“آلمان 10 سال عقب بود”: چگونه برگزیت به گالری های اروپا کمک کرد | هنر و طراحی

یکی از چیزهایی که استفانی روزنتال در طول 10 سال فعالیت خود در دنیای گالری لندن به دست آورد، قدردانی از هنر بریتانیایی صف کشیدن با لبخندی بر لب است.

پس از اینکه این مورخ هنر آلمانی شغل خود را به عنوان سرپرست ارشد گالری هیوارد در پی همه پرسی بریتانیا در مورد خروج از اتحادیه اروپا ترک کرد، او مهارت های تخصصی خود را به کشور محل تولد خود بازگرداند.

از زمانی که روزنتال در سال 2018 مدیر گروپیوس باو برلین شد، کسانی که در صف خرید بلیت در گالری او ایستاده‌اند، می‌توانند امیدوار باشند که یکی از 12 «دوستی» که او برای ملاقات و خوشامدگویی به بازدیدکنندگان استخدام کرده، سرگرم شوند و سرگرم شوند.

کسانی که علاقه ای به انتظار ندارند، می توانند مستقیماً وارد آتریوم شوند تا در یک نصب رایگان صدا توسط هنرمند نیجریه ای Emeka Ogboh، نماد دیگری از تغییر که در دوران تصدی روزنتال معرفی شد، شرکت کنند. گروپیوس باو یک سنت آلمانی از گالری‌های برج عاج را نشان می‌داد، جایی که بازدیدکنندگان بیشتر از آن استقبال می‌کردند. کارکنان امنیتی مطمئن خواهند شد که چنین احساسی دارند.

اکنون، تجربه ورود به ساختمان کاخ قرن نوزدهمی در مرز دو منطقه کروزبرگ و میته برلین، بیشتر یادآور قدم گذاشتن در یک فضای نمایشگاهی لندن مانند تالار جشنواره سلطنتی یا تیت مدرن است.

روزنتال می‌گوید: «در انگلستان، رویکرد همیشه این بود که آستانه ورود پایینی داشته باشیم. سوالی که گالری ها پرسیدند این بود که چگونه فرهنگ می تواند بر تفکر روزمره ما تأثیر بگذارد؟ به جای این که “این پله ها را بردارید، آنگاه فرهنگ خود را برای شما آشکار خواهد کرد.” از این نظر در آلمان 10 سال عقب بودیم.»

هنگامی که بریتانیا در 23 ژوئن 2016 به خروج از اتحادیه اروپا رای داد، این نتیجه بسیاری از شهروندان اروپایی را که بریتانیا را به خانه خود تبدیل کرده بودند، شوکه کرد. شش سال بعد، بسیاری به کشورهایی که در آن بزرگ شده اند بازگشته اند. با این حال، همچنین آشکارتر می شود که تجربیاتی که آنها جمع آوری کرده اند، شهرهای قاره اروپا را به شیوه های غیرمنتظره ای تغییر می دهد.

برای آلمانی‌ها، این امر به‌ویژه در مورد کسانی که از بخش هنر و موزه‌های بریتانیا هستند، صدق می‌کند، که مدت‌ها مقصد محبوبی برای فارغ‌التحصیلان کشوری بود که به‌طور منظم بیش از آنچه می‌توانست به آن‌ها شغل ارائه دهد، مورخان هنر تولید می‌کرد. موزه بریتانیا، V&A و تیت لیورپول مدیرانی با پاسپورت آلمانی دارند یا داشته اند.

استفان کالمر، 52 ساله، پس از تعویض دانشگاه هیلدسهایم با گلداسمیت ها در سال 1996، در مجموع 17 سال را در انگلستان گذراند، و سپس سرپرستی موسسه فرهنگ بصری در کمبریج، گالری کوبیت لندن، و در نهایت موسسه معتبر هنرهای معاصر پایتخت را بر عهده گرفت. (ICA) از 2016 تا 2021.

او یک “دوره اتوپیایی” بین اواسط دهه 1990 و اوایل دهه 2000 را به یاد آورد، زمانی که “لندن در راه تبدیل شدن به نیویورک اروپا بود”. بریتانیا ایده من از فرهنگ را کاملاً شکل داد.»

اما همه پرسی برگزیت نقطه عطفی برای کالمار، پسر مادری آلمان شرقی و پدری مجارستانی بود. حتی قبل از رای گیری برگزیت، احساس می‌کردم تفکر جزیره‌ای در حال بازگشت است – بسیار شدیدتر از آن چیزی بود که من تصور می‌کردم از نیویورک می‌آید. او به یاد می آورد که حتی در صحنه هنری جهانی شده لندن، همکارانش اظهارات تحقیرآمیزی درباره «خارجی ها» می کردند که اغلب بدون چالش پیش می رفت.

