رویال اپرای ماداما باترفلای را با تغییراتی برای احترام به فرهنگ ژاپنی روی صحنه می برد | خانه اپرای سلطنتی

این یک شاهکار دراماتیک و جزء کلیدی رپرتوار اصلی هر خانه اپرا است – اما مادام باترفلای نیز محصول زمان خود بود که مملو از کلیشه‌ها و تصویرهای نژادپرستانه از مردم آسیا بود.

بنابراین، اجرای کلاسیک 1904 جاکومو پوچینی در سال 2022 به چه معناست؟ این سؤالی است که خانه اپرای سلطنتی هنگام راه اندازی یک مشاوره یک ساله در مورد چگونگی احترام به فرهنگ ژاپنی در تولید خود، تصمیم گرفت به آن پاسخ دهد.

سونوکو کامیمورا، کارشناس جنبش ژاپنی که در حال کار بر روی احیای نمایش است و در 14 ژوئن به روی تماشاگران باز شد، گفت: “به جای لغو کل نمایش، خانه اپرای سلطنتی می خواست با آن گفتگو کند.”

داستان Puccini درباره Cio-Cio-San، یک دختر جوان ژاپنی که عاشق افسر نیروی دریایی آمریکایی پینکرتون – با عواقب ویرانگر – می شود – بیش از یک قرن است که مخاطبان را مجذوب خود کرده و یکی از محبوب ترین اپراهای ایتالیایی باقی مانده است. این اثر 416 بار توسط رویال اپرا اجرا شده است و نهمین اثر اجرا شده در کارنامه این شرکت است.

آخرین احیای ROH توسط دو بازیگر از