رای عدم اعتماد نشان دهنده تغییر چشمگیر نگرش محافظه کارها به بوریس جانسون است | بوریس جانسون

تنها در 12 ساعت در روز یکشنبه، به نظر می رسید که حال و هوا به طرز چشمگیری در اردوگاه بوریس جانسون تغییر کرده است. چند روز قبل، وزرای کابینه با اطمینان پیش‌بینی می‌کردند که هیچ رأی‌گیری برگزار نخواهد شد – حتی نام برخی از سرسخت‌ترین منتقدان نخست‌وزیر را که امیدوار بودند در دور دوم پیروز شوند، معرفی کردند.

حتی در برنامه های صبح یکشنبه، وزیر حمل و نقل، گرانت شاپس، که “مرد شماره” جانسون بود که صفحات گسترده پیچیده ای را برای ردیابی حامیان کمپین رهبری او اجرا می کرد، گفت که انتظار آن رای را نداشت.

اما بعد از ظهر همان روز، وزیر بازرگانی، پل اسکالی، تماماً پذیرفت که این اتفاق خواهد افتاد. با وجود 54 نامه عدم اعتماد برای آغاز رأی گیری، وزن بسیار زیاد اعداد علیه نخست وزیر بود. در مجموع، 50 نماینده علناً از موضع جانسون انتقاد کرده‌اند، بدون اینکه هیچ اخطاری در مورد اینکه وی باید در این سمت بماند.

36 نفر دیگر از زمان گزارش سو گری در مورد رسوایی پارتی گیت اظهارنظر عمومی نکرده بودند، اما قبلاً به رای دهندگان پیشنهاد کرده بودند که تصمیم خود را بر اساس یافته های او اتخاذ کنند.

گراهام بردی، رئیس کمیته 1922، مردی نیست که با اولین نشانه دود با آتش نشانی تماس بگیرد. زمانی که او بر رای عدم اعتماد به ترزا می نظارت کرد، گفت آستانه نامه‌ها برای تحریک آن مشاهده «یک عنصر ترافیک در هر دو جهت» است – مردم نامه‌ها را وارد می‌کنند و همچنین آنها را بیرون می‌آورند.

اما برادی با می‌ تماس گرفت – و بنابراین می‌توان فرض کرد که همین امر در مورد جانسون نیز صدق می‌کند – زمانی که او قضاوت کرد که به وضوح از آستانه فراتر رفته است، علی‌رغم اینکه برخی از آنها کنار گذاشته شده‌اند.

حتی اگر جانسون در عصر دوشنبه اعتماد نمایندگان مجلس را به دست آورد، همانطور که او انتظار دارد، سقوط از روی لطف فوق العاده بوده است. تنها سه سال و نیم از زمانی که محافظه کاران آخرین رای عدم اعتماد خود را به رهبر خود تحمیل کردند می گذرد.

از آن زمان جانسون با حمایت قاطع حزب پارلمانی و اعضای حزب رهبری محافظه‌کاران را به دست آورد.

او سپس یک پیروزی قاطع در انتخابات به دست آورد – اکثریت 80 کرسی پس از دوره ای از ائتلاف های عمیقا غیرقابل پیش بینی و اکثریت های کوچک. او بریتانیا را از اتحادیه اروپا خارج کرد – اوج پروژه ای که تب و تاب ترین آرزوی بسیاری از حامیان او بود.

با این حال، شاید فقط این نخست‌وزیر می‌توانست همه اینها را به این سرعت هدر دهد – پارتی‌گیت حس «یک قانون برای آنها» را در بر می‌گیرد که هاله‌ای ثابت در طول زندگی سیاسی جانسون بوده است. او با حقیقت سوار بود. او در تصمیم گیری دشوار تردید داشت. عملیات شماره 10 او بی نظم بود. تحویل تعهدات کلیدی او ناچیز بود.

اکنون منتقدان او از وزرای سابق برکنار شده قابل پیش‌بینی‌تر گرفته تا برگزیت‌کنندگان سرسختی که نقشه برکناری سلف او را طراحی کردند، از حامیان قرمز در سال 2019 گرفته تا منتخب روسای کمیته‌ها و بدبینان به قرنطینه هستند.

هنوز شانس نخست وزیر برای متقاعد کردن اکثریت نمایندگان برای حفظ او وجود دارد. بهترین شانس او ​​این است که وارد حالت مبارزاتی شود که در آن راحت‌تر است و نمایندگان مجلس را متقاعد کند که او برنده است. اما شورشیان سازماندهی بیشتری پیدا می کنند. دیشب یک سند توجیهی در میان نمایندگان مجلس پخش شد که در آن توضیح می داد که چرا جانسون اکنون مسئولیت انتخاباتی دارد.

نفرین‌کننده‌ترین جمله این بود که هو کردن جانسون در جشن ملکه «به ما چیزی نمی‌گوید که داده‌ها نمی‌گویند» و هیچ گروه اجتماعی در نظرسنجی‌شده نمی‌گوید به نخست‌وزیر اعتماد دارد.

نکته دیگر می‌گوید: «به نظر می‌رسد که اکنون تمام هدف دولت تأمین رزق و روزی بوریس جانسون به عنوان نخست‌وزیر است» – با اشاره به رتبه‌های منفی شخصی او و گفتن اینکه «دفاع از غیرقابل دفاع» نه حمایت از حزب، بلکه از یک مرد است.

این سوالی است که در ذهن اکثر نمایندگان مجلس در هنگام رای دادن امشب وجود دارد.