Anyika Onuora: “نمی‌توانستم به کسی بگویم – بسیاری از سوء استفاده‌ها در ورزش زیر فرش رفته است” | ورزشکاری

“مناگر گفتم عصبی نیستم دروغ می گویم.» آنیکا اونئورا با لبخندی کوچک در جلوی خانه مادرش در لیورپول پیشنهاد می کند. ما از زمانی که برای اولین بار در آوریل 2017 با اونورا مصاحبه کردم، یکدیگر را می شناسیم و در سال های بعد او به طور محرمانه همه چیزهایی را که اکنون می خواهد با جهان به اشتراک بگذارد، به من گفته است. اونورا زنی سرگرم‌کننده و باهوش است، پر از زندگی و خنده، اما داستان او به‌عنوان یک ورزشکار زن سیاه‌پوست با نژادپرستی و تجاوزات جنسی ترسناک همراه است.

کتاب مهم و قدرتمند جدید او، مسابقه پنهان من، روز پنجشنبه منتشر شد. این اولین مصاحبه اونورا در مورد موضوعاتی است که برای مدت طولانی در مورد آنها به طور خصوصی بحث کرده ایم و ناگهان همه چیز بسیار واقعی به نظر می رسد.

او 37 سال دارد و در دوی 400 متر در سال 2019 بازنشسته شد و مدال هایی در بازی های المپیک، مسابقات قهرمانی جهان، بازی های مشترک المنافع و مسابقات قهرمانی اروپا کسب کرد. اونورا به دستاوردهای خود افتخار می کند و کمکی که دریافت کرده است را تصدیق می کند. اما او قصد دارد ثابت کند “شما نمی توانید برای همیشه چیزها را زیر فرش بکشید”. او آماده است در مورد تجربیات خود و افرادی که احساس می کند در حمایت از او و هم تیمی های زن سیاه پوستش ناکام هستند صحبت کند.

او می‌گوید: «می‌خواستم داستانم را به زبان خودم تعریف کنم، اما مجبور بودم آنقدر ضربه روحی را دوباره تجربه کنم. مادرم دارد کتاب می خواند و سخت است. فکر می کنم بخشی از او احساس می کند که به عنوان والدین شکست خورده است. این غم انگیز است و قطعا درست نیست.

من همیشه یکی از آن افراد مقاومی بوده‌ام که از مسابقه بعدی به مسابقه بعدی می‌روم و می‌روم. اما در زیر سطح، خیلی چیزها را پشت سر گذاشتم – و مدت زیادی در مورد آن با او یا کسی صحبت نکردم. برای اینکه مادرم اکنون در مورد تجاوز جنسی و اقدام به تجاوز اطلاعاتی پیدا کند…”

اونورا سرش را تکان می دهد. عکس های روی دیوار یک خانواده بزرگ نیجریه ای را در خانه لیورپول به تصویر می کشد. قبل از بازگشت به روزهای دلخراش، احساس گرما و عشق آسان است. والدین اونورا از نیجریه مهاجرت کردند و سالهای اولیه او بسیار خوشحال بودند. اما وقتی خانواده به دینگل، دو مایلی دورتر از جایی که ما اکنون نشسته‌ایم نقل مکان کردند، نژادپرستی تقریباً آنها را شکست.

اونورا می‌گوید: «این بچه‌ها به ما تف می‌دادند، کلمه N را می‌گفتند و فریاد می‌زدند. «سپس شروع شد. آجرها از پنجره بیرون آمدند. پدر و مادرم ترسیده بودند مبادا مورد بعدی گلوله باشد زیرا ما وحشت زده بودیم.

چند بار شیشه های آنها شکسته شد؟ در ابتدا این یک بار در ماه و سپس هر دو هفته یکبار بود. اکثر همسایه ها خوب بودند و برخی فوق العاده خوب بودند. اما با بمباران ماشین ما رانده شدیم.»

اونورا از بودن با پدرش تعریف می کند که در سال 2012 درگذشت، زمانی که پلیس شبانه او را بیهوده متوقف کرد. افسران تنها زمانی عقب نشینی کردند که اونورا، 16 ساله، آنها را به چالش کشید – به وحشت پدر رواقی او. او سپس به من می گوید که چگونه شنیده است که مادرش به عنوان یک پرستار در بیمارستانی در لیورپول مورد آزار نژادپرستانه قرار گرفته است. او می‌گوید: «ما ضربه‌های روحی زیادی متحمل شدیم، اما شفاهای زیادی نیز وجود داشت.»

