کشف جاده نشان می دهد که رومی ها بیشتر از آنچه تصور می شد وارد ولز شدند | بریتانیای رومی

زیبایی الهام‌بخش تپه‌های پرسلی و دشت‌های وحشی اطراف، مدت‌هاست که بازدیدکنندگان را به شمال پمبروکشایر در ولز می‌کشاند. اکنون یک باستان شناس شواهدی پیدا کرده است که نشان می دهد حتی رومی ها نیز به این منطقه کشیده شده اند، با کشف یک جاده باستانی که نشان می دهد آنها دورتر از آنچه قبلا تصور می شد در سراسر بریتانیا به سمت غرب سفر کرده اند.

دکتر مارک مرونی، متخصص رومی، معلم خصوصی در دانشگاه آکسفورد و “بومی پمبروکشایر”، گفت که جاده کاملاً از دست رفته است. “این چیز فقط خارق العاده است. من متحیر هستم.» او گفت.

“من فکر می کنم آنها در ولز به خاطر این موضوع دیوانه خواهند شد زیرا حضور روم در سراسر پمبروکشایر بسیار بیشتر می شود. این تصور وجود دارد که رومی ها در ولز خیلی دور پیش نرفتند، اما در واقع آنها در سراسر ولز بودند.

او گفت که آثار باستانی در اواخر قرن 17 و اوایل قرن 19 وجود یک جاده رومی را پذیرفته بودند و این جاده در نقشه های بررسی مهمات قرن 19 مشخص شده بود. او گفت: “اما این ایده پس از آن رد شد و از آن نقشه ها حذف شد.”

مرونی از یافتن قسمتی از جاده رومی کاملاً حفاظت‌شده مدفون در ذغال سنگ نارس و شواهد بیشتر در خطوط فرورفته و مسیرهای کم ارتفاع که امروزه به سختی قابل تشخیص است، صحبت می‌کند، اما مسیرهای مستقیم را دنبال می‌کند و خطوط تپه‌ای گرد «با اقتصاد عالی» کار می‌کند، که همگی معمولاً رومی هستند.

او گفت که در برخی جاها تا پنج متر عرض، “بسیار عریض” بود. «هر کسی که این کار را انجام داد، باید صدها و صدها مرد این کار را انجام داده باشند. این فقط می تواند یک ارتش باشد.»

او گفت که انتظار دارد شواهدی از وجود یک قلعه در طول مسیر آن پدیدار شود، اما تصور می‌شود که قبیله سلتیک دمتای، که ساکن پمبروکشایر و کارمارتن‌شایر مدرن بودند، طرفدار روم‌ها بودند، بنابراین نیاز کمتری به حضور نظامی عمده وجود داشت. سرکوب مقاومت محلی

مرونی سردبیر فصلنامه آنتی‌قووس است که به باستان‌شناسی، هنر باستانی و تاریخ اختصاص دارد و آخرین تحقیقات خود را در این ماه منتشر خواهد کرد. او همچنین مدیر مؤسس موزه هنر کلاسیک موژین در جنوب فرانسه بود که برنده جایزه شده بود و از کتاب‌هایش می‌توان به «نفوذ رم در قرن پنجم پس از میلاد» اشاره کرد.

او در بحث درباره عتیقه‌های قرن‌های گذشته که به جاده‌ای رومی اشاره می‌کردند، ادوارد لوید، نگهبان موزه اشمولین در آکسفورد در دهه 1690 که در سال 1698 از ولز بازدید کرد، اشاره کرد. یا همانطور که به روش رومی حدس می‌زند، سکه‌های رومی اغلب در نزدیکی یافت می‌شوند».

او گفت نه تنها حق با Llwyd بود. وجود یک جاده کاملاً منطقی بود زیرا مزارع یا ویلاهای رومی را که بقایای آن‌ها در این منطقه پیدا شده‌اند به هم مرتبط می‌کرد: او گفت: «به این ترتیب من شروع به بررسی جاده کردم. فکر کردم چرا یک ویلا در وسط ناکجاآباد است؟

این مسیر همچنین مستقیماً از کنار یک معدن می گذرد، که ممکن است قابل توجه باشد، او معتقد است: «من فکر می کنم این یکی از دلایلی است که این جاده وجود دارد، معدن نقره، که هرگز از نظر باستان شناسی مورد بررسی قرار نگرفته است… اگر معدن نقره وجود داشته باشد، احتمال وجود دارد. رومیان از آن خبر داشتند و از آن بهره برداری می کردند.»

بخش اعظم مسیر در پارک ملی ساحل پمبروکشایر قرار دارد که بر هر گونه حفاری های اکتشافی نظارت می کند.