کالمر گفت، جنگ‌های فرهنگی که در سال‌های پس از رای تفرقه‌انگیز تشدید شد، شادی او را نیز از بین برد. در حالی که ICA تنها 21 درصد از بودجه عمومی برخوردار است – در مقایسه با 70 تا 80 درصد در مؤسسات مشابه آلمانی – این مکان چند رشته ای همچنان عمدتاً توسط دولت حمایت می شود، و برنامه های تحریک آمیز می تواند باعث ایجاد نامه های خشمگین شکایت دست راستی شود که نیازمند پاسخ های قانونی دقیق است. .

او گفت که فقدان فرهنگ اهداکننده آمریکایی و رژیم معافیت مالیاتی معادل، به این معناست که سازمان‌های هنری بریتانیا “بدترین هر دو جهان را دریافت می‌کنند”.

«در نهایت شما اساساً چیزی را اداره می کنید که به یک تجارت یارانه ای تبدیل شده است تا یک نهاد مدنی. مدل اقتصاد مختلط شما را مجبور می‌کند خیلی بیشتر از آنچه می‌خواهید تجاری باشید – تمام وقت خود را صرف این می‌کنید که چگونه از کتابفروشی یا کافه‌تان پول بیشتری به دست آورید، و این در نهایت انرژی زیادی را که ترجیح می‌دهید سرمایه‌گذاری کنید تخلیه می‌کند. در تمرکز بر برنامه.»

کالمر که اکنون در مارسی، فرانسه مستقر است، جایی که دفتر تولید کیوریتوری را اداره می کند، گفت که شروع به تجدید قدردانی از فرانسه و راه آلمان در زمینه هنر کرده است، به ویژه زمانی که دید دولت چقدر سریع و غیر بوروکراتیک در حمایت از مؤسسات فرهنگی در طول دوران فعالیت خود را نشان می دهد. این بیماری همه گیر، در حالی که سازمان های بریتانیا در تلاش بودند.

“این یک رویکرد کاملا متفاوت با آنچه ما به عنوان خدمات عمومی می بینیم است. یک موزه آلمانی ممکن است برای نصب یک نمایشگاه جدید به مدت چهار هفته تعطیل شود – این در بریتانیا کاملا غیرقابل تصور است.

حتی در آن زمان، بسیاری از کارگردانان و متصدیان آلمانی که تجارت خود را در دنیای هنری تجاری‌تر و همچنین مخاطب‌محورتر بریتانیا آموخته‌اند، دوسوگرا باقی می‌مانند. من گاهی اوقات با استدلال خودم دست و پنجه نرم می کنم: موزه های آلمانی با بودجه خوب باید الگوهای نمونه ای از مشارکت مدنی باشند. و اغلب، متأسفانه، آنها نیستند.”

«رویکرد اینجاست [in Berlin] روزنتال که پاییز امسال برلین را به ریاست گوگنهایم ابوظبی ترک می‌کند، گفت: حتی نمایشگاهی که تماشاگران زیادی را جذب نمی‌کند، می‌تواند ارزشمند باشد. فرهنگ به عنوان ابزار مهمی برای تفکر انتقادی تلقی می شود. اما از طرف دیگر، لندن به من آموخت که یک نمایش پرفروش لزوماً نمایش بدی نیست. در دوران تصدی او، بزرگ‌ترین گالری برلین میزبان نمایشی پرفروش از هنرمند ژاپنی یایو کوساما بود.

آنا گریتز اولین بار در سال 2002 با طرح اراسموس وارد لندن شد و بعداً به عنوان متصدی در گالری هایوارد و جنوب لندن بازگشت. از آغاز ماه ژوئن، او مدیر جدید Haus am Waldsee است، یک مرکز هنری در منطقه زیبای Zehlendorf برلین، که به سبک یک خانه روستایی انگلیسی ساخته شده است.

گریتز گفت: «چیزی که در بریتانیا یاد گرفتم این است که هنر تنها چیزی نیست که در اتاق‌های نمایشگاه اتفاق می‌افتد. “هنر همچنین می تواند همان کاری باشد که یک گالری با جامعه محلی در همسایگی خود انجام می دهد.”

برنامه های اطلاع رسانی، طراحی شده برای جذب مخاطبان بیشتر از زمینه های آسیب دیده اجتماعی به گالری ها، هنوز یک تازگی نسبی در جهان گالری و موزه آلمان است. در مرکز ساوت بانک، روزنتال گفت که او یک بخش متشکل از 30 نفر دارد که روی دستیابی به چنین مخاطبان جدیدی کار می کنند. او در گروپیوس باو، کارکنان خود را از صفر به سه نفر افزایش داد.

در Haus am Waldsee، گریتز گفت که قصد دارد یک متصدی آموزشی استخدام کند و می‌خواهد کودکان و جوانان بیشتری را به گالری بیاورد که در حال حاضر قابل اعتمادترین مخاطبان خود را از بازنشستگان دریافت می‌کند.

او گفت: «من لندن را به دلیل برگزیت ترک نکردم.

اما در گذشته، دلایلی که چرا نماندم ممکن است به آن گره خورده باشد. و با این حال من دوست داشتم خارجی باشم. “گاهی دلم برایش تنگ می شود.”