“فقط خدا می تواند کمک کند”: صدها نفر در اثر قحطی در سومالی جان خود را از دست می دهند

موگادیشو، سومالی – هیچ مادری نباید فرزندش را از دست بدهد. اولیو حسن سالاد مرگ چهار نفر را در سال جاری تماشا کرده است. خشکسالی در شاخ آفریقا آنها را یکی یکی گرفته است.

اکنون او در گهواره پسر ضعیف و ژولیده 3 ساله خود، علی عثمان، است که او را در یک مسیر 90 کیلومتری (55 مایلی) پیاده از روستای خود تا پایتخت سومالی حمل می کند، تا او را نیز از دست ندهد. او که روی زمین یک مرکز درمان سوء تغذیه مملو از مادران مضطرب نشسته است، به سختی می تواند در مورد اجساد کوچکی که در خانه در خاکی بسیار خشک برای کاشت دفن شده اند صحبت کند.

مرگ و میر در خشک ترین خشکسالی منطقه در چهار دهه اخیر آغاز شده است. داده های گزارش نشده قبلی که با آسوشیتدپرس به اشتراک گذاشته شده بود نشان می دهد که حداقل 448 مورد مرگ در سال جاری در مراکز درمان سوء تغذیه تنها در سومالی بوده است. مقامات سومالی، اتیوپی و کنیا در حال حاضر به سمت وظیفه تیره خود یعنی تلاش برای جلوگیری از قحطی سوق داده اند.

افراد زیادی فراتر از توجه مقامات می میرند، مانند چهار فرزند سالاد، که همگی کمتر از 10 سال دارند. برخی در جوامع دامداری دور افتاده می میرند. برخی در جستجوی کمک در سفر می میرند. برخی حتی پس از رسیدن به کمپ‌های آوارگی، با سوءتغذیه بدون کمک می‌میرند.

آدام عبدالمولا، هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل برای سومالی، روز سه‌شنبه به خبرنگاران گفت: «قطعاً هزاران نفر» جان خود را از دست داده‌اند، اگرچه داده‌های تأییدکننده آن هنوز در دسترس نیست.

سالاد چهار فرزند دیگر را با شوهرش به جا گذاشت. او گفت که آنها برای سفر به موگادیشو خیلی ضعیف بودند.

خشکسالی در شاخ آفریقا می آید و می رود، اما این خشکسالی شبیه هیچ چیز دیگری نیست. کمک های بشردوستانه به دلیل بحران های جهانی مانند همه گیری COVID-19 و اکنون جنگ روسیه در اوکراین کاهش یافته است. قیمت کالاهای اساسی مانند گندم و روغن پخت و پز به سرعت در حال افزایش است، در برخی مکان ها بیش از 100٪. میلیون ها دامی که شیر، گوشت و ثروت خانواده ها را تامین می کنند، مرده اند. حتی غذای درمانی برای درمان افراد گرسنه مانند پسر صلاد در حال گران شدن است و در برخی جاها ممکن است تمام شود.

و برای اولین بار، پنجمین فصل بارانی متوالی ممکن است شکست بخورد.

یونیسف روز سه شنبه گفت اگر جهان فقط بر جنگ اوکراین تمرکز کند و اکنون اقدامی نکند، “انفجار مرگ و میر کودکان” به شاخ آفریقا خواهد رسید.

قحطی حتی پایتخت سومالی را تهدید می کند زیرا اردوگاه های آوارگان در حومه موگادیشو با تازه واردان خسته شده اند. سالاد و پسرش یک هفته پیش از یک بیمارستان شلوغ دور شدند.

آنها در عوض به مرکز درمان افراد دارای سوءتغذیه شدید فرستاده شدند، جایی که اتاق‌ها پر است، تخت‌های اضافی گذاشته شده است و با این حال برخی از افراد باید روی زمین بخوابند. مادران هق هق می کنند و نوزادان ناله می کنند، زیرا بدن های ریز با زخم ها و دنده های بیرون زده به آرامی برای علائم بهبودی بررسی می شوند.

دکتر مصطف یوسف، یک پزشک آنجا، گفت: «مرکز غرق شده است. پذیرش در ماه مه بیش از دو برابر شد و به 122 بیمار رسید.

این گروه بشردوستانه گفت که حداقل 30 نفر امسال تا ماه آوریل در این مرکز و شش مرکز دیگر که توسط اقدام علیه گرسنگی اداره می شود جان خود را از دست داده اند. این کشور از زمانی که در سال 1992 در سومالی شروع به کار کرد، بالاترین نرخ پذیرش در مراکز درمان گرسنگی خود را دارد و تعداد کودکان مبتلا به سوءتغذیه شدید 55 درصد نسبت به سال گذشته افزایش یافته است.

به طور کلی، طبق داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط گروه‌های بشردوستانه و مقامات محلی، امسال حداقل 448 نفر در مراکز درمانی سرپایی و بستری در سراسر سومالی تا ماه آوریل جان خود را از دست دادند.

امدادگران هشدار می دهند که داده ها ناقص است و آمار کلی تلفات ناشی از خشکسالی نامشخص است.

