هانی واتسون، پارا پاورلیفتر: “کسانی هستند که نمی خواهند الهام بخش شما باشند، اما چرا که نه؟” | بازی های مشترک المنافع

اچآنی واتسون تقریباً شش ماه پیش اولین بازی بین المللی خود را انجام داد. زمانی که او استرالیا را برای مسابقات قهرمانی پارا پاورلیفتینگ جهان در جورجیا ترک کرد، در رتبه 30 جهان قرار گرفت. یک هفته بعد، وقتی برگشت و به خانه آمد، جزو هشت تیم برتر بود. اگر این به معنای یک جهش فیزیکی با حاشیه بود، پرواز بر فراز برخی دستاوردهای فکری را که او از آن زمان با خود به همراه داشته است، به همراه داشت.

واتسون می‌گوید: «با دیدن اینکه چگونه افراد خطوط هوایی تلاش می‌کنند و به افراد دارای ویلچر و افراد دارای معلولیت کمک می‌کنند، این تجربه چشم‌نواز بود، اجازه دهید به شما بگویم. در یک پرواز خاص حدود 50 ورزشکار با ویلچر در هواپیما بودند. من خوش شانس هستم که هنوز هم می توانم سر و صدا کنم، اما برای دیگرانی که نیاز به رفتن به توالت داشتند، انتقال افراد به بالا و پایین راهرو زمان زیادی می برد.

“و یک ورزشکار خاص بود که برای مهماندار هوا بسیار بد بود. من فقط می گویم، “شما به افراد توانا یاد نمی دهید که ما انسان های خوبی هستیم، ما فردی هستیم و ما انسان هستیم.” شما به روشی منفی به آنها یک تجربه آموزشی می دهید. این برخورد آنها با افراد ویلچر است. دارم سعی میکنم تغییرش بدم همه ما اینطور نیستیم همه ما فقط باید به گونه ای متفاوت به آن برخورد کنیم. با یکدیگر مهربان باشید، مهربان باشید – همه ما در دو سال گذشته چیزهای زیادی را پشت سر گذاشته ایم.

“شاید آن شخص بیشتر از آنچه من دیده ام، تأثیر منفی در زندگی خود دیده است. اما ناتوانی در زندگی من در خط مقدم نبود، این چیزی نبود که وقتی بزرگ شدم درباره آن صحبت کنیم. به نوعی ای کاش این کار را می کردیم، اما، اما فکر می کنم نگرش من نسبت به آن این است، ما هنوز عادی هستیم. ما هنوز فردی هستیم ما فقط روش‌های مختلفی برای انجام کارها داریم، واقعاً.»

ممکن است تا به حال واضح باشد که واتسون از کلیشه ها پیروی نمی کند. بله، او معلول است، با استخوان های درشت نی و استخوان ران به دنیا آمده است که با وجود یک سری جراحی های “وحشتناک” هرگز درست نمی شوند. اما او همچنین یک ورزشکار نخبه است که می تواند به راحتی وزنه 130 کیلوگرمی را روی نیمکت فشار دهد، یک سرپرست در بیمارستان بریزبن، یک استرالیایی متولد نیوزلند با مادری اسکاتلندی و پدری پلینزی (“در جایی کمی جامائیکایی آنجا وجود دارد”) و یک فرد مغرور است. یک زن همجنس گرا با همسری “راک استار” که بدون او “من یک سوسیس گمشده خواهم بود”.

واتسون به تازگی به عنوان نماینده استرالیا در بازی های مشترک المنافع انتخاب شده است. او در ماه جولای راهی بیرمنگام خواهد شد، کمی بیش از یک سال پس از کسب رتبه بندی پارا پاورلیفتینگ در دسته بالای 86 کیلوگرم. او در 39 سالگی “ابر قدرت” خود را یافته است.

