والدینی که نگران واکسینه کردن کودکان خردسال هستند، انتظاری دردناک را توصیف می کنند

جولیان، پسر تایفنی پرت در نوامبر 2019 در برلینگتون، نیوجرسی به دنیا آمد، خیلی زود، خانم پرت آماده بود تا او را به دنیا معرفی کند. اما پس از آن، او نوشت: “کووید-19 در را به روی ما کوبید – ما را در قفل کرد و کلید را پنهان کرد.”

خانم پرت به تماسی با خوانندگان نیویورک تایمز پاسخ داد و از والدین کودکان خردسال درباره زندگی با یک نوزاد، کودک نوپا یا پیش دبستانی واکسینه نشده پرسید.

او به تایمز نوشت: «من و پدرش هم سلولی‌های او بودیم.

خانم پرت یکی از هر پنج والدین کودکان زیر 5 سال تخمین زده می شود که طبق بررسی های اخیر، مشتاقانه منتظر بوده اند تا سازمان غذا و دارو مجوز واکسن کرونا را برای جوان ترین آمریکایی ها صادر کند. این گروه سنی، با حدود 20 میلیون کودک، تنها گروهی است که هنوز واجد شرایط واکسن نیست.

کمیته ای متشکل از کارشناسانی که به FDA مشاوره می دهند، قرار است روز چهارشنبه در مورد اینکه آیا واکسن های فایزر و مدرنا برای کودکان خردسال مجاز هستند یا خیر، رای دهند. اگر پاسخ مثبت است و بقیه مراحل به سرعت انجام می شود، می توانند از روز سه شنبه شروع به گرفتن عکس کنند.

نظرسنجی ها نشان داده است که اکثر والدین آنقدر مشتاق نیستند که فرزندان خردسال خود را واکسینه کنند. نظرسنجی بنیاد خانواده کایزر در بهار امسال نشان داد که حدود دو نفر از هر پنج والدین گفتند که قصد دارند قبل از تصمیم گیری در مورد اینکه چه کاری انجام دهند، منتظر بمانند و ببینند که چگونه واکسن برای دیگران کار می کند. و 38 درصد گفتند که قطعاً فرزندان خود را واکسینه نمی‌کنند یا فقط در صورت لزوم این کار را انجام می‌دهند.

یکی از والدین در شهر نیویورک به تایمز نوشت: «از آنجایی که میزان مرگ و میر برای کودکان بسیار کم است و قبلاً با نسخه کووید omicron مبارزه کرده‌ایم، باید برای مدتی خوب باشیم». “مگر اینکه هر گونه عواقب بدتری برای افراد زیر 5 سال داشته باشد، برای واکسینه کردن فرزندم تا 5 سالگی صبر می کنم.”

آدریان برایانت از ویلوبروک، که دارای یک نوزاد و یک دختر 3 و نیم ساله است، گفت که او برای دادن واکسن به کودکان خردسال “فروخته نشد” و توضیح داد: “فرزند من دو بار به کووید مبتلا شد که من از آن مطلع هستم. و اگرچه مریض بود، اما به سرعت برگشت.”

اما برای والدینی مانند خانم پرات که می‌خواهند فرزندان خود را واکسینه کنند، انتظار برایشان دردناک بوده است.

ماه گذشته بیش از 1600 والدین در کمتر از 24 ساعت به تماس تایمز پاسخ دادند. ریزش افکار و احساسات آنها منعکس کننده این بود که آنها و فرزندانشان چگونه بدون دسترسی به واکسن اطفال – از نظر عاطفی، اجتماعی و مالی – رنج برده اند. در اینجا برخی از راه هایی است که آنها انتظار را توصیف کردند: جهنم. وحشیانه شکنجه. وحشتناک. ناگوار. دلخراش.

یکی از والدین نوشت: «تقریباً کار و ذهنم را از دست دادم. دیگری گفت: درآمد من نصف شد. “سخت ترین دوران زندگی من.” “من احساس ناتوانی و ناامیدی می کنم.” «بسیار تنها؛ وقتی دارم این را می نویسم اشک می ریزم.» “هر سرفه ای من را در معرض خطر قرار می دهد.”

“ما خاطره نمی سازیم.” “بچه های من بچه بودن را از دست می دهند.” من 20 ماه است که به او شیر می دهم تا کمی ایمنی به او بدهم. “این مانند تلاش برای محافظت از آنها در برابر بهمن است.”