Onuora به زودی با واقعیت خود به عنوان یک زن سیاهپوست روبرو می شود که به مدت 18 سال برای بریتانیا کاندید شده است. “مردم می گویند که در مورد مسابقه مهم نیست، اما به این دلیل است که اکثر ورزشکاران برنده مدال سیاه پوست هستند. من یکی از معدود ورزشکاران GB در 20 سال گذشته هستم که به مجموعه کاملی از مدال های اصلی دست یافته ام. بنابراین بحث من این نیست که فدراسیون را مورد ضرب و شتم قرار دهم – بلکه باید صحبت هایی انجام شود.

بعد از اینکه اونورا در مسابقات قهرمانی جهانی 2015 در رله 4×400 متر برنز را به دست آورد، متوجه شد که در میان تمام ورزشکارانی که روی پوسترهای مرکز عملکرد بالا در لافبورو، جایی که تعداد زیادی از تیم تمرین می‌کردند، حتی یک چهره زن سیاه‌پوست وجود نداشت. او به پائولا دان، سرمربی تیم پارالمپیک و تنها سیاهپوست صاحب قدرت در دو و میدانی بریتانیا نزدیک شد.

دان ملاقاتی با کارکنان UKA ترتیب داد و اونورا می گوید که او متهم شده بود که می خواهد در مورد او صحبت کند. او اشاره کرد که درخواستی برای نشان دادن چهره خودش نکرده است. در عوض، او امیدوار بود که برخی از هم تیمی های موفقش بتوانند در HiPac تجلیل شوند و الهام بخش ورزشکاران جوان سیاهپوست باشند. چند سال طول کشید تا چهره‌های زنان سیاه‌پوست جوانی مانند مورگان لیک و تیم 4×100 متر آن دیوارها را بسازند. اونورا می‌گوید: «مثل پاک شدن کامل زنان سیاه‌پوست بود. “راه رفتن به محل کارم و دیدن دریایی از چهره های سفید معنایی نداشت.”

او همچنین زمانی که در یک جلسه تیمی، یک روانشناس ورزشی از دو ورزشکار زن سفیدپوست پرسید: “در تیمی که توسط دختران سیاه پوست احاطه شده است، چه احساسی دارد؟” چنین حوادثی توضیح می‌دهد که چرا اونورا در زمان‌های دردناکی که برای یک اسپانسر جهانی با دونده مرد سفیدپوست سام الیس عکاسی می‌کرد، خیلی سخت بود که به سازمان مراجعه کند. وقتی کمپین منتشر شد Onuora فتوشاپ شده بود و یک مدل سفید جایگزین آن شده بود.

اونورا به لندن رفت تا با دوستش کریستین اوهوروگو، قهرمان سابق جهان و المپیک 400 متر تمرین کند. زنده ماندن از نظر مالی به عنوان یک ورزشکار بریتانیایی دشوار بود، بنابراین او در طول مدت اقامت خود در لندن در 12 شغل مختلف کار کرد. بسیاری از این موقعیت ها تنها پس از تغییر نام او در دسترس قرار گرفتند. من همیشه رزومه خود را به عنوان Anyika Onuora ارسال می کردم و رد می شدم. سپس از یک نام سفید استفاده می کنم اما رزومه خود را دقیقاً به همان صورت می گذارم. من آن را می فرستم و نیم ساعت بعد با یک تماس یا ایمیل، قرار ملاقات یا مصاحبه ارائه می شود. سپس شما بلند می شوید و شوک و وحشت در چهره های آنها وجود دارد.

هنگامی که او درباره این مشکلات صحبت کرد، اکثر ورزشکاران سفیدپوست از باور او خودداری کردند. “من عصبانی بودم اما برای آنها احساس خجالت می کردم. آنها نمی دانستند که ما به عنوان سیاهپوستان چقدر رنج می بریم. آنها فقط زمانی گوش دادند که دای گرین [the 400m hurdler] وارد شد. دای یک مرد خوب و سربلند است. گفت: حق با آنیکا است. شما باید او را باور کنید.»

در موقعیتی دیگر، هنگام پرواز به یک مسابقه، اونورا توسط مسافری که در کنارش بود از خواب بیدار شد. او بازوی او را می لیسید زیرا می خواست “چقدر مزه دختران سیاه پوست” را دریابد.

