سنین زیاد جو روت، بزرگ انگلیس که همیشه راهی پیدا می کند | جو روت

به The Spin، خبرنامه هفتگی (و رایگان) کریکت آبان نیوز خوش آمدید. در اینجا گزیده ای از نسخه این هفته است. برای دریافت نسخه کامل هر چهارشنبه، کافیست ایمیل خود را در زیر وارد کنید: یک پسر 11 ساله کلاهش را همه جا می‌بندد، روی پیشانی‌اش پایین می‌کشد، برای نشان دادن گل رز سفید که بالای خط چشم‌اش دوخته شده است، بهتر است. زمانی که مادرش هلن را در مغازه‌های شفیلد همراهی می‌کند، آن را می‌پوشد. او زمانی که با برادر کوچکترش بیلی برای تماشای بازی پدرش متیو در باشگاه کریکت محلی می رود، آن را می پوشد. به عنوان برادر بزرگتر، پسر ابتدا در کلاه خود خفاش می کند، در حالی که برادرش در لبه مرزی به سمت او کاسه می کند.

چند ماه بعد، سرپوش مورد بحث، کلاه کریکت یک دانش آموز یورکشایری، هنوز روی موهای بلوند روشن پسر در یک سفر خانوادگی به پل ترنت برای تماشای بازی ناصر حسین در انگلستان در هند قرار دارد. پس از پایان بازی هنوز آنجاست و او با مادرش در پارکینگ ماشین منتظر است تا بازیکنان ظاهر شوند. یکی از آنها، کریگ وایت، متوجه لباس سر پسر کوچک می شود.

“این کلاه یورکشایر است؟” سفید از پسر می پرسد. پسر در حالی که زیر لبه اش می تابید، پاسخ می دهد: «بله همینطور است». وایت پاسخ می دهد: «درخشان». “شاید روزی با من بازی کنی.”

پنج سال بعد، پسری که اکنون چند اینچ قد بلندتر است اما نسبت به سنش هنوز کوچک است، قرار است اولین بازی خود را برای یازدهم دوم یورکشایر انجام دهد. سفید هم داره بازی میکنه پسر شجاعت پیدا می کند و برخورد قبلی آنها را به وایت یادآوری می کند. وایت مهربان است اما معلوم است که به یاد نمی آورد. پسر انجام می دهد. این یک لحظه خاص در سنین اولیه جو روت است.

Root ظاهراً از زمان کودکی برای بزرگ‌تر شدن مقدر بوده است، اما یکی از نقاط قوت تعیین‌کننده او توانایی‌اش برای گلزنی در شرایط ناملایمات است. او مانند همه کتک‌های واقعاً بزرگ راهی پیدا می‌کند. در دوران کودکی، روت آنقدر کوچک بود که به سختی می‌توانست توپ را از میدان بیرون بزند، او به اشغال چین و استفاده ماهرانه از سرعت توپ‌زن برای جمع‌آوری دویدن‌ها تکیه می‌کرد.

در نهایت، روت با جهش رشدی چنان سریع و قابل توجه از جوانی به جوانی تبدیل شد که تکنیک و تعادل او را در چین خراب کرد. خفاش دیگر روی زمین نمی‌نشیند، سرش مکرراً روی اندام‌های تازه شلخته‌اش می‌افتد، او را می‌دید که مرتباً بولینگ می‌کرد و هدفی آسان برای وزن کم وزن بود.

پس از یک موج نمرات پایین، یک روت افسرده و ناامید در رختکن یورکشایر با بالشتک هایش نشسته بود و از وزنی تازه خارج شده بود. روت با احساس تسلیت ناپذیری و “به دام افتادن در بدن بیگانه”، به کوین شارپ، مربی ضربتی یورکشایر، اعتماد کرد.

