلال خوردن در مورد 9 دلار به ازای هر فرد مبتلا در مقابل آلزایمر که چیزی حدود 200 دلار برای هر فرد مبتلا یا بیشتر دریافت می کند. وقتی بودجه زیادی وجود نداشته باشد، نمی توانید حجم زیادی از نوآوری را در این فضا ایجاد کنید.

و سپس، متأسفانه، در این نوع خلاء مراقبت خوب و چشم انداز ننگ، در سال 2008، زمانی که قانون برابری سلامت روان تصویب شد، دیدیم که سهام خصوصی پول زیادی را صرف مراقبت های مبتنی بر تسهیلات کرد. این مراکز مسکونی با پشتوانه سهام خصوصی، صادقانه بگویم، بیشترین پول را در این زمینه دارند تا واقعاً زمینه و جهتی را که می‌خواهند پیش ببرند.

MHN: بنابراین، در آن یادداشت بودجه، شما یک سری B 58 میلیون دلاری را در فوریه اعلام کردید. گسترش شما از آن زمان تا کنون چگونه پیش رفته است و برخی از اهداف شما برای آینده چیست؟

زعفران: من هیجان زده هستم که بگویم یکی از بزرگترین اهداف من از همان ابتدا ورود به تمام 50 ایالت بود، به علاوه [Washington] دی سی از چند هفته پیش، ما آنجا هستیم. ما حتی واقعاً هنوز اعلام رسمی نکرده ایم.

به محض اینکه یک سال پیش شروع کردیم، در چهار ایالت بودیم. و ما شروع کردیم به داشتن خانواده هایی که در سراسر خطوط ایالتی حرکت می کردند تا از ما مراقبت کنند، که چاپلوس کننده بود، اما بدیهی است دلخراش – برعکس چرایی که ما می خواستیم این شرکت را راه اندازی کنیم، در خانه با خانواده خود بمانیم. بنابراین، گسترش به 50 ایالت به علاوه DC برای ما بسیار بزرگ و برای مأموریت ما بسیار بزرگ بود.

من نمی خواهم هیچ خانواده ای مجبور به پرداخت از جیب خود باشد. من معتقدم سال 2021 را با استفاده 86 درصد از خانواده ها از مزایای درون شبکه ای خود به پایان رساندیم. ما در بخش قراردادی پیشرفت زیادی داشته ایم. اما بدیهی است که هنوز کارهای زیادی برای انجام دادن وجود دارد. به ویژه، با Medicaid، با Medicare که به بزرگسالان مسن تر می رسیم و با TRICARE نیز. من از همه می خواهم که این مورد را پرداخت کنندگان خود پوشش دهند.

و سپس، در نهایت، شما به یک مورد بزرگ برخورد می کنید، که در حال گسترش به بزرگسالان است، به طوری که این درمان واقعا برای همه افراد مبتلا به اختلال خوردن در دسترس است. بنابراین، ما تا جایی که می توانیم روی این ابتکارات سخت کار می کنیم.

سپس، آخرین چیزی که می‌گویم این است که دلیل اینکه ما گروه Chernin را برای رهبری سری B خود انتخاب کردیم این است که واقعاً کسی را می‌خواستیم که به ما کمک کند تا روایت فرهنگی در مورد اختلالات خوردن را تغییر دهیم. اگر اکثریت مردم هنوز فکر می‌کنند که اختلالات خوردن نگاه می‌کنند و نمی‌دانند وسعت این اختلالات چه کسانی را تحت تأثیر قرار می‌دهند، نمی‌توانیم با همه افراد مبتلا به اختلال خوردن ارتباط برقرار کنیم و به درمان خوب دسترسی پیدا کنیم. ما باید مطمئن شویم که همه به تشخیص دسترسی دارند و این با آموزش روانی زیادی در مورد تغییر چهره اختلالات خوردن شروع می شود.