فدرال رزرو می گوید راه حل های آن برای تورم “درد ایجاد خواهد کرد”، اما برای چه کسی؟ | کلارا ماتی

افجروم پاول، رئیس ederal Reserve اخیراً به صراحت گفته است که راه‌حل‌های فدرال رزرو برای مبارزه با تورم سرسام‌آور «درد ایجاد خواهد کرد». سخنان احتیاط آمیز پاول – اشاره به بیکاری و کمبودی که به دنبال افزایش نرخ بهره خواهد بود – در جاهای دیگر توسط اقتصاددانان برجسته تکرار شد. برخی از همان تعبیر پاول استفاده کردند: درد وجود خواهد داشت.

در حالی که روایت‌های پاول و دیگران حاکی از آن است که قربانی کوتاه‌مدت مشترک ما منافع بلندمدت مشترکی را به همراه خواهد داشت، چارچوب‌بندی دقیق آن‌ها قصد دارد واقعیتی عمیقاً ناخوشایند را بپوشاند: نه فداکاری و نه سود مشترک. کاهش تورم به طور نامتناسبی به مردم طبقه کارگر آسیب می رساند و همین افراد هیچ یک از مزایای این مسیر را نخواهند برد.

دستور فدرال رزرو برای تحت کنترل درآوردن قیمت ها، هزینه استقراض پول را افزایش می دهد، که خبر خوبی برای طلبکاران است، در حالی که خانوارهای بدهکار سنگینی که برای بقای روزانه خود به وام متکی هستند، با قبوض بالاتری روبرو خواهند شد.

هزینه استقراض همچنین هزینه‌های دولتی برای کارهای عمومی و خدمات اجتماعی را افزایش می‌دهد و ایالت‌ها را مجبور می‌کند تا بودجه خود را بیشتر کاهش دهند و به ناامن‌ترین بخش‌های جامعه که بیشتر به این خدمات متکی هستند آسیب می‌زند.

مهمتر از همه، همانطور که خود پاول اذعان کرده است، کاهش انگیزه برای کسب و کارها برای سرمایه گذاری باعث بیکاری می شود.

چیزی که پاول نمی گوید این است که “درد” برای آمریکایی های طبقه کارگر یک تصادف یا حتی یک پیامد ناخواسته نیست. همانطور که اقتصاددانان به خوبی می دانند، امکان مقابله با تورم بر کاهش فشار صعودی بر قیمت ها از طریق کاهش تقاضای مصرف کننده است. برای انجام این کار، فدرال رزرو قدرت خرید اکثر شهروندان را کاهش می دهد – به ویژه آنهایی که کمترین قدرت را دارند.

این هنوز تمام ماجرا نیست. پیام ضمنی پاول و همکارانش کارشناسان اقتصادی این است که کارگران در بهبودی پس از همه گیری بسیار خوب بوده اند. در عبارت فنی ظریف او، “بازار کار به تقویت خود ادامه داده و بسیار فشرده است.” سپتامبر گذشته، برای هر هفت نفر بیکار 10 پیشنهاد شغلی وجود داشت. یک دهه قبل، به ازای هر 38 بیکار، 10 فرصت شغلی وجود داشت. داده‌های مربوط به استعفاها در ماه‌های گذشته قابل توجه است: از آوریل تا سپتامبر 2021، 24 میلیون کارگر آمریکایی مشاغل خود را رها کردند. تنها در ماه مارس، 3.3 درصد یا 4.5 میلیون نفر شغل خود را ترک کردند که یک رکورد بالاست.

بنابراین، برای اولین بار در دهه ها، کارگران دست برتر را در بازار کار به دست آورده اند و شرکت ها مجبور به افزایش دستمزدها برای حفظ کارمندان خود و جذب کارکنان جدید شده اند. دستمزدها و حقوق در صنایع خصوصی طی دوره 12 ماهه منتهی به مارس 5 درصد افزایش یافته است که نسبت به مدت مشابه سال قبل 3 درصد افزایش یافته است. پس از چندین دهه رکود و حتی کاهش دستمزد، این روند معکوس شده است.

