“لیز تراس کجاست؟”: ​​خواهر فعالی که در زندان قاهره نگهداری می شود از بریتانیا می خواهد که اقدام کند | مصر

خواهر یک فعال حقوق بشر دوتابعیتی بریتانیایی که در زندان قاهره و در هفتاد و چهارمین روز اعتصاب غذا به سر می برد، روز سه شنبه از وزیر امور خارجه بریتانیا خواست علناً خواستار نجات علا عبدالفتاح با آزادی از مرگ شود.

صنعا سیف در مراسمی با حضور ریچارد رتکلیف، شوهر نازنین زاغری-راتکلیف، آزاد شده انگلیسی-ایرانی دوتابعیتی، و گورپریت سینگ، برادر جگتر سینگ جوهال – یک فعال سیک اهل دانبارتون که توسط پلیس هند تقریباً بازداشت شده بود صحبت می کرد. پنج سال پیش. او هنوز متهم نشده است و می گوید که تحت شکنجه اعتراف گرفته است.

سیف درباره برادرش گفت: «او کم کم در سلول زندانش می میرد اما می خواهد زنده بماند. چرا دولت انگلیس در مقابل رئیس جمهور السیسی نمی ایستد؟ حتی پس از تماس‌های تلفنی سطح بالا، برادرم همچنان از دسترسی کنسولی بریتانیا خودداری می‌کند.

سیسی چگونه می تواند بوریس جانسون را اینطور نادیده بگیرد؟ لیز تراس کجاست؟ آیا قبل از اینکه برادرم در زندان بمیرد، هیچ کس در مقابل مصر بایستد؟ چرا تراس هنوز در مورد او اظهارنظر رسمی نکرده است. می توانم به شما بگویم، درد دارد.»

برادر او، شاید شناخته شده ترین مخالف مصر، در حال حاضر پس از آرام شدن شرایط زندان، روزانه 100 کالری دریافت می کند. به طور کلی، مصرف روزانه توصیه شده برای مردان 2500 کالری است. خواهر دیگری به نام مونا که هفته گذشته به ملاقات او رفت، از وخامت حال او چنان شوکه شده بود که دست به اعتصاب همبستگی زده است.

صنعا سیف گفت که از سوی وزارت خارجه به او توصیه شده بود که در انظار عمومی شرکت نکند، زیرا خطوط باز زیادی وجود داشت، اما او احساس کرد که این مسیر کار نمی کند. برادر او به دلیل اشتراک گذاری یک پست وبلاگی در مورد شرایط زندان مصر در حال گذراندن محکومیت پنج ساله است.

دیوید لامی، نماینده حوزه انتخابیه مونا سیف و وزیر امور خارجه در سایه، از تراس خواست تا با خانواده دیدار کند. وی گفت: “انگلیس به عنوان یک ملت باید تصمیم بگیرد که در مورد حقوق بشر کجا ایستاده است” و افزود که خانواده ها آموخته اند که ساکت ماندن کارساز نیست.

او گفت که تلاش‌های وزارت خارجه در بالاترین سطح برای آزادی اتباع بریتانیا «خودسرانه، تصادفی، گاهی ناهماهنگ، گاهی فاقد منابع و قطعاً فاقد شفافیت» به نظر می‌رسد. او گفت که نگران «رویکرد سیاست خارجی است که کاملاً مبادلاتی است و مبتنی بر ارزش نیست. اگر سیاست خارجی را کاملاً معامله‌گرایانه می‌بینید، می‌خواهید دیپلماسی آرام و در تاریکی باشد و نه در روشنایی.»

لامی افزود: «ایالت بریتانیا باید عمومی شود. در مواردی که با کشورهای شریکی که با آنها دوست هستید اختلاف نظر دارید، اگر در مورد مسائل حقوق بشر شفاف باشید، احترام بیشتری خواهید داشت. شما می توانید آن گفتگوی قوی داشته باشید و از شهروندان خود دفاع کنید.”

رتکلیف گفت که وزارت امور خارجه ابراز همدردی کرد اما کشش کمی ارائه کرد. او گفت: «دولت بریتانیا دیگر در مورد شکنجه خیلی جدی نیست.» او گفت که در سال 2011 ویلیام هیگ، وزیر امور خارجه وقت، دستورالعمل هایی را در مورد نحوه مبارزه با شکنجه ارائه کرده بود و هر سال وزارت خارجه 100 مورد شکنجه در سال را ثبت می کرد – و با این حال در 20 سال گذشته تنها موردی است که یک وزیر خارجه مستقیما دولت دیگری را متهم به شکنجه همسرش کرده است.

او گفت که پاکستان در طول دوره ای که بزرگترین دریافت کننده کمک های بریتانیا بود، به 69 مورد شکنجه متهم شده است.

ساشا دشموک، مدیر اجرایی عفو بین‌الملل بریتانیا، گفت: «این موضوع برای مدت طولانی ادامه داشته است و ما به دولت بریتانیا نیاز داریم که پرونده علاء را در اولویت مطلق قرار دهد. صراحتاً گیج کننده است که بریتانیا هنوز حتی علناً خواستار آزادی علاء نشده است. چرا که نه؟ آنها منتظر چه هستند؟”

کنفرانس مطبوعاتی که از دوستان و روابط سایر پرونده های کنسولی وزارت خارجه بریتانیا شنیده شد، از جمله پیتر جوونال، خبرنگار سابق بی بی سی، که شش ماه پیش توسط طالبان دستگیر شد و جیمز فیتون، مرد 66 ساله ای که توسط دادگاه عراق به اتهام 15 محکومیت محکوم شد. سالها برای سرقت آثار باستانی که گفته می شود بزرگتر از یک ناخن انگشت نیستند.