این کلمه از پدر مرحومش، چارلی، می آید، که عادت داشت دختر خردسالش را در ورزشگاه برمی داشت و عضله دو سر را جلوی آینه حلقه می کرد. واتسون می‌گوید: «من فکر می‌کردم که مثل بچه‌ها خنده‌دار بود. من او و تمام بدنسازان را در آنجا تماشا می کردم. من کت و شلوارهای تنگ و جوراب شلواری راه راه را به یاد دارم. به نظر من این یک ظاهر بسیار نمادین از اواخر دهه 80 است. من خیلی مجذوب ماهیچه ها شدم.»

این فتنه توسط مجموعه گسترده مجلات جو وایدر چارلی ایجاد شد که چارلی آنها را در کف اتاق خواب اضافی خود مطالعه می کرد. آرنولد شوارتزنگر مرد لحظه بود – به طور خاص، سینه بزرگ او مایه حسادت جهانی بود – و واتسون حرکات را یاد گرفت.

او می‌گوید: «ما چیزهای زیادی برای پا یا چیزی شبیه به آن انجام ندادیم، زیرا او به ناتوانی من اشاره نکرد. او واقعاً روی آن سمت از زندگی تمرکز نمی کرد، اما من کارهای زیادی برای بالاتنه با او انجام دادم. او می گوید شما فقط می توانید روی کارهایی که می توانید در پایان روز انجام دهید تمرکز کنید. من نمی توانم بروم و یک دوی 100 متر را بدوم. اما این که من تقریباً 40 ساله هستم و امسال به بازی های مشترک المنافع و احتمالاً پاریس در سال 2024 می روم، ذهنم را به هم می زند.

در این بین اتفاقات زیادی افتاده است. پدر واتسون در سن 44 سالگی در 17 سالگی درگذشت. پدربزرگ او در طول همه گیری کووید-19 درگذشت. او نام تولد خود را از هانا به هانی تغییر داد، یک اصطلاح نیوئیه برای عشق و علاقه که هر دو مرد از آن استفاده می کردند و به لذت بردن او از باران و آب مربوط می شود.

او از نه سالگی به دلیل مشکلات مربوط به پاهای خمیده اش در بیمارستان بستری و خارج شده است. در 11 سالگی، پزشکان صفحات رشد را از پاهای او برداشتند. او می‌گوید که اگر آنها به رشد خود ادامه می‌دادند، ممکن بود به اندازه پدرش در قد شش پا می‌شد که وضعیت او را تشدید می‌کرد. امروز او در پنج فوت دو ایستاده است.

در طول سال‌ها روش‌های متعددی وجود داشته است، و زمانی که او 31 سال داشت استئوتومی انجام داد. جراحان استخوان درشت نی سمت چپ او را برش دادند، قسمتی از استخوان را برداشتند، ساق پای او را مستقیماً بیرون آوردند و یک صفحه را داخل شکاف فرو کردند. سپس استخوان ران او را تا نیمه شکست، آن را از هم جدا کرد، آن را به اطراف حرکت داد و یک صفحه بزرگتر را برای صاف نگه داشتن آن وصل کرد.

ایده این بود که استخوان های او در فضاها رشد کنند. زمانی که شش ماه بعد، این اتفاق نیفتاد، واتسون خود را با عصا به ورزشگاه برد تا کمی حرکت را به دست آورد. پس از پنج ماه کار طاقت فرسا، او می‌توانست تا حدی وزن پای چپ خود را تحمل کند، پای چپ که اکنون صاف به نظر می‌رسید. با این حال، پای راست همچنان خم شده بود، که به معنای یک عمل جراحی مشابه بود.

توانبخشی سالن بدنسازی کار می کرد و واتسون، که در پرس نیمکتی عالی بود، به پاورلیفتینگ استرالیا پیوست.

اما در نهایت چیزی برای پای چپ من اتفاق افتاد، من نتوانستم روی آن راه بروم و آنها مجبور شدند سیستم پشتیبانی فلزی را که در آنجا بود بیرون بیاورند. آنها در نهایت مجبور شدند فلز را از پای راست من نیز خارج کنند زیرا پاها می خواستند دوباره تعظیم کنند. من یک استعداد ژنتیکی دارم که در آن سلول‌های من فقط می‌خواهند استخوان را در جهتی که می‌خواهند تشکیل دهند. آنها مستقیم به نظر می‌رسند اما در داخل در جهتی که در ابتدا متولد شده‌اند رشد می‌کنند، که آسیب‌های زیادی را ایجاد کرده است. .