بسیاری از والدین ابراز ناراحتی می‌کنند که ممکن است فرزندانشان دچار تأخیر رشدی شوند، زیرا آنها هرگز با کودکان هم سن و سال خود ملاقاتی نداشته‌اند یا هیچ تماس معمولی نداشته‌اند.

لورن کلینگر از سن پترزبورگ، فلوریدا، نوشت: “زمانی که فرزند 2.5 ساله من اولین دوستش را برای بازی به آنجا آورد، مدام او را لمس می کرد تا ببیند آیا واقعی است یا خیر.”

آنجلا اسمیت، طراح سابق وب که یک سازمان غیرانتفاعی به نام Pantry Collective را تأسیس کرد، اکنون مادر دختری 2 ساله در کلرادو اسپرینگز است. خانم اسمیت نوشت: “او نمی داند همه چیزهایی که از دست می دهد، و من از این بابت سپاسگزارم.” اما من این کار را می کنم و این چیزی است که من را ناراحت می کند.

بسیاری از مردم درباره اینکه چگونه این همه‌گیری، شکاف‌های اجتماعی، عدم اعتماد به دولت و سلامت عمومی و عدم همدلی با دیگران را آشکار کرده است، نوشتند. یکی از مادران شهر نیویورک نوشت که او و کودک نوپایش اغلب 20 دقیقه منتظر می مانند تا خودشان از آسانسور ساختمان آپارتمان خود استفاده کنند، نه اینکه با یک مسافر بدون نقاب سوار شوند.

یکی از والدین در دنور نوشت: “ما ملتی از کودکان خودخواه هستیم، به جز خود کودکان.”

کتی نلب، کارمند فناوری اطلاعات و مادر یک کودک 3 ساله در مک‌کینی، تگزاس، نوشت: «من دوستان و آشناهایی دارم که سوار هواپیما شده‌اند، به رویدادها رفته‌اند و در فروشگاه‌های مواد غذایی سرگردان بوده‌اند یا آگاهانه مبتلا به کووید هستند یا در حین ابتلا به کووید. علائمی دارد اما نمی خواهد آزمایش بدهد. و از آنجایی که می‌دانم افراد زیادی این کارها را انجام می‌دهند در حالی که فرزندم هیچ حمایتی ندارد، خانواده‌ام مجبور هستند پس از دو سال و نیم همچنان در قرنطینه زندگی کنند.»

آلی چان یک پرستار مراقبت های ویژه کودکان در سنت لوئیس است. شوهرش پزشک اورژانس است. کوچکترین آنها نزدیک به 3 سال است. کودک 6 ساله آنها نقص ایمنی دارد.

او و همسرش به قدری در مورد محافظت از فرزندان خود احساس می کردند که به بستگان خود گفتند که فقط در صورت واکسینه شدن آنها را خواهند دید. او نوشت: “ما باید از فرزندان خود محافظت کنیم، و اگر خانواده بزرگ ما حاضر به انجام این کار نیستند، ما نیز از فرزندان خود در برابر آنها محافظت خواهیم کرد.”

کریستن گرین ویورا از Searcy، Ark.، گفت که دیگران در شهر او نگرانی های او را در مورد گسترش عفونت در فضاهای عمومی سرپوشیده ندارند و این امر باعث می شود که نگه داشتن فرزندان 4 و 8 ساله خود با ماسک سخت تر شود.

او نوشت: “ما تنها کسانی هستیم که هنوز کودک واکسینه نشده خود را نقاب می زنیم.” من متوسل شده‌ام که هر بار که فرزندانم در مکان‌های عمومی سرپوشیده ماسک می‌زنند، یک دلار پول می‌دهم.»

جولیان، پسر خانم پرات، اکنون 2 و نیم ساله است و در مورد همه چیز کنجکاو است. او با واکسینه شدن دیگر آمریکایی‌ها چه چیزی را از دست داده بود و «به راحتی روتین‌های آشنا و آزادی روزمره» بازگشت.

او نوشت: «او حتی هرگز به یک فروشگاه مواد غذایی یا یک مرکز خرید نرفته است. «هرگز با دوستانش حیله‌بازی نکردم. هرگز روی آغوش بابانوئل ننشینید. هرگز به یک جمع خانوادگی سرپوشیده نرفتم. او هنوز با اکثریت دوستان و خانواده ما ملاقات نکرده یا زمانی را صرف نکرده است.

او نوشت: “ما در داخل هستیم و به بیرون نگاه می کنیم.”