حق خرید چگونه کار می کند و چرا بوریس جانسون قصد دارد آن را تمدید کند؟ | مسکن

با وجود اینکه بیش از 40 سال از عمر آن می گذرد، تغییرات ایجاد شده توسط سیاست حق خرید مارگارت تاچر هنوز هم در بریتانیا امروز قابل احساس است. این داستانی را ایجاد کرد که حزب محافظه کار همچنان درباره خود تعریف می کند، یعنی صلیبی بودن برای فرصت برای همه. این شیوه تفکر مردم را در مورد معنای مالکیت یا اجاره خانه هایشان تغییر داد. و تقریباً 2 میلیون مسکن اجتماعی را به دست خصوصی واگذار کرد. این ایده سیاست نمادین نخست وزیری شد که در آن زمان بسیار نامحبوب بود و تنها یک دهه دیگر حکومت کرد. جای تعجب نیست که بوریس جانسون بخشی از آن را می خواهد.

جای تعجب نیست که او اولین رهبر محافظه کار نیست که پیشنهاد گسترش حق خرید به انجمن های مسکن را مطرح کرده است. اما دلایل بسیار خوبی وجود دارد که قبلاً اتفاق نیفتاده است.

این توضیح در اصل در خبرنامه نسخه اول آبان نیوز ظاهر شد. اینجا ثبت نام کنید.

انتظار می رود دولت امروز چه پیشنهادی بدهد؟

بوریس جانسون در سخنرانی خود در جمع نمایندگان پیش از رای عدم اعتماد، وعده داد که در صورت پیروزی، او و مایکل گوو، وزیر مسکن، «برنامه‌هایی را برای برانگیختن رویای مالکیت خانه در قلب میلیون‌ها نفری که در حال حاضر هستند، تنظیم خواهند کرد. بر این باورند که فراتر از توان آنهاست.»

مکانیسم پیشنهادی گسترش حق خرید به افرادی است که در املاک متعلق به انجمن های مسکن زندگی می کنند – نهادهای غیرانتفاعی که خانه های ارزان قیمت را به حدود 2.5 میلیون نفر اجاره می دهند.

مهم این است که انجمن های مسکن دولتی نیستند. در حال حاضر، افرادی که در املاک شورا زندگی می کنند می توانند تا 70 درصد از ارزش بازار خانه خود، حداکثر تا 87000 پوند یا 116200 پوند در لندن تخفیف دریافت کنند. طرحی برای انجمن های مسکن وجود دارد اما این تخفیف را حداکثر به 16000 پوند محدود می کند.

مدل مارگارت تاچر چه شکلی بود؟

اندی بکت، ستون نویس آبان نیوز، در کتاب خود در سال 2015 به شما وعده معجزه داد: UK80-82، می نویسد که قانون مسکن در سال 1980 “انقلابی را در نحوه زندگی اقلیت بزرگی از بریتانیایی ها متصور بود”. این امر تا حدی امکان پذیر به نظر می رسید، زیرا مسکن اجتماعی فراوانی وجود داشت: 5.5 میلیون خانه توسط مقامات محلی و انجمن های مسکن در انگلستان یا 31 درصد از کل موجودی تامین شد.

اکنون هر کسی که بیش از سه سال در مسکن شهری زندگی کرده باشد، حق مالکیت آن را خواهد داشت. به مستاجرین 33 درصد تخفیف در ارزش بازار در نقطه سه ساله داده شد که پس از 20 سال به 50 درصد افزایش یافت تا سقف 50000 پوند. و آنها 100٪ وام مسکن توسط مقامات محلی تضمین شده بودند. در برابر میانگین قیمت ملک در سال 1980 که 23500 پوند بود، معامله فوق العاده خوبی برای کسانی بود که می توانستند از آن استفاده کنند.

در تمرین چگونه انجام شد؟

حق خرید دقیقاً برای رای دهندگان مشتاق طبقه کارگر که تاچر تلاش می کرد آنها را جذب کند، سیاستی بسیار قدرتمند – حتی تغییر دهنده زندگی – بود. تا پایان سال 1982، بیش از 240000 خانه تنها در انگلستان به مستاجرانشان فروخته شد. اما در عرض چند سال شکاف قابل توجهی بین مستاجرینی که خرید می کردند و مستاجرانی که خرید نمی کردند قابل مشاهده بود.

یک مطالعه دولتی که در سال 1986 منتشر شد، نشان داد که خریداران “به طور نامتناسبی از میانسالان و افراد ثروتمندتر جذب می شوند”. درآمد آنها بیش از دو برابر افرادی بود که مستأجر مانده بودند. در همین حال، اجاره‌بها برای مستاجران بدتر شورا که همچنان بالا رفته بودند – نسبت به درآمد در یک دهه 55 درصد افزایش یافت.