در واقع این کارگران کم دستمزد هستند که بیشترین سود را داشته اند، با افزایش دستمزدها در مشاغل خدماتی (رستوران ها، هتل ها و غیره) تا 8.6 درصد در سال منتهی به مارس. تورم بالاتر افزایش دستمزدها را از بین می‌برد، اما این به معنای کاهش هزینه‌ها برای کارفرمایان نیست: غرامت برای کارگران صنایع خصوصی در طول سال 4.8 درصد افزایش یافته است. در مقایسه، در مارس 2021، کارفرمایان تنها با افزایش 2.8 درصدی مواجه شدند.

قدرت چانه زنی بیشتر کارگران نیز به اشکال بدیع و بی سابقه بسیج کارگری تبدیل می شود. کارگران آمازون در استاتن آیلند، مانند کارگران استارباکس در بیش از 100 فروشگاه و کارگران بسیاری از خرده فروشی های دیگر، در نبرد تاریخی اتحادیه سازی پیروز شدند. به جای نهادهای سنتی از بالا به پایین، اتحادیه هایی مانند ALU یک استراتژی شخصی و مردمی را به نمایش می گذارند که می تواند کتاب بازی جدیدی برای فعالیت کارگری قرن بیست و یکم ارائه دهد. تورم فزاینده به نارضایتی بیشتر از سیستم اقتصادی ما کمک می‌کند و تقاضا برای دستمزدهای بالاتر و رقابت‌های سیاسی را برانگیخته است.

از نظر اقتصاددانان، این وارونگی ناگهانی قدرت باعث ایجاد «بی نظمی» در روابط اجتماعی تولید می شود، زیرا افزایش دستمزدهای اسمی فشارهای تورمی را تشدید می کند. تعجب آور نیست که فدرال رزرو پاول مایل است برای مقابله با افزایش قیمت ها «با زور عمل کند» و برخی پیش بینی می کنند که سریع ترین سیاست پولی سختگیرانه از دهه 1980 خواهد بود.

با به تصویر کشیدن تورم به عنوان یک دشمن عمومی مشترک که شکست آن منافع عمومی مشترک را به همراه خواهد داشت، فدرال رزرو پاول تا حدی قصد دارد ساختارهای طبقاتی را بازسازی کند که باعث کاهش مصرف، به ویژه در میان طبقات کارگر و متوسط، و افزایش بهره وری همین طبقات می شود. برای انجام این کار، پاول از روایت‌های دیرینه اقتصاددانان از فداکاری مشترک استفاده می‌کند، در حالی که می‌داند واقعیت چیزی جز این نخواهد بود.

بسیاری از کشورهای اروپایی، از جمله ایتالیای فاشیست موسولینی در یک قرن پیش، بر همین روایت ها و سیاست ها تکیه کرده اند تا در زمان تغییرات اجتماعی، برنامه های ریاضتی را آغاز کنند. در حالی که ریاضت اقتصادی بهترین شرایط ممکن را برای افزایش سود تضمین می‌کند، اکثریت مردم همیشه مجبور بوده‌اند از پروژه‌های نوپای دموکراسی اقتصادی دست بکشند و از طریق دستمزدهای کمتر و مصرف کمتر «سخت‌تر زندگی کنند». سیاست های اقتصادی سختگیرانه بازنده ها و برندگان تولید می کند. خوانندگان در آمریکا ممکن است بپرسند در کدام اردوگاه هستند.

• کلارا ای ماتی، استادیار اقتصاد در مدرسه جدید تحقیقات اجتماعی در شهر نیویورک است. کتاب او، نظم سرمایه: چگونه اقتصاددانان ریاضت را اختراع کردند و راه فاشیسم را هموار کردند، در نوامبر از انتشارات دانشگاه شیکاگو منتشر خواهد شد.