بیرام ندایه، رئیس تغذیه یونیسف سومالی، گفت: «ما از تجربه می دانیم که وقتی همه شرایط فراهم باشد – جابجایی، شیوع بیماری، سوءتغذیه – که همگی در حال حاضر در سومالی شاهد آن هستیم، مرگ و میر ناگهان افزایش می یابد.

بررسی‌های مرگ‌ومیر که در بخش‌هایی از سومالی در ماه دسامبر و بار دیگر در آوریل و می توسط واحد تجزیه و تحلیل امنیت غذایی و تغذیه سازمان ملل انجام شد، “وخامت شدید و سریع در یک بازه زمانی بسیار کوتاه” را نشان داد. نگران کننده ترین منطقه خلیج در جنوب بود، جایی که مرگ و میر بزرگسالان تقریباً سه برابر شد، مرگ و میر کودکان بیش از دو برابر شد و میزان شدیدترین سوء تغذیه سه برابر شد.

بر اساس گزارش شبکه سیستم های هشدار اولیه قحطی، مرگ و میر و سوء تغذیه حاد در بسیاری از مناطق جنوبی و مرکزی سومالی به “سطوح غیر معمول بالا” رسیده است و پذیرش کودکان زیر 5 سال با سوءتغذیه حاد بیش از 40 درصد در مقایسه با مدت مشابه سال گذشته افزایش یافته است.

یکی از عوارض قابل توجه در شمارش تلفات، گروه افراطی الشباب است که کنترل آن بر بخش های بزرگی از جنوب و مرکز سومالی مانعی برای کمک است. واکنش خشن این کشور به قحطی ناشی از خشکسالی سومالی از سال 2010 تا 2012 عاملی برای مرگ بیش از یک چهارم میلیون نفر بود که نیمی از آنها کودک بودند.

عامل دیگر واکنش کند جامعه بین المللی بود. هماهنگ کننده امور بشردوستانه سازمان ملل در سومالی در آن زمان گفت: «درام بدون شاهد».

حالا دوباره آلارم ها به صدا در می آیند.

در بیانیه مشترک آژانس‌های سازمان ملل متحد روز دوشنبه، با اشاره به اینکه یک طرح واکنش بشردوستانه برای سال جاری فقط 18 درصد بودجه تامین شده است، گفت: بیش از 200,000 نفر در سومالی با “گرسنگی و گرسنگی فاجعه‌بار روبرو هستند که افزایش شدیدی نسبت به پیش‌بینی 81,000 نفری در آوریل دارد.”

سومالی تنها نیست بر اساس گزارش یونیسف، در مناطق تحت تأثیر خشکسالی اتیوپی، تعداد کودکانی که به دلیل شدیدترین سوءتغذیه – “نوکی از بحران” درمان شده اند – در سه ماهه اول سال جاری 27 درصد نسبت به سال گذشته افزایش یافته است. این افزایش 71 درصد بوده است. در کنیا، جایی که پزشکان بدون مرز حداقل 11 مورد مرگ را در برنامه درمان سوء تغذیه در یک شهرستان در اوایل سال جاری گزارش کردند.

در یکی از کمپ‌های پر از آوارگان در حومه موگادیشو، افرادی که اخیراً به این کشور رسیده‌اند از تماشای مرگ اعضای خانواده ناراحت بودند.

آمنه عبدی حسن، که از روستایی در جنوب سومالی با نوزاد بدغذایی خود آمده است، گفت: «من برخی از فرزندانم را برای مراقبت از کسانی که در رنج بودند، پشت سر گذاشتم. آنها هنوز گرسنه هستند زیرا کمک ها حتی در پایتخت رو به اتمام است.

او گفت: “بسیاری دیگر در راه هستند.”

حوا عبدی عثمان گفت که فرزندانش را در اثر خشکسالی از دست داده است. او که لاغر شده بود و در اثر بارداری دیگر ضعیف شده بود، پنج روز پیاده تا موگادیشو رفت.

حلیمه علی ضبو، پسر عموی او، گفت: «ما مجبور شدیم برخی از اقوام خود را پشت سر بگذاریم و برخی دیگر در حین تماشای ما کشته شدند.

افراد بیشتری هر روز به کمپ می آیند و از آخرین انرژی های خود برای ایجاد پناهگاه های موقت در میان گرد و غبار استفاده می کنند و شاخه ها را با پارچه و پلاستیک به هم می چسبانند. به گفته شورای پناهندگان نروژ، برخی تا 19 روز پیاده روی کردند تا به پایتخت برسند.

ندیفه حسین، مدیر اردوگاه گفت: «تنها دیشب 120 خانواده وارد شدند. «ما همه اقلام اندکی را که داریم، مانند نان، به آنها می دهیم. تعداد افراد آنقدر زیاد است که کمک به آنها از توان ما خارج است. در گذشته آژانس های امدادی کمک می کردند، اما اکنون کمک ها بسیار کمیاب است.

او گفت: “فقط خدا می تواند به آنها کمک کند.”

———

کارا آنا از نایروبی، کنیا گزارش داد. ادیت ام. لدرر در سازمان ملل در این گزارش مشارکت داشت.