قربانیان جرایم اسلحه، صنعت اسلحه گرم را پاسخگو می‌دانند – با بردن آنها به دادگاه | کنترل اسلحه آمریکا

با هر قتل عام بیگناهان، صنعت اسلحه همدردی خود را نشان می دهد، استدلال می کند که سلاح های بیشتر آمریکا را ایمن تر می کند، و از قانون دو دهه ای که سازندگان سلاح گرم را در برابر اقدامات قانونی قربانیان محافظت می کند، تشکر می کند.

مایک فیفر، مدیر اجرایی یکی از تولیدکنندگان برجسته اسلحه در ایالات متحده، Sturm Ruger، یک بار قانون حمایت از تجارت قانونی در اسلحه (PLCAA) در سال 2005 را به عنوان نجات صنعت اسلحه گرم توصیف کرد زیرا موجی از شکایت های حقوقی را در مسیر خود متوقف کرد. بازاریابی و فروش بی پروا اسلحه

اما اکنون قربانیان جنایات اسلحه در تلاش برای کار در اطراف PLCAA – و فقدان اراده سیاسی برای اقدام در مورد کنترل اسلحه – مسیر جایگزینی را دنبال می کنند که توسط اقدامات قانونی علیه سازندگان سیگار، تولید کنندگان مواد افیونی تجویزی و روغن های بزرگ ایجاد شده است. مسئول تلفات خونین محصولاتش است.

روز سه‌شنبه، ایلین استور که بر اثر شلیک 33 گلوله مردی در متروی نیویورک در ماه آوریل و مجروح شدن 10 نفر به شدت مجروح شد، شکایتی تنظیم کرد و سازنده تپانچه نیمه اتوماتیک مورد استفاده در حمله، گلاک، را به نقض “عمومی” متهم کرد. قوانین مزاحم

شکایت استور ادعا می کند که گلاک با نقض قوانین ایالت نیویورک با یک کمپین بازاریابی غیرمسئولانه به منظور ایجاد «ظرفیت بالا و سهولت پنهان کردن» اسلحه خود در «توسل به خریداران احتمالی با قصد مجرمانه»، سلامت و ایمنی عمومی را به خطر انداخته است.

همچنین گلاک را متهم می کند که برای خرید تسلیحات به ادارات پلیس آمریکا تخفیف های قابل توجهی داده است تا “اعتبار اسلحه” را در بازار بزرگتر و پرسودتر غیرنظامیان بدهد.

مارک شیریان، وکیل استور گفت: «تولیدکنندگان اسلحه در یک حباب زندگی نمی کنند. او می‌گوید: «آنها آگاهند که استراتژی‌های بازاریابی آن‌ها به خریداران با نیت بد قدرت می‌دهد و جان افراد بی‌گناه را به خطر می‌اندازد. این شکایت به دنبال پاسخگویی صنعت اسلحه است.»

استراتژی مزاحمت عمومی علیه صنعت دخانیات برای دروغ گفتن در مورد ارتباط بین سیگار و سرطان ریه و با موفقیتی متفاوت در برابر شرکت‌های داروسازی برای ایجاد اپیدمی مواد افیونی در ایالات متحده با فشار بی‌احتیاطی داروهای تجویزی استفاده شده است.

ادعاهای مزاحم عمومی همچنین در قلب مجموعه ای از شکایت های ایالت ها و شهرداری ها قرار دارد که شرکت های نفتی را به پنهان کاری و دروغ گویی در مورد نقش سوخت های فسیلی در ایجاد بحران آب و هوا متهم می کنند.

تا همین اواخر، صنعت اسلحه فکر می کرد PLCAA سپر در برابر اقدامات مشابه است. انجمن ملی تفنگ پس از اینکه خانواده های افرادی که در سال 2002 توسط تک تیراندازی که منطقه واشنگتن دی سی را به مدت سه هفته به وحشت انداخت و 10 نفر را کشت و مجموعاً 2.5 میلیون دلار از تولید کننده اسلحه گرفتند، کنگره تحت کنترل جمهوری خواهان را متقاعد کرد که این قانون را تصویب کند. Bushmaster و فروشگاهی که اسلحه را می فروخت.

اما شکایت خانواده های 20 کودک خردسال و شش کارمند که در قتل عام مدرسه ابتدایی سندی هوک در سال 2012 به قتل رسیدند، به دنبال سوء استفاده از یک استثنا در PLCAA در صورتی که یک اسلحه گرم برخلاف قوانین “قابل اجرا” ایالتی یا فدرال فروخته شود، در این مورد مزاحمت عمومی بود. و قانون حمایت از مصرف کننده

دادگاه عالی کانکتیکات این استدلال را تأیید کرد که PLCAA از شکایت سازنده اسلحه به دلیل نقض قوانین ایالتی به دلیل کمپین های بازاریابی غیرمسئولانه نظامی برای تفنگ های نیمه خودکارش که مردان جوان را هدف قرار می دهد، جلوگیری نمی کند. رمینگتون به دادگاه عالی ایالات متحده شکایت کرد که این پرونده در حالی که هنوز در جریان دعوا بود از رسیدگی خودداری کرد. در ماه فوریه، رمینگتون با 73 میلیون دلار کنار آمد.