منظره امروزی چگونه است؟

دولت می گوید در 42 سال پس از معرفی این طرح، 1،992،799 فروش به مستاجران تکمیل شده است. به گفته موسسه خیریه Shelter، کمتر از 5 درصد از خانه های فروخته شده جایگزین شده اند و موجودی موجود از رقم 5.5 میلیونی به 4.2 میلیون تا سال 2020 کاهش یافته است.

در همین حال، بخش بزرگی از حق خرید خانه در حال حاضر در دست مالکان خصوصی است: در سال 2017، مجله Inside Housing گزارش داد که 40٪ از آنها اجاره داده می شوند و مستاجران آنها بیش از دو برابر اجاره بها پرداخت می کنند. مسئولان محلی. میانگین قیمت ملک در بریتانیا از رقم 23500 پوند در سال 1980 به 278436 پوند در ماه مارس رسیده است.

به عبارت دیگر، نسل حق خرید در دهه 1980، درآمدهای غیرمنتظره مالی زیادی از دولت دریافت کرد، که با افزایش شدید بازار املاک به دست آمد – و جانشینان آنها اجاره های خصوصی گزافی را می پردازند که در عرض دو سال 15 درصد افزایش یافته است، زیرا شورایی وجود ندارد. اسکاتلند و ولز چندین سال پیش این سیاست را کنار گذاشتند.

ایده گسترش این طرح به انجمن های مسکن از کجا می آید؟

از ابتدا وجود داشته است. در سال 1982، آبان نیوز در مورد پیشنهادهایی برای ایجاد همان تغییری که جانسون امروز پیشنهاد می کند گزارش داد – خبری که باعث شد مدیر فدراسیون ملی انجمن های مسکن (در حال حاضر فدراسیون مسکن ملی) شکایت کند: “موسسات خیریه وظیفه ای دارند که تا ابد ادامه دارد. حفظ این خانه‌ها برای افراد مسن، محروم و جوان در آینده حیاتی است.»

این تغییر هرگز اتفاق نیفتاد – اما نسخه‌ای از این ایده در مانیفست سال 2015 دیوید کامرون ظاهر شد، اما پس از یک خلبان ناموفق در وست میدلندز، که متوجه شد هیچ چیز به اندازه کافی از املاک فروخته شده با سهام جدید جایگزین نمی‌شود، از بین رفت. – خط قرمز برای انجمن های مسکن شرکت کننده. (ممکن است به ادعای نیک کلگ فکر کنیم که کامرون یا جورج آزبورن یک بار به او گفتند: “من نمی فهمم چرا شما به نیاز به مسکن اجتماعی بیشتر ادامه می دهید – این فقط رای دهندگان حزب کارگر را ایجاد می کند.”)

آیا جانسون می تواند در جایی موفق شود که دیگران شکست خوردند؟

کارشناسان تردید دارند. گاوین اسمارت، مدیر اجرایی موسسه مسکن خبره، می‌گوید این طرح «راه‌حل نیست» و «به ضرر فقیرترین خانوارها تمام می‌شود» و استدلال می‌کند که یارانه 70000 پوندی برآورد شده برای یک خانوار بهتر است برای رسیدگی هزینه شود. بحران سهام مسکن توبی لوید، مشاور سابق مسکن ترزا می، اشاره می کند که ارائه تخفیف های فروش مسکن به مستاجران مقرون به صرفه می تواند تنش هایی را با اجاره کنندگان خصوصی ایجاد کند.

دیگران به این واقعیت اشاره می کنند که … به نظر می رسد افراد زیادی در انجمن های مسکن زندگی نمی کنند خواستن این حق بسیار است. گزارشی در مورد آزمایشی West Midlands نشان داد که انتظار می‌رود فقط 1.2 درصد از خانوارها تحت این طرح خرید کنند. کارشناسان همچنین به مشکل اساسی اشاره می‌کنند – این است که انجمن‌های مسکن صاحب خانه‌ها از نظر تاریخی هرگز از این ایده استقبال نکرده‌اند و جذب آنها بسیار گران تمام می‌شود.

به عبارت دیگر، بهترین امید برای مخالفان این سیاست این است که هرگز در وهله اول این اتفاق نیفتد. و در واقع، یک گزارش صبح امروز حاکی از آن است که برآوردهای داخلی یک نسخه ملی از این طرح را حدود 3 میلیارد پوند در سال قیمت گذاری کرده است که بسیار بیشتر از بودجه مورد نظر 500 میلیون پوند است. احتمالاً این بدان معناست که هرگونه تغییر به برنامه های آزمایشی بیشتری محدود خواهد شد. یکی دیگر از ترفندهای جادویی بوریس جانسون: یک خرگوش از کلاه بیرون کشیده شد که بلافاصله ناپدید شد.