“ما نمی دانیم چگونه در اینجا زنده بمانیم”: بخش سرطان برای کودکان اوکراینی در محاصره | اوکراین

در بخش انکولوژی بیمارستان کودکان Chernihiv، بیماران با سرطان مبارزه می کنند، شهر آنها توسط نیروهای روسی محاصره شده است و اکنون داروهای مسکن و ذخیره مواد غذایی آنها تمام شده است.

سرهی زوسیمنکو، یک کارمند خیریه که از 11 بیمار، پزشکان و والدین آنها حمایت می کند، گفت: “ما نمی دانیم چقدر زمان داریم.” ما در واقع نمی دانیم که چگونه در اینجا زنده بمانیم، این غیر واقعی است. ما دیگر منابع نداریم.»

بیمارستان‌های لهستان و اسلواکی موافقت کرده‌اند که درمان را ادامه دهند و از هرگونه هزینه‌ای صرف نظر کنند، اما در حال حاضر کودکان – بین دو تا 15 سال – نمی‌توانند به آنجا برسند، زیرا شهر عملاً در محاصره است. تنها راه خروج هلیکوپتر خواهد بود.

زوسیمنکو گفت: «مشکل این است که ما نمی‌توانیم بچه‌ها را از زمین خارج کنیم، ما فقط می‌توانیم آنها را از طریق هوا تخلیه کنیم». تمام مسیرهای شهر ما مین گذاری شده است.

Chernihiv در حدود 90 مایلی شمال شرقی کیف، در جاده ای به مرز بلاروس قرار دارد. روزها پیش توسط نیروهای روسی محاصره شد که مناطق غیرنظامی از جمله خانه ها، مهدکودک و بازار را گلوله باران کردند.

ویاچسلاو چاوس، رئیس اداره منطقه ای در پستی در فیس بوک گفت که تمام جاده های داخل و خارج با مواد منفجره برای دفاع از شهر ساخته شده است.

یک موشک روسی در فاصله کمی از بیماران سرطانی فرود آمد. زوسیمنکو گفت: “دو روز پیش یک گلوله در 200 متری بیمارستان ما اصابت کرد – این یک راکت درجه بود.” او روز را صرف ساختن وسایل برای بهبود پناهگاه بمب زیرزمین، داروها از داروخانه ها و مواد غذایی کرد.

روحیه جامعه آنها را ادامه می دهد و داروخانه ها و سایر مغازه ها برای رفع نیازهای بیمارستان به صورت رایگان اهدا می کنند. اما برخی چیزها در حال حاضر کمبود دارند، به ویژه مسکن ها.

زوسیمنکو گفت: “وقتی افراد مبتلا به سرطان هستند، به داروهای مسکن زیادی نیاز دارند و ما با مورفین و سایر داروها مشکل داریم.” به عنوان مثال در بیمارستان انکولوژی در چرنیکیف، آنها فقط هشت آمپول مرفین یا سایر مسکن ها دارند.

بیمارستان به درستی برای جنگ آماده نشده بود، با سرپناهی در شرایط وحشتناکی که مردم از خوابیدن در آنجا مریض می شدند و احتمال اینکه کووید بر مشکلات آنها بیفزاید، تسخیر شده بودند.

بنابراین آنها در طبقه اول می خوابیدند و هر بار که حمله هوایی انجام می شود پایین می آیند. زوسیمنکو گفت: “همه خسته هستند، به خصوص کادر پزشکی، آنها در هفته گذشته به طور معمول نمی خوابند، فقط دو یا سه ساعت.”

فشار مضاعفی بر پزشکان و پرستاران وارد می‌شود، زیرا برخی از کارکنان با خانواده‌های خود در خانه می‌مانند، که دیگران آن را درک می‌کنند.

برای کسانی که ماندند و برای بیماران، سعی می کنند شرایط زیرزمین را بهبود بخشند، دیوارها را گچ بری کنند، کف مناسب، روشنایی و چند تخت را بگذارند.

او تحت تأثیر روحیه جامعه باورنکردنی در زمان فشار شدید قرار گرفته است. هر بار که برای تهیه لوازم می رود، از حیاط مصالح ساختمانی، داروخانه یا سوپرمارکت، همه چیز رایگان بوده است. صاحبان مشاغل می گویند: “فقط مراقب آن بچه ها باشید.”

او گفت: “من درک می کنم که در شگفت انگیزترین کشور جهان زندگی می کنم – 40 میلیون نفر که به افرادی که نمی شناسند اهمیت می دهند.”

اگر روسیه بتواند کشور ما را تحت کنترل خود درآورد، تنها به یک طریق خواهد بود و آن اینکه تصمیم به کشتن 40 میلیون نفر می گیرند، زیرا این کشور 40 میلیون نفر آماده حفاظت از آن است.

او برای یک موسسه خیریه به نام Evum کار می کند که از بخش سرطان شناسی کودکان حمایت می کند. قبل از جنگ که شامل «یقه سفید» بود، کار تامین منابع بود. او اکنون مغازه‌ها را برای یافتن غذا جستجو می‌کند و برای بیرون کردن بچه‌ها از منطقه جنگی درخواست کمک بین‌المللی می‌کند و – در صورت لزوم – برای جنگ آماده می‌شود.

او تفنگ خود را به بیمارستان آورده است و به همراه تعدادی از پدران بچه ها یک واحد حفاظت غیررسمی ایجاد کرده است.

او گفت: «ما با سلاح های خودمان اینجا هستیم، برخی از پدران این بچه ها چیزی می آورند تا از آنها هم محافظت کنند. ما حاضریم جان خود را بدهیم اما حاضر نیستیم جان این کودکان را بدهیم.»

من با بچه‌ها کار می‌کنم، زیرا آنها معمار هستند، فقط افرادی هستند که می‌توانند آینده را بسازند. ما فقط می توانیم به آنها کمک کنیم که زنده بمانند، تا بتوانند کاری را که باید انجام دهند، انجام دهند.”

او هیچ پشیمانی ندارد، علیرغم آشفتگی هفته گذشته، و این باور فزاینده مبنی بر اینکه بسیاری از کسانی که برای دفاع از شهر خود آماده می شوند ممکن است برای دیدن شکست روسیه زنده نمانند.

«هر بار که به اینجا به این کابینت می‌آیم و تفنگ را می‌بینم، اتفاقی را که در شش روز گذشته اینجا رخ داده است به من یادآوری می‌کند، کمی استرس را در درونم احساس می‌کنم. دوباره یادم می آید که یک نفر در کشور من جنگ را شروع کرد.» “اگر تا دو هفته آینده اینجا نمردم، معجزه خواهد بود.”