همه این تحقیرها در درون ذخیره شده بود زیرا او احساس می کرد نمی تواند با هیچکس در هیئت حاکمه اش صحبت کند. اونورا می‌گوید: «این ورزش مرا شکست.» آیا اکنون اقدامی برای کمک به ورزشکاران آینده انجام خواهد شد تا در سکوت رنج نبرند؟ «فکر نمی‌کنم نادیده گرفتن آن به نفع آنها باشد، به خصوص در مورد تجاوزات جنسی که من متحمل شدم. اکنون می توانم در مورد آن صحبت کنم، اما آیا می توانید تصور کنید که همه ورزشکاران دیگر، چه مرد و چه زن، ممکن است چنین چیزی را تجربه کرده باشند؟»

سخنگوی UKA گفت: “ما از شنیدن تجربیات ناراحت کننده که توسط Anyika به تفصیل شرح داده شده است، بسیار متأسفیم. ضروری است که ورزشکاران برای تمرین و رقابت در محیط های عاری از تعصب و سوء استفاده حمایت شوند. تغییرات قابل توجهی در رویکرد، ساختار و فرهنگ در UKA به دنبال بررسی های حاکمیتی و حفاظتی در سال 2020 ایجاد شده است.

ضروری است که هر کسی که تجربه یا اطلاعی از هر نوع تبعیض، آزار، سوء استفاده یا قلدری داشته است، به ما بگوید و حمایت و مشاوره دریافت کند. هیچ اقدامی خیلی کوچک نیست و بسیار مهم است که همه افراد بتوانند مسائل را بدون توجه به اینکه چه زمانی اتفاق افتاده است گزارش دهند.

اونورا درباره زنده ماندن از تجاوز جنسی صحبت می کند. اولین مورد از این حوادث در طول فیزیوتراپی رخ داد. قبلاً یک یا دو بار او را دیده بودم اما او پزشک معمولی من نبود. وقتی به بار سوم رسید، کشاله ران مرا چک کرد. روی تخت درمان به پشت دراز کشیده بودم و او دستش را بالای واژنم گذاشت. اخم کردم من در شوک بودم زیرا همزمان با من به زبان پزشکی صحبت می کرد. اما او مدام به واژن من فشار می آورد. فقط یخ میزنی نمیدونی چی بگی یا چیکار کنی سپس درمان را ادامه داد.

من خواهش کردم که دیگر او را نبینم اما گاهی هیچ کس دیگری در دسترس نبود. بار سوم او روی من قرار گرفت و من می توانستم آلت تناسلی اش را در پشتم احساس کنم. من متنفر بودم اما ترسیده بودم. خیلی ترسناک بود چون هر بار به من حمله می کردند. بعد از آن فقط فیزیو معمولی یا ماساژور زن را می دیدم.»

همان‌طور که ژیمناست‌های جوان آمریکایی که توسط لری ناصر، مربی آنها مورد آزار و اذیت قرار گرفته بودند، در سکوت آسیب دیدند، اونورا می‌گوید که احساس نمی‌کرد پیش از یک پزشک مرد، او را باور کنند. “من نتوانستم به کسی بگویم. کی قراره منو باور کنه؟ بسیاری از سوء استفاده ها در ورزش زیر فرش کشیده می شود.

اونورا می گوید که چگونه توانست با تلاش برای تجاوز جنسی توسط مردی که هویتش را در انظار عمومی فاش نکرده مبارزه کند. او متحمل فلاش بک های ناراحت کننده شده است و همچنین این مصیبت را داشته است که گاهی اوقات به قول خودش ورزشکار را دوباره ببیند. او می‌گوید: «به نقطه شکست رسیدم، زیرا همه چیز را تحت تأثیر قرار داد – خواب، عملکرد من، پوستم. همه چیز خارج از کنترل من بود و نمی توانستم چیزی بگویم.»

آیا او اکنون به دنبال اقدام قانونی علیه The Sportsman است؟ من خیلی خوشحال خواهم شد. اما سپس به نرخ پایین محکومیت ها نگاه می کنید [for rape] و به همان اندازه که حادثه من وحشتناک بود، نتیجه احتمالی آن چیست؟ شخصی گفت: ما به عنوان مسیحی باید ببخشیم و فراموش کنیم. من موظف به انجام هیچ یک از این دو نیستم زیرا این شخص حتی رنجی را که به من تحمیل کرده است را تصدیق نمی کند.

