از بلاک لبرون تا 41 جردن: بهترین MVP های فینال NBA | فینال NBA

10) دیرک نویتزکی (فروارد، دالاس ماوریکس)، 2011

دیرک نویتزکی تنها قهرمانی خود را با بازی مقابل “هیتلز” به دست آورد، تیم فوق العاده میامی زمانی تشکیل شد که ستاره های همیشگی لبرون جیمز و کریس بوش استعدادهای خود را به ساحل جنوبی بردند تا به دواین وید بپیوندند. یکی دیگر آل استار چند ساله بازی 1 این سری بلافاصله دلیلی برای نگرانی عوامل ایجاد کرد. در یک بازی پرتنش و کم امتیاز در میامی، نویتزکی از یک آتل برای شانه زدن تاندون پاره شده در بازی در دست چپ خود استفاده کرد و سپس با همان دستی که آسیب دید به برنده بازی ضربه زد. او سپس علیرغم ابتلا به عفونت سینوسی و تب 101 درجه فارنهایت، بازی 4 را برد، که نشان دهنده توانایی غیرقابل انکار او برای بازی عالی در شرایط سخت است.

9) جری وست (گارد، لس آنجلس لیکرز)، 1969

سال 1969 ششمین حضور وست در فینال بود – و او هر پنج مسابقه قبلی را به بوستون سلتیکس به رهبری بیل راسل شکست داده بود. علیرغم این رکورد، وست به طور باورنکردنی بازی کرد و به طور میانگین در هر بازی 38 امتیاز در طول سری بازی کرد، از جمله عملکرد 53 امتیازی در بازی 1 و 40 امتیازی تریپل دابل در بازی 7، که لیکرز از دست داد تا بوستون عنوان قهرمانی را به دست آورد. عملکرد الهام‌گرفته وست برای حریفانش از بین نرفت: راسل به قول معروفی گفت: “لس آنجلس قهرمانی را نبرده است، اما جری وست یک قهرمان است.” قدرت‌ها نیز کیفیت بازی وست را به رسمیت شناختند و اولین جایزه MVP فینال را به او دادند و تنها جایزه‌ای که تا به حال به بازیکن تیم بازنده داده شده است.

8) Hakeem Olajuwon (سنتر، هیوستون راکتس)، 1995

گاهی اوقات از دست دادن دیگر سوپراستارهای دهه 1990 دو سال سلطه بی سر و صدا توسط اولین فوق ستاره بین المللی لیگ، حکیم اولاجوون بود. یکی از چندین بازی موجود در این لیست که با کیفیت استثنایی حریفش مشخص می شود، راکتز اولاجوون یک اورلاندو مجیک تحت رهبری شکیل اونیل را شکست داد که به تازگی شیکاگو بولز مایکل جردن را از پلی آف حذف کرده بود (تنها تیمی که این کار را انجام داده بود. دهه 90). اولاجوون در هر بازی بیش از 30 امتیاز به دست آورد و از دست دادن هم تیمی خود در بازی 1، برنده بازی را رقم زد.

7) دواین وید (گارد، میامی هیت)، 2006

بازی وید در سال 2006، تا به امروز، بهترین برداشتی است که مایکل جردن تا به حال روی صحنه فینال انجام داده است. او کاندیدای بعید بود که MVP سریال باشد – هر چه باشد، هم تیمی او اونیل بود، که سه بار به تنهایی یک MVP فینال بود. با این حال، پس از شکست در دو بازی اول، این وید بود که در چهار برد متوالی 42، 36، 43 و 36 امتیاز کسب کرد و اولین قهرمانی میامی را به ارمغان آورد. و طبق آمار ترکیبی (اغلب بحث‌برانگیز) که به عنوان رتبه‌بندی بازده بازیکن (PER) شناخته می‌شود، سری وید در سال 2006 بهترین عملکرد فردی در بیش از 20 سال گذشته بود.

6) بیل راسل (سنتر، بوستون سلتیکس) 1962

خوب، پس این جایزه تا سال 1969 وجود نداشت، اما به هر حال ما به او می‌دهیم تسلط راسل چنین بود. سلتیکس راسل در 13 سال حضور خود در لیگ، 11 بار قهرمان شد، از جمله هشت عنوان پیاپی.

سبک دفاع محور راسل هرگز به خوبی به آمار تبدیل نشد، اما همانطور که او اشاره کرد، “طرز بازی من، تیم من برنده می شود.” این به ویژه در طول عملکرد غالب او در سال 1962 در برابر لیکرز وست صادق بود. او به شیوه ای بسیار غیر شبیه بیل راسل، سلتیکس خود را در گلزنی آن سری رهبری کرد. او تمام 53 دقیقه بازی هفتم را انجام داد که به وقت اضافه رفت و 30 امتیاز و 40 ریباند به دست آورد.

5) شکیل اونیل (سنتر، لس آنجلس لیکرز)، 2000

برای نسل خاصی از طرفداران، Shaq یک ابرقهرمان واقعی بود: او حتی در یک فیلم (با اعتراف، نه عالی) بازی کرد. قدرت او در آغاز هزاره به اوج خود رسید، زمانی که او و کوبی برایانت لیکرز را به سه عنوان قهرمانی متوالی رساندند. در طول اولین بار، در سال 2000، Shaq تقریبا غیرقابل توقف بود. پس از اینکه تنها یک رای‌دهنده از برنده شدن به اتفاق آرا MVP فصل عادی دور بود، با میانگین 38 امتیاز و 16.7 ریباند در شش بازی، بر ایندیانا پیسرز مسلط شد. اگر ممکن باشد، Shaq حتی بیشتر از آن چیزی که اعداد نشان می‌دهند غالب بود.

