سوپر ساب ها بازگشته اند و جک گریلیش می تواند معیاری برای بازی شکن قرار دهد | فوتبال

منالبته ضروری است که نکات مثبت را ترسیم کنیم. در عصر مدرن که تنها کاری است که بعد از شکست می توانید انجام دهید، به دنبال آموخته هایی باشید که در حرکت رو به جلو اجرا شوند. اگرچه تقریباً ناپسند به نظر می رسد که به چیزی اشاره کنیم که برای انگلیس پس از یک مبارزات ناامید کننده در لیگ ملت ها که به بدترین شکست خانگی آنها از سال 1928 به اوج رسید، بسیار ناپسند است، اما در خستگی و ناامیدی، یک تکه مبهم وجود داشت. فقط این نیست که جک گریلیش انگلیس را به بازی خارج از خانه آلمان کشاند، بلکه عملکرد او در مونیخ به شیوه جدیدی برای مفهوم سازی بازی اشاره کرد.

گریلیش یکی از آن بازیکنانی است که حدود 18 ماه است که با هیاهو آمده است. یک حوزه انتخابیه در حمایت انگلیس و علم‌سالاری وجود دارد که خواستار شمول او است. او بازیکنی باهوش و باهوش است که به نوعی عادی به نظر می رسد. اگر او یک فوتبالیست فوق العاده با استعداد نبود، در یک باغ آبجو مسابقات را تماشا می کرد و جیگربمب ها را گردن می زد. او زیبایی بی پیرایه ای دارد که تقریباً غیرممکن است با او گرم نشوید. اما آیا می توانید به او اعتماد کنید که مردش را ردیابی کند، خطوط عبور را ببندد، با یک ترفند بیش از حد توپ را از دست ندهد؟

این موضوعی است که گرت ساوتگیت و پپ گواردیولا باید با آن دست و پنجه نرم کنند. گریلیش در مصاحبه ای غیرمعمول و آشکار در زمین بعد از آخرین بازی فصل لیگ، از سختی آموختن سبک جدید در منچسترسیتی صحبت کرد. ساوتگیت از اهمیت دادن آزادی به او صحبت کرده است. اما برای بازگشت به فوتبال 40 سال پیش، زمانی که سیستم های پیچیده کمتر رایج بودند و تیم می توانست حول یک نابغه بازیساز ساخته شود، چگونه می توان به آن دست یافت؟

جواب در مونیخ بود: با آوردن او از روی نیمکت. زمینه همه چیز است. وقتی بازی در تعادل است و شما سعی می کنید الگو را تعیین کنید، Grealish یک ریسک است. اما بعداً، هنگامی که یک بن‌بست نیاز به شکستن دارد یا در حال تعقیب یک هدف هستید، حتی اگر از برتری دفاع می‌کنید و می‌خواهید خروجی در مقابل داشته باشید، این ویژگی‌های آنارشی به یک موهبت تبدیل می‌شوند. یک دریبل‌زن هرگز مؤثرتر از دویدن مقابل مدافعان خسته نخواهد بود، حتی اگر در تمرین این کار فقط به معنای بردن یک رشته ضربات آزاد باشد. نقش تعویض نیمه دوم، بازی شکن، تمام کننده، برای او ساخته شده است.

این حس طولانی مدت وجود دارد که یازدهم شروع کسب و کار واقعی است، که جایگزین بودن به نوعی کمتر است. بازیکنانی مانند دیوید فرکلاف و اوله گونار سولشیر در برابر برچسب “super-sub” مقاومت کردند و اصرار داشتند که بیش از اینها هستند. اما هیچ دلیلی وجود ندارد که بازیکنی که به میدان می‌آید ضعیف به نظر برسد. به خصوص اکنون لیگ برتر با اکثر کشورهای جهان مطابقت دارد که اجازه پنج تعویض داده است، به نظر می رسد متخصصان نیمکت نشینی رایج تر شوند. تنها چیزی که لازم است تغییر ذهنیت است.

در گذشته احساس می شد که فوتبال به این نقطه نزدیک می شود. زمانی که روملو لوکاکو در فصل 2012-2013 به صورت قرضی در وست بروم حضور داشت، استیو کلارک مرتباً یا با او یا شین لانگ شروع می کرد و سپس، زمانی که آنها از خط دفاع مرکزی خارج می شدند، طرف دیگر را برای استفاده از دست و پا می آورد.

