آیا بهترین روزها اکنون پشت سر نسل طلایی بلژیک است؟ | بلژیک

افیا 30 دقیقه پر سر و صدا و پر سر و صدا در استادیوم شاه بودوئن، می توانید خود را متقاعد کنید که همه چیز خوب است. همه چیز در حال رخ دادن بود: لئاندرو تروسارد از 25 یارد گوشه بالایی را پیدا کرد. لیاندر دندونکر یکی را از راه دور انباشته کرد. کوین دی بروین یکی از آن بازی ها را داشت که در آن به سادگی هر کاری که می خواهد انجام می داد. تقریباً با آخرین ضربه، لوئیس اوپندا، مهاجم 21 ساله کلوب بروژ، اولین گل را به ثمر رساند. نتیجه نهایی: بلژیک 6-1 لهستان. خدمات عادی به طرز چشمگیری از سر گرفته شد.

همه آنقدر سرگرم بودند که تقریباً ممکن بود تحقیر را که فقط پنج شب قبل در همان زمین رخ داده بود، فراموش کنیم. بلژیک در مقابل همسایه خود هلند، نه آنقدر که ناپدید شد، شکست خورد و با شایستگی 4-1 شکست خورد. پس از آن، لوئیس فن خال – که گمان می‌کنید هرگز بلژیک را به خاطر رد کردن او برای حضور در تیم ملی در سال 2016 نبخشیده است – به شدت درباره اینکه تیمش «یک بازیکن اضافی در هر پست در زمین» دارد، سخن گفت.

این سنگین ترین شکست خانگی بلژیک در 14 سال گذشته بود و علیرغم تمام شکوه برد لهستان، در حالی که آنها برای رویارویی با ولز در کاردیف در شنبه شب آماده می شوند، تیم روبرتو مارتینز با سوالات جدید و ناراحت کننده ای روبرو می شود. بلیپ بود؟ همانطور که مارتینز اصرار داشت این یک زنگ بیدارباش بود؟ یا برای تیم پیری که اوایل امسال رتبه 1 خود را از دست داد، آیا این اولین نشانه کاهش آهسته و غیرقابل جبران بود؟

در ظاهر، بلژیکی ها همچنان یک نیروی مقاومت ناپذیر هستند. آنها از زمان باخت در نیمه نهایی جام جهانی 2018 به فرانسه در 46 بازی متوالی شگفت انگیز گلزنی کرده اند. شش سال پس از این کار، مارتینز یک مربی مقاوم و محبوب باقی می ماند، با ایجاد ذهنیت باشگاهی، ایمان به هسته شناخته شده بازیکنان در کلاس جهانی، ایجاد یک سیستم آشنا و سبک هجومی جذاب.

و در حالی که پنج ماه تا جام جهانی باقی مانده است، شکی نیست که بلژیک در میان برگزیدگان باقی بماند. در تیبو کورتوا و دی بروین آنها دو بازیکن دارند که به طور گسترده ای بهترین های جهان در پست خود محسوب می شوند. ادن هازارد بازگشتی دلچسب به فرم داشته است. روملو لوکاکو همچنان وارد اکثر تیم های بزرگ بین المللی می شود. در حال حاضر، نسل طلایی هنوز در حال کسب و کار است.

و با این حال، شکست هلند، که پس از یک رقابت ناامیدکننده در فینال لیگ ملت‌ها در ماه اکتبر انجام شد، شکاف‌هایی را در این بنا آشکار کرده است. تساوی های نادرستی در برابر ولز و جمهوری ایرلند، پیروزی های معمول در برابر تیم هایی مانند بورکینافاسو و استونی وجود داشته است. اما از زمان حذف پرتغال در مرحله یک شانزدهم نهایی یورو 2020، آنها 4 بازی مقابل 10 تیم برتر – فرانسه، هلند و دو بازی مقابل ایتالیا – انجام داده اند و باخت.