هیچ کس نمی توانست از وقوع این اتفاق جلوگیری کند. این معمول نیست. این فقط من را کمی خاص می کند؟ جراح من بسیار ناامید و ناراحت بود. من گفتم، “خب، این چیزی است که با ما برخورد شده است”. می‌توانم آنجا بنشینم و بگذارم این ناتوانی زندگی‌ام را اداره کند، یا می‌توانم روی کاری که می‌توانم انجام دهم تمرکز کنم.»

واتسون دومی را انتخاب کرد. ناتوانی او که به تدریج بدتر می شد اکنون به اندازه کافی شدید بود که معیارهای طبقه بندی پارا پاورلیفتینگ را برآورده می کرد. او می گوید: «که به نظر من خنده دار است. من الان به اندازه کافی ناتوان بودم و مثل “آری” بودم. او در ماه می سال گذشته برای اولین بار در بریزبن مسابقه داد و در ماه نوامبر در جورجیا با رکورد 120 کیلوگرم اقیانوسیه در دسته +86 کیلوگرم خود را به جهانیان معرفی کرد.

هنگامی که او در این ماه مطلع شد که او برای بیرمنگام 2022 واجد شرایط شده است، “پوست موز من را از دست داد”. مربی او، سیمون برگنر، به او می‌گوید که به اندازه بریزبن 2032 جلوتر نگاه کند. او قصد دارد تا 150 کیلوگرم تا پاریس 2024 فشار بیاورد. تنها ورزشکاری در رده وزنی خود که در سال 2021 بیش از این فشار داده است، دارنده مدال طلای پارالمپیک 2020 توکیو چین است. دنگ ژئومی با 157 کیلوگرم به برتری رسید.

این حتی بیشتر از آنچه به نظر می رسد تأثیرگذار است، عمدتاً به دلیل قوانین سختگیرانه رقابت. ورزشکاران باید قبل از پایین آوردن میله به سینه خود شروع به نگه داشتن میله در طول بازو با آرنج های قفل شده کنند، جایی که باید آن را بدون حرکت نگه دارند. سپس آن‌ها باید آن را به‌طور یکنواخت به سمت بالا فشار دهند تا زمانی که آرنج‌هایشان دوباره قفل شود و داوران چراغ سبز را به قفسه نشان دهند.

واتسون می گوید: «این نیمکت زنی دقیق است. “شما نمی توانید با آن چیزی اشتباه بگیرید. این بهترین ورزش قدرتی است. سایر زنانی که 20 کیلوگرم بالاتر از من بلند می‌کنند، ممکن است بدون استفاده از پا بلند کنند، یا برخی از افراد به دلیل چهار پلژی، استخوان مرکزی ندارند. به قدرت بالاتنه ای که برای بلند کردن 120 تا 125 کیلوگرم دارند فکر کنید.

همسر واتسون، کیت، که او در سال 2018 در کوئینزلند با او ازدواج کرد و در تمام این راه ها از او حمایت کرده است، مدام به او یادآوری می کند که این یک چیز بزرگ است. خود واتسون به‌طور نامتناسبی ضعیف است، اما معتقد است که به‌عنوان یک ورزشکار معلول باید نقشی را ایفا کند.

او می‌گوید: «راه درازی در راه حمایت از افراد دارای معلولیت وجود دارد. «چگونه در مورد چیزهای خاصی صحبت کنیم؟ افرادی هستند که کلمات محرکی دارند، که نمی خواهند «الهام بخش» شما باشند، زیرا معلولیت دارند.

اما چرا که نه؟ اگر توانا بودید، دوست داشتید الهام بخش زندگی دیگران باشید. چرا فرق داره؟ همه ما انسان هستیم و باید یاد بگیریم که به هم احترام بگذاریم، با هم مهربان باشیم و همه با هم یاد خواهیم گرفت.»