هنگامی که او در حال ضربه زدن بود، می‌توانست احساس کند که در حال رشد است، و با هر ثانیه‌ای که می‌گذرد، ارتباطش با خودش و چیزی که قبلاً خیلی طبیعی بود، قطع می‌شود. روت چه کرد؟ او با شارپ زانو زد و آن را مرتب کرد. او تکنیک خود را در چند ماه آینده مجدداً تنظیم کرد و به دویدن های گلزنی بازگشت. راهی پیدا کرد.

روت این کار را در طول “سنین” مختلف حرفه خود انجام داده است. جوکر بدجنسی را در نظر بگیرید که 10 سال پیش اولین بازی خود را با ضربه زدن به شماره 6 در ناگپور در یک مسیر بی‌جان انجام داد و به کوین پیترسن در کریس با یک «خیلی خب پسر، چه خبر است؟» پیوست. و یک خنده در حالی که انگلیس روی 139 برای 5 تلنگر زد. روت برای 229 توپ ضربه زد تا 73 توپ را به دست آورد، یک اینینگ مطمئن که فقط شامل چهار مرز بود، بدون شک با آن ماندن های طولانی در چین به عنوان یک ضربه کوچک چند سال قبل از آن مطلع شد. .

یا در مورد ریشه قوی تر خاکستر 2013-2014 که اولین (و واقعاً تنها) افت قابل توجه فرم خود را به عنوان یک خمیر آزمایشی در پس زمینه صاعقه های پنجه جنوبی میچل جانسون تجربه کرد. روت که برای تست سیدنی رها شده بود، قول داد که احساس ناخوشایند لحظه‌ای را که به او گفته شد توسط کاپیتان آن زمان، آلستر کوک، دور انداخته می‌شود، به خاطر بیاورد و از آن برای تقویت تمایل خود برای بازگشت به پهلو و دیگر رها شدنش استفاده کرد. انجام داده و نکرده است.

سپس “battus mirabilis” Root در سال گذشته وجود دارد که به نظر می رسد ادامه یابد. 9 قرن در 21 مسابقه گذشته او علیرغم اینکه کاپیتانی سنگین بود و حباب های کووید قربانی خود را گرفته بود. علیرغم اینکه غالباً خود را تنها شکل مقاومت در ترکیب ضرباتی می‌دانست که بول‌بازان مخالف می‌توانستند مانند گلوله از میان میوه‌های گندیده آن را محو کنند.

این دوره شاهد دوران تیره‌تر جو بود، ریشه‌ای با چشم‌های غمگین از امتیازات پایین، چهره‌هایش فرورفته، غرغر شده‌تر و به‌طور فزاینده‌ای سنگین‌تر بود. با وجود همه اینها، او راهی پیدا کرد.

صبح یکشنبه، زیر آسمان های سربی که مانند خزه های اسپانیایی بر فراز سنت جانز وود آویزان است، روت توپی را از تیم ساوتی از روی پدهایش و به سمت ساق پا پرتاب می کند. “بله!” او دو دوش را فراخوانی می‌کند تا بیست و ششمین قرن آزمایشی و 10000مین مسابقه کریکت آزمایشی خود را مطرح کند.

کلاه خود را برمی دارد، بازوهایش را بالا می برد، لبخندی می شکند – لبخندی که همزمان با شادی و آرامش حک شده است. این اولین بازی او پس از انصراف از کاپیتانی و بازگشت به جمع است. در کنفرانس مطبوعاتی لحظاتی پس از بازی، روت صادقانه و با وقفه در مورد اینکه کاپیتانی چه تاثیری بر او گذاشته است صحبت می کند. در یک ضرب و شتم، درخشش کودک مانندی ظاهر می شود که او انگیزه خود را برای گلزنی برای بن استوکس و برنده شدن در مسابقات آزمایشی برای انگلیس توصیف می کند.

وقتی صحبتش را تمام می کند به تاریکی خداوند می رود. کلاه او نه با یک گل رز سفید بلکه با سه شیر و آرم یک شرکت خودروسازی تزئین شده است. او آن را روی چشمانش پایین می کشد و به جشن با هم تیمی هایش می رود. عصر بعدی جو روت آغاز شده است.