اونورا آشکارا از دو موردی که نزدیک بود خودکشی کند صحبت می کند. در دهکده المپیک لندن 2012، پس از بد دویدن اونورا، تنها ظاهر ناگهانی هم اتاقی او، پری شیکس-درایتون، او را نجات داد. دومین بار پس از کنار گذاشته شدن او از انتخابی 400 متر انفرادی برای المپیک ریو در سال 2016 رخ داد – علیرغم برنده شدن او در آنچه که به نظر او “مسابقه رقابت” برای مقام سوم بود. اونورا آنقدر ناراحت بود که ماشینش را با سرعت 130 مایل در ساعت رانندگی کرد و قصد داشت با مانع برخورد کند تا اینکه به یاد خانواده‌اش افتاد و سرعتش را متوقف کرد.

او در آن بازی‌ها مدال برنز را در امدادی به دست آورد، زیرا 40 هفته قبل از المپیک نیز تقریباً بر اثر مالاریا مرده بود. با این حال، او همیشه مانند یک “دنده با لباس لیرکا در ماشین مدال” احساس می کرد. دقایقی قبل از اینکه آنها برای فینال امدادی 4×400 متر به پیست بروند، او دو مقام ارشد دو و میدانی بریتانیا را شنید. اونورا یکی از مردان را به یاد می آورد که می گفت: “امیدوارم این دختران لعنتی آماده باشند. اگر مدال نگیرند، 10 میلیون دلار در خط بودجه وجود دارد. بهتر است لعنتی این را جمع کنند.» او قرار نبود این کلمات را بشنود، اما آنها فرهنگ اطراف را تعریف می کردند.

اکنون برعکس، اونورا در آرامش به نظر می رسد. او شغل خوبی دارد و دوره مدیریت اتاق هیئت مدیره را گذرانده است. او که به شدت از نیاز به سیاه پوستان در سطح اتاق هیئت مدیره آگاه بود، دعوت نامه ای را پذیرفت تا برای یک نقش غیر اجرایی در بریتیش اتلتیک – شاخه تجاری UKA درخواست دهد. من در مصاحبه ژانویه خوب عمل کردم. نقش را نگرفتم اما از تجربه‌اش ممنونم. آنچه را که باید می گفتم گفتم و خوب بود مرلین اوکورو متوجه شد.

اما باید سیاه پوستان بیشتری در هیئت مدیره و مربیان سیاه پوست بیشتری حضور داشته باشند. شما نمی توانید فقط به پائولا دان و کریستین مالکوم تکیه کنید. بنابراین من هنوز برنامه‌های مربیگری را برای دختران جوان انجام می‌دهم، هنوز هم به مدرسه می‌روم زیرا هرگز چنین رشدی نداشتم. من هنوز هم می خواهم کاتالیزوری برای تغییر باشم.”

آیا ممکن است او وسوسه شود که دوباره برای ایجاد تفاوت در سطح اتاق هیئت در دو و میدانی بریتانیا تلاش کند؟ اونورا داخل مبل مادرش فرو می رود و لبخند می زند. “زندگی نرم” عبارتی است که ما در جامعه سیاه پوست استفاده می کنیم. به عنوان یک زن سیاه پوست همیشه به من گفته شده است که مقاوم باشم، بجنگم، رهبری کنم. من قوی هستم اما خسته هستم.

من 20 سال دوومیدانی کار کردم و دیگر چنین چیزی را نمی خواهم. من می خواهم یک زندگی نرم و پر از لحظات شاد داشته باشم. زمانی فکر نمی‌کردم لیاقت این چیزها را دارم، در حالی که اکنون دارم. زمان زیادی طول کشید تا به این مکان از آزادی و شادی برسم، و من این را تا آخر عمرم می خواهم.»

مسابقه پنهان من توسط Anyika Onuora توسط Mirror Books منتشر شده است

در بریتانیا و ایرلند، سامری ها را می توان از طریق شماره 116 123 یا ایمیل تماس گرفت. jo@samaritans.org یا jo@samaritans.ie. در ایالات متحده، خط ملی پیشگیری از خودکشی به شماره 8255-273-800 است یا برای پشتیبانی چت کنید. همچنین می توانید برای ارتباط با مشاور خط متنی بحران، HOME را به 741741 پیامک کنید. در استرالیا، خدمات پشتیبانی بحران Lifeline 13 11 14 است. سایر خطوط کمک بین المللی را می توانید در www.befrienders.org بیابید.