در این صورت، فواید دوگانه است: نه تنها بازیکن تازه وارد می شود و در مقابل حریفان خسته برتری دارد، بلکه بازیکنی که شروع می کند می داند که می تواند با شیب کامل از حالت خاموش بازی کند، زیرا بازی او احتمالاً فقط یک ساعت یا بیشتر طول می کشد. – و این به نوبه خود باید حریف مستقیم او را خسته کند.

در حالی که این در مرکز زمین مفید است، اما زمانی که دوئل بین مهاجمان عریض و وینگرها می تواند تقریباً در تمام جناحین گسترش یابد و به هر حال مستلزم استقامت زیادی باشد، ارزش بیشتری دارد.

زیرمجموعه های تخصصی حداقل با دروازه بانانی که متخصص پنالتی هستند، پذیرفته شده اند. اندرو ردمین حتی یک دقیقه از رقابت های مقدماتی استرالیا را بازی نکرده بود اما به جای کاپیتان، مت رایان، وارد زمین شد، در حالی که چند ثانیه از وقت اضافه برای بازی روز دوشنبه در مرحله پلی آف مقدماتی جام جهانی مقابل پرو باقی مانده بود. کاملاً مشخص نیست که رفتارهای مضحک او، رقصیدن روی خط خود و دور انداختن بطری آب شرح‌داده شده دروازه‌بان پرو، برای برد استرالیا مسئولیت‌پذیر بود، اما او به فهرست رو به رشدی از دروازه‌بان‌های فرعی ملحق شد که با پیروزی‌های الهام‌بخش در ضربات تیراندازی شناخته می‌شوند.

به نظر می رسد اولین نفر نیکوس کریستیدیس باشد که به جای لاکیس استرگیوداس وارد زمین شد، زمانی که آئک آتن در مرحله یک چهارم نهایی جام یوفا در سال 1976-1977 QPR را شکست داد و پنالتی دیو وب را مهار کرد. گال از این تاکتیک استفاده کرده است. اما یک مقاومت همچنان وجود دارد، به طوری که توماس توخل به دلیل آوردن کپا آریزابالاگا در فینال جام اتحادیه فوریه مورد انتقاد قرار گرفت، حتی اگر همان طرح در فینال سوپر جام یوفا در اوایل فصل کارساز بود.

اما زمانی که پنالتی‌ها بسیار متمایز هستند، به اندازه خواندن بازی و موقعیت‌یابی، نیاز به بازتاب و استعداد در تئوری بازی دارند، چرا برخی از بازیکنان که لزوماً بهترین دروازه‌بان بازی باز نیستند، در آنها برتری ندارند؟ هنگامی که یادگیری عادات و گفتن از حریفان بخش کلیدی این فرآیند است، کاملا منطقی است که یک بازیکن روی بازبینی تمرکز کند در حالی که دروازه بان بازی باز خود مسابقه را ادامه می دهد. این تنها قراردادی است که باعث می‌شود این ایده در مواقعی که اشتباه پیش می‌رود ناراحت‌کننده به نظر برسد یا ارزش محکوم کردن را داشته باشد – همانطور که گاهی اوقات این اتفاق می‌افتد.

در روزهای یک، دو یا حتی سه جانشین، شاید مزایای آن در مقایسه با آوردن یک مهاجم جدید یا داشتن پوششی برای مصدومیت‌های احتمالی ارزشش را نداشت. اکنون که پنج نفر (به علاوه یک نفر اضافی در وقت اضافه) مجاز هستند، اما منطقی به نظر می رسد که بتوان یک زوج را برای استفاده از متخصصان رزرو کرد، خواه دروازه بان های پنالتی، مهاجمان حیله گر در قالب Grealish یا برخی دیگر خاص باشند. نقش.

این در حال حاضر شروع به رخ دادن است. تنها چیزی که باقی می ماند پذیرش عمومی است و اینکه بازیکنان از نقش سوپر ساب بودن لذت ببرند. پس از همه، شما در حال بازی با حریفان ضعیف در یک تلاش خاص برای شکوه هستید. چه چیزی برای لذت بردن از آن نیست؟