برای مردم بلژیکی که از شاهکارهای بزرگ‌ترین جنبه‌ی خود غرق شده‌اند، این نگرانی‌های تازه‌ای نیست. تقریباً از همان لحظه ظهور، نسل طلایی نه تنها امیدهای یک ملت، بلکه عذاب و اضطراب آن را نیز به همراه داشت. موفقیت چیست؟ شکست چیست؟ بعدش چی میاد؟ با این حال، در ماه‌های اخیر، به نظر می‌رسد یک ناامیدی غم‌انگیز نیز وجود داشته است: این ایده که این تیمی است که در لبه‌ها پژمرده می‌شود، تیمی که بهترین شانسش قبلاً هدر رفته است.

جورج لیکنز سرمربی سابق تیم ملی سال گذشته به مجله So Foot گفت: “بدون جام، ما به رتبه اول رنکینگ فیفا صعود کردیم.” اما این رتبه اول هیچ معنایی ندارد. وقتی جرات انجام کارها را ندارید، هیچ چیز با شما نیست. این ذهنیت و این اراده برای پیروزی در گروه مارتینز وجود ندارد. آد دی موس، سرمربی سابق اندرلخت، شانس بلژیک در قطر را نادیده گرفت. او گفت: “این هفته بازی آرژانتین و برزیل را دیدم، بلژیکی ها دیگر نمی توانند این کار را انجام دهند.” “تمام شد. آنها هیچ شانسی ندارند.»

منطقه اصلی نگرانی در دفاع است، جایی که یان ورتونگن از بنفیکا و توبی آلدرویرلد از الدحیل همچنان در حال دور شدن هستند و رقبا به آرامی مشکلی ندارند. سازماندهی دفاعی مدت‌ها پاشنه آشیل مارتینز بوده است – به دوران او در ویگان و اورتون بازمی‌گردد – و با وجود بازیکنان وسط کهنه‌کار او در رکود ملایم، این حس وجود دارد که 3-4-3 مورد علاقه او فشار زیادی را به محوطه جریمه وارد می‌کند. . برای یک تیم برتر، رکورد یک کلین شیت در 8 مسابقه، نشانه بدی است.

جلوتر، مسلماً تصویر روشن تر است. هنوز رقابت برای مکان‌ها وجود دارد و جوانان آینده‌دار مانند اوپندا، جرمی دوکو و چارلز دی کتلره آماده هستند اگر – همانطور که انتظار می‌رفت – هازارد و لوکاکو پس از جام جهانی بازنشسته شوند، در این شکست قدم بگذارند. دوکو 20 ساله در ماه دسامبر گفت: “من چیزهایی مانند این را شنیده ام: “تمام شد، ما دیگر هرگز چیزی نخواهیم برد، پشت این نسل چیز زیادی وجود ندارد.” “من اعتماد به نفس دارم. قرار نیست یکدفعه صفر شویم.»

با این حال، در حال حاضر، بلژیک یک تیم دو رده است، با هسته ای از کهنه سربازان گریزل، تعداد کمی از جوانان، اما نه چندان در این بین. ورتونگن تا جام جهانی 35 ساله خواهد شد، آلدروایرلد و اکسل ویتسل 33 ساله، هازارد و دی بروین 31 ساله، کورتوا 30 ساله، لوکاکو و یانیک کاراسکو 29 ساله خواهند بود. مسلما یوری تیلمانز 25 ساله تنها بازیکن انتخابی اول در جام جهانی است. سال های اوج او

طنز خاصی وجود دارد در این که پیروزی تماشایی 4-2 مقابل هلند در سال 2012 بود که واقعاً عصر نسل طلایی را آغاز کرد. یک دهه بعد، پرده نهایی در انتظار است. و بنابراین، برای کاردیف، شروع یک شمارش معکوس شش ماهه است که – از طرف دیگر – به نظر پایان چیزی است.