4) مجیک جانسون (گارد، لس آنجلس لیکرز)، 1980

در سال 1980، تنها با 20 سال سن، جانسون به جوان ترین بازیکن تاریخ تبدیل شد که MVP فینال ها را به دست آورده است. در مشهورترین لحظه این سری، جانسون بازی 6 را به عنوان مرکز تیمش آغاز کرد (به طور سنتی بلندترین موقعیت در یک تیم) علیرغم اینکه معمولاً به عنوان گارد امتیاز تیم (به طور سنتی کوتاه ترین موقعیت) خدمت می کرد. جانسون در طول بازی در هر پنج موقعیت ممکن به صورت چرخشی بازی می کرد و در راه کسب 42 امتیاز، 15 ریباند و 7 پاس منجر به کسب عنوان قهرمانی بود.

3) ویلیس رید (سنتر، نیویورک نیکس)، 1970

ویلیس رید ممکن است ناآشناترین نام در این لیست برای طرفداران معمولی باشد، اما رهبری رواقی تالار مشهور در بازی 7 سری 1970 هنوز هم به طور مرتب توسط کارشناسان تا به امروز مورد اشاره قرار می گیرد.

رید در چهار بازی اول به طور میانگین بیش از 31 امتیاز در هر بازی کسب کرد و به عنوان بهترین گلزن نیویورک نیکس عمل کرد. نیکز پس از پنج بازی، سری را 3-2 پیش برد، اما پیروزی آنها در بازی 5 هزینه زیادی داشت – رید آسیب دید و عضله ران راستش را پاره کرد. این مصدومیت باعث شد تا بازی 6 را از دست بدهد که نیکس با اختلاف بیش از 20 امتیاز بازی را از دست داد.

در کمال تعجب هواداران نیکز، رید آسیب دیده برای بازی 7 لنگ لنگان بیرون آمد. او دو شوت اول نیکس را زد و انجام داد و بیشتر نیمه اول را به دفاع از ویلت چمبرلین گذراند، قبل از اینکه مصدومیت او را مجبور به ترک بازی کند. نیکس هم بازی و هم قهرمانی را برد. حضور او در آن شب الهام بخش همه کسانی بود که تماشا می کردند، هاوارد کازل، پخش کننده افسانه ای، به رید گفت: “شما بهترین نمونه ای را که روح انسان می تواند ارائه دهد.”

2) مایکل جردن (گارد، شیکاگو بولز)، 1993

همانطور که هر کسی که آخرین رقص را تماشا کرده می تواند تأیید کند، مایکل جردن تعداد زیادی دارد، زیاد اجراهای نهایی برای انتخاب اولین قهرمانی او، در برابر مجیک جانسون لیکرز در سال 1991، ویژگی های او را به ما داد.TAC-حرکت فوق العاده.» دومین فینال جردن، در سال 1992، ما را با عدم موفقیت “شانه انداختن” آشنا کرد. او چهارمین عنوان خود را در سال 1996 در روز پدر به دست آورد، اتفاقی که احتمالاً بیشتر هم شده است. واکنش خام و احساسی جردن به اولین عنوان خود پس از قتل پدرش. این لیست ادامه دارد – “بازی آنفولانزا” در سال 1997، و شوت قهرمانی او در پنج ثانیه باقی مانده در سال 1998 وجود دارد.

با این حال، بهترین عملکرد کلی جردن در فینال در زمین، سخت‌ترین عملکردی است که در یک عبارت یا لحظه خلاصه می‌شود. در سال 1993، جردن بولز سومین قهرمانی متوالی خود را به دست آورد، موفقیتی که هیچ تیمی از زمان سلتیکس بیل راسل به آن دست نیافته بود. جردن با 41 امتیاز پوچ در هر بازی، میانگین رکورد (هنوز پابرجا) بیشترین امتیاز در هر بازی در یک سری فینال را به دست آورد.

1) لبرون جیمز (فروارد، کلیولند کاوالیرز)، 2016

این است تقریبا تقابلی بین امتیازهای برجسته جردن در سال 1993 و برتری همه جانبه لبرون جیمز در سال 2016. اما، وقتی به دقت بررسی شود، واضح است که دستاورد جیمز در سال 2016 غیرقابل انکار منحصر به فرد است.

بیایید با حریف خود شروع کنیم – جیمز و کاوالیرز در حال بازی با مدافع عنوان قهرمانی گلدن استیت وریرز بودند، تیمی که توسط استف کوری هدایت می شد در فصلی که او تبدیل به قهرمان شد. اولین–همیشه به اتفاق آرا MVP انتخاب شد. کریز وریرز نیز در طول فصل عادی 73 بازی پیروز شده بود و رکوردی را که پیش از این در اختیار بولز جردن بود، شکست.

وضعیت جیمز تاریک بود. پس از بازی 4، Cavs 3-1 شکست خوردند، کسری که هیچ تیمی هرگز در فینال بر آن غلبه نکرده بود. با این حال، در سه بازی پایانی، جیمز غیرقابل توقف بود. او در بازی‌های 5 و 6 هر کدام 41 امتیاز کسب کرد و سپس در بازی 7 با یک تریپل دابل به پایان رسید. و علاوه بر همه برتری های آماری، جیمز نمایشنامه امضای خود را ساخت. «بلوک» (مدخل ویکی‌پدیای خاص خود را دارد) یک تعقیب نفس‌گیر از آندره ایگودالا، MVP حاکم فینال بود که امتیاز تساوی را در لحظات پایانی بازی 7 حفظ کرد.

این پیروزی همچنین به خشکسالی قهرمانی کلیولند در تمام ورزش‌های حرفه‌ای اصلی پایان داد، که به سال 1964 کشیده شده بود. برای بچه‌ای از نزدیکی آکرون بد نیست.