تقریباً در زمانی که دادگاه عالی کانکتیکات به نفع خانواده های سندی هوک رای داد، نیویورک قانونی را معرفی کرد که استور بر آن تکیه می کند و قوانین مزاحمت عمومی را برای پوشش جنایات اسلحه گسترش می دهد. روز چهارشنبه، یک قاضی منطقه فدرال در نیویورک تلاش صنعت اسلحه برای لغو قانون را به این دلیل که این قانون از PLCAA جلوگیری می کند، رد کرد.

تیموتی لیتون، متخصص دعوای اسلحه در کالج حقوق دانشگاه ایالتی جورجیا و نویسنده کتاب Suing the Gun Industry، انتظار دارد که قانون نیویورک اعتبار داشته باشد و این ادعا که قوانین مزاحمت عمومی استثنایی برای حمایت از صنعت اسلحه است. ، تا تمام راه به دادگاه عالی ایالات متحده تجدید نظر شود.

“مهم ترین چیزی که دادگاه عالی باید در مورد دعوای مربوط به سلاح گرم تصمیم بگیرد، احتمالاً محدوده قانون مصونیت فدرال است و اینکه آیا استثنایی که توسط شاکیان سندی هوک به آن استناد شده است، یک نظریه حقوقی قابل اجرا است یا خیر. اگر این یک نظریه حقوقی قابل اجرا باشد، پس من فکر می کنم که شما احتمالاً شاهد افزایش دعوی قضایی خواهید بود.»

اما، لیتون گفت، اقدامات قانونی علیه صنعت اسلحه به دلیل تفسیر دادگاه عالی از اصلاحیه دوم و حقوقی که به صاحبان اسلحه قائل است، با چالش دیگری روبرو است، حوزه قانونی که هنوز به طور گسترده‌تری مورد آزمایش قرار نگرفته است.

«به دلیل اصلاحیه اول محدودیت‌هایی برای شکایت از روزنامه به خاطر افترا وجود دارد. ممکن است اصلاحیه دوم محدودیت های مشابهی در مورد توانایی افراد برای مسئول دانستن سازنده سلاح گرم داشته باشد. اما ما نمی دانیم که این محدودیت ها چه می تواند باشد زیرا ما شواهد بسیار کمی از دادگاه عالی در مورد آنچه که متمم دوم در واقع از چه چیزی محافظت می کند به جز حق اولیه یک فرد برای داشتن سلاح گرمی که می تواند برای مقاصد عادی استفاده کند، داریم.” گفت.

با این حال، همانطور که دعوای حقوقی علیه صنایع تنباکو، مواد افیونی و نفت نشان می دهد، هدف از دعوا فقط برنده شدن در دادگاه نیست. پس از هر قتل عام، صنعت اسلحه معمولاً به دنبال مقصر دانستن تیرانداز فردی و شکست سیستم هایی مانند خدمات بهداشت روان است. لیتون گفت که پرونده های قضایی تمرکز را بر اقدامات سازندگان اسلحه گرم معطوف می کند و بحث عمومی را در مورد نحوه فروش اسلحه به آنها وادار می کند.

«تاثیر دعوا فقط بر این نیست که چه کسی برنده و چه کسی بازنده است. این در مورد چارچوب بندی، افشای اطلاعات و تأثیرات دستور کار است که فرآیند دعوی قضایی ایجاد می کند، حتی اگر شاکیان ضرر کنند. نمونه بارز آن آزار جنسی روحانیون است.

«تقریباً هیچ یک از این کت و شلوارها برنده نشده اند و تقریباً هیچ یک از آنها در مقابل هیئت داوران برنده نشده اند. اما آنها کلیسای جهانی را به دلیل این سه اثر دادخواهی متحول کردند.

دو دهه دعوی قضایی بر سر اپیدمی مواد افیونی ایالات متحده که جان بیش از یک میلیون نفر را گرفته است، تمرکز را از تلاش صنعت دارو برای سرزنش قربانیان به خاطر اعتیادشان به مسئولیت داروخانه بزرگ برای فشار به استفاده گسترده از مواد مخدر با نسخه با وجود خطرات منحرف کرده است. . افشاگری های بسیار شرم آور در چندین پرونده قضایی در مورد تکنیک های بازاریابی بدبینانه شرکت های داروسازی به سازندگان و توزیع کنندگان مواد افیونی کمک کرد تا هزاران دعوای حقوقی در مورد همه گیری مواد افیونی را حل و فصل کنند.

به همین ترتیب، ایالت‌ها و شهرهایی که از صنعت نفت به دلیل دروغ‌گویی درباره بحران آب‌وهوایی شکایت می‌کنند، امیدوارند که افشای عمومی آنچه شرکت‌های سوخت فسیلی می‌دانستند و زمانی که می‌دانستند، بر فشار بر نفت بزرگ برای رسیدن به شهرک‌ها افزوده شود.

اما لیتون هشدار داد که استراتژی ممکن است همان تاثیر را بر اسلحه سازان نداشته باشد.
“یک چیز بسیار متفاوت در مورد سلاح گرم وجود دارد. وقتی صحبت از تنباکو یا مواد افیونی یا تقریباً هر حوزه دیگری از سیاست عمومی در ایالات متحده می شود، مردم تمایل دارند در نظرات خود تجدید نظر کنند و شروع به تجدید نظر در مورد مشکل کنند.

«تنها جایی در سیاست عمومی آمریکا که این درست نیست، خشونت با سلاح گرم است. مهم نیست که این تراژدی چقدر وحشتناک است، مردم تمایل دارند حتی بیشتر به دیدگاه هایی که قبلا داشته اند متعهد شوند.»