چگونه می‌توانید متقاعد کنید که برگزیت یک ایده بد بود؟ آنها را در یک صف قرار دهید | زوئی ویلیامز

من از عبارت «معماران برگزیت» متنفرم، تا حدی به این دلیل که من هنوز در آرزوی دنیایی جایگزین هستم که در آن برگزیت به عنوان یک کلمه و مفهوم محو شود، و تا حدی به این دلیل که گفتن آن «معماران» دارد، آن را با درجه‌ای از استحکام ساختاری منطبق می‌کند. ت داشتن با این وجود، مردی به نام دانیل هانان وجود دارد که از دوران دانشجویی خود را به این پروژه فروپاشی پرتاب کرده است، پس بیایید او را یکی از معماران آن بنامیم. با نوشتن در تلگراف، او به طور اتفاقی این موضوع را اعلام کرد که اگر در بازار واحد می ماندیم، برای همه ما راحت تر بود. به شما بگویم که چه چیزی می تواند مفید باشد، دوست: گفتن این با هر نوع زور بین سال های 2016 و 2019، در حالی که ممکن است تغییر کرده باشد یا معنایی داشته باشد. متعصبان اینگونه هستند – بیهوده است که بخواهیم آنها را پاسخگو بدانیم یا در مورد گردن برنجی آنها سؤالی بپرسیم. آنها شما را از یک صخره تعقیب می کنند و سپس با ملایمت می پرسند که چرا فکر نکردید چتر نجات خود را بسته بندی کنید.

با این وجود، سخت است که طعم ترش و آشنای بی عدالتی را از دهانتان بیرون کنید. حنان مجاز است این را بگوید، زیرا از او بدیع و حتی بدیع است. وقتی یکی از طرفداران سرسخت این طرح احمقانه می گوید که شاید خیلی از حد گذشته است، این یک خبر است، مردم. اگر هر یک از بقیه آن را بگوید، تکراری، قابل پیش‌بینی و بی‌ربط خواهد بود – یک اشتباه تقلبی، حتی مانند گفتن به غریبه‌ها که چند تا فشار می‌توانید انجام دهید یا زمانی که رویای روباه را دیدید.

هنگامی که یک مسافر در صف فرودگاهی در مالاگا به مدت سه ساعت گیر می کند، در حالی که همتایان اتحادیه اروپا از میان آنها سر می زنند و بهترین ماشین های کرایه ای را می گذرانند، آنها اجازه دارند نیروهای بوروکراسی را نفرین کنند، اما اگر یک نفر باقی مانده این کار را انجام می داد، ما می شدیم. دوباره ناله کردن در حالی که غول‌های صنعت هواپیمایی – مایکل اولری از رایان ایر، استیو هیپی از جت 2 – صحنه‌های آشفته در فرودگاه‌ها و مسافران سرگردان را به گردن نیروهای ترکیبی برگزیت می‌اندازند، شیاد عجیب محافظه‌کاران یک انکار ساده را پشت سر می‌گذارند، اما قلب آنها اینطور نیست. واقعا در آن صدای آنها کمی خسته به نظر می رسد و می دانید روزی فرا می رسد که شانه هایشان را بالا می اندازند و می گویند: «شاید بالاخره این ایده چندان عالی نبود. شاید بهتر باشد به تابلوی نقاشی برگردیم، با کمی اتحادیه گمرکی سبک شروع کنیم. آنجا، این خیلی سخت نیست، اینطور است؟ و هنگامی که چنان خفه شده‌ایم که حتی نمی‌توانیم نفس بکشیم، چه رسد به بیان کلمات، به بیان مخالفت خود با علامت‌های دستی تنزل می‌دهیم، اربابان برکسیت ما، همه بی‌گناه، برمی‌گردند و می‌گویند: «آیا این چیزی نیست که گفتی میخواهی؟ سیاستمدارانی که می توانند وقتی اشتباه کرده اند بپذیرند؟»

همیشه تعطیلات خارجی بود که نقطه تیز واقعیت به بالون هوای داغ بازپس گرفتن کنترل برخورد کرد. کابوس برای شهروندان اتحادیه اروپا که سعی می‌کنند بفهمند چگونه در بریتانیا بمانند و حتی مزاحم شوند یا خیر، این یک موضوع خصوصی است که در خانواده‌ها رخ می‌دهد. کمبود کارکنان، مشکلات زنجیره تامین، حتی عقب‌نشینی در بنادر، همگی می‌توانند حداقل برای مدتی تحت عنوان «مشکلات دیگران» ثبت شوند. اما فرودگاه‌ها – خانواده‌هایی در گاتویک که سفر طولانی مدت خود به کورفو را داشتند، با 15 دقیقه اخطار درباره ناامیدی‌شان در تلفن‌های رادیویی، لغو شد. دانشجویان در میکونوس گیر افتاده اند. صف‌هایی در مرزها که هزار نفر از 4 درصد آخرین باتری تلفن خود برای پست کردن در اینستاگرام استفاده می‌کنند – لحظاتی هستند که به راحتی نمایش داده می‌شوند. هیچ مقداری از لفاظی نمی تواند آنها را پاک کند و دیر یا زود، در همه جا واکنش معکوس وجود خواهد داشت.

با نگاهی به گذشته، ای کاش در کل کمپین رفراندوم اتحادیه اروپا با همه دردسرها مبارزه می کردیم. “ترس پروژه” کمی کمتر، “توپ درد پروژه” بیشتر. آیا واقعاً این همان چیزی است که برای خود و برای فرزندانتان می خواهید؟ ادمین بیشتر، صف بیشتر، دردهای غول پیکر بیشتر در گردن شما؟ آیا چیزی ارزش آن را دارد؟ می‌توانستیم هر تک‌گویی بلندی درباره «بریتانیای جهانی» را با ابروی نیمه‌پر و ساکت ببینیم: «می‌دانی واقعاً حاکمیت یعنی چه؟ یعنی انتظار چیزها و پر کردن فرم ها. این به این معنی است که هر کاری را که کمتر دوست دارید در زندگی انجام دهید، خیلی بیشتر.»

اوه خوب، حداقل برای دفعه بعد بهتر می دانیم.