“سفر دیوانه”: چگونه ولز از بدتر از هائیتی به قهرمانان جام جهانی تبدیل شد | ولز

E11 سال پیش گرت بیل، آرون رمزی و وین هنسی پس از شکست 2-1 دوستانه از استرالیا در مقابل تماشاگران 6373 نفری که برخی از آنها به تشویق کنایه آمیز متوسل شدند، از زمین ورزشگاه شهر کاردیف خارج شدند. از نظر ظاهری، این بدترین نتیجه نبود، اما این هفتمین شکست در هشت سال گذشته بود و مهمتر از آن، تیم را به پایین ترین رکورد رده بندی فیفا در رتبه 117 سقوط کرد که بین هائیتی و گرانادا قرار گرفته بود. اگر تماشای لغزش ولز به زیر گواتمالا، جزایر فارو و موزامبیک برای هواداران یک منظره غیرقابل اصلاح بود، اگر نگوییم سورئال، صعود به اولین جام جهانی را برای 64 سال رضایت‌بخش‌تر می‌کرد.

بیل کاپیتان ولز بود و او آن را بهترین نتیجه این کشور در برابر اوکراین می‌دانست، رمزی در خط میانی به میدان رفت و هنسی 35 ساله که در فصل 2021-2022 برای برنلی سقوط کرده دو بار در لیگ برتر بازی کرد، 9 سیو انجام داد. مسلما بهترین ذخیره برای انکار آرتم داوبیک – در شرایط سخت. مناسب بود که بیل و هنسی، که از زمان بازی با هم برای تیم های زیر 21 سال ولز جدایی ناپذیر بوده اند و در ماه نوامبر به سفر خود در بزرگترین استیج ادامه خواهند داد، لحظه ای را که رابرت پیج به گری اسپید 9 ساله فقید تقدیم کرده است، به اشتراک بگذارند. ماه ها در کار در اوت 2011.

آن بازیکنان ارشد ولز، و همچنین جو آلن و کریس گانتر، اولین ولزی که یک قرن بازی ملی به دست آورد، به قول بیل، آخرین قطعه اره منبت کاری اره مویی را پیدا کردند. پیج گفت که ولز در حال درو کردن پاداش حرفه‌ای بودن و هویت القا شده توسط اسپید بود، کسی که هدفش رسیدن به جام جهانی 2014 پس از تصاحب جان توشاک بود. اوین تودور جونز، هافبک سابق ولز، بازیکن تعویضی آن روز مقابل استرالیا، می‌گوید: «کلمات گری و برنامه‌اش بر اساس رسیدن به جام جهانی بود.

او اهداف زیادی داشت که می خواست به آنها دست یابد، کوتاه مدت و بلند مدت. کمی بیشتر از زمان برنامه ریزی شده طول کشیده است، اما تقریباً گویی این انتظار باعث شده است که احساس خیلی بهتری داشته باشید. اینکه هنوز بازیکنانی در ترکیب حضور دارند که در آن دیدارها با توش در اصل و قطعاً با گری حضور داشتند، چیز زیبایی است. این بازیکنان از زمانی که درگذشت او را در قلب خود حمل می کردند.

تعجبی نداشت که هنسی و بیل، شرکای گلف برای چهار توپ، هم اتاقی ها و شوخی های اصلی، مدت ها پس از سوت پایان با هم کنار هم قرار گرفتند تا مقیاس موفقیت خود را بیان کنند، و بیل به طور خاص در تمجید از هنسی، توصیف کرد. نمایش او به عنوان “بهترین دروازه بانی که تا به حال دیده ام”.

بیل می‌گوید: «این یک سفر دیوانه‌کننده بود که از جایی که قرار بود به دو دوره مسابقات قهرمانی اروپا و یک جام جهانی صعود کنیم.» “این به معنای واقعی کلمه چیزی است که رویاها از آن ساخته شده اند، به خصوص برای همه ما که از ابتدا آنجا بوده ایم. ما راه را برای جوانان نیز هموار کرده‌ایم، از آنها استقبال کرده‌ایم و توصیف آن برای ما سخت است. ما همیشه برای یکدیگر می جنگیم.»

پیج معتقد است که فوتبال به عنوان ورزش ملی از راگبی پیشی گرفته است. پیج که مانند جیمی مورفی، می‌گوید: «زمانی که در تایلورتاون بزرگ می‌شدم، راگبی بازی نمی‌کرد، نه فوتبال، اما فکر می‌کنم اکنون اوضاع تغییر کرده است و فکر می‌کنم فوتبال به ورزش شماره یک ما تبدیل شده است. ولز را به یک چهارم نهایی جام جهانی 1958 هدایت کرد و در دره رودا بزرگ شد.

“البته ما همیشه به خاطر راگبی شناخته می شویم، اما این بسیار بزرگ است، این کاری است که ما در راهیابی به جام جهانی انجام داده ایم.” افرادی مانند گرت بیل و آرون رمزی، آن بازیکنان ارشد، در تاریخ خواهند ماند.

ولز برای رسیدن به دومین تورنمنت بزرگ متوالی، شفقت خود را برای اوکراین تقریباً 98 دقیقه کنار گذاشت. آنها 19 بازی در کاردیف شکست نخورده اند و از آخرین شکست خانگی خود در مقابل دانمارک در نوامبر 2018، زمانی که پل دامت در دفاع چپ و تام لارنس در بال چپ حضور داشت، هفت گل دریافت کرده و 12 گل را در زمین بازی بسته نگه داشته اند. روح آنها شکست ناپذیر به نظر می رسد.

تودور جونز می‌گوید: «این اتحادی که ولز اکنون دارد همان چیزی بود که ما همیشه به آن حسادت می‌کردیم. ما به جاهایی مانند مونته نگرو، یک کشور جدید و یک تیم خوب می رفتیم، اما شما به آنها نگاه می کردید و فکر می کردید: “اینها چگونه از ما بهتر هستند؟ روی کاغذ، ما بازیکنان بهتری داریم. من فکر می‌کنم این هدف در گذشته بود، رسیدن به ذهنیتی که اکنون می‌بینیم. مهم نیست در چه سطحی بازی می کنند یا به طور منظم بازی می کنند. در مجموع ما بهتر از آن چیزی هستیم که مردم از ما انتظار دارند. کمی طول کشید، اما این همان چیزی بود که تاش می‌خواست، چیزی بود که گری دید و فکر می‌کرد امکان‌پذیر است و اکنون می‌بینیم که آنها دقیقاً در آن حضور داشتند.»

نویل ساوتهال، قهرمان دروازه بانی هنسی که در انگلسی بزرگ می شود، رشد کودک را در نتیجه صلاحیت پیش بینی کرده است. انباشته های غول پیکر در نمای بیرونی استادیوم شهر کاردیف، “جذابیت بی انتها” ویتنام و سواحل شنی مالزی، کشور مالک باشگاه چمپیونشیپ، وینسنت تان، را تبلیغ می کند، اما تنها یک مقصد روی لبان کسانی که ولزی دارند وجود دارد. خون اکثر اعضای تیم ولز در ساعات اولیه روز دوشنبه در بار Elevens در مرکز شهر که متعلق به بیل است، شرکت کردند. آنها همراه با آهنگ Waka Waka شکیرا، آهنگ رسمی جام جهانی در سال 2010، آواز خواندند، و گروه کر را به صورت مجدد درآوردند: “ما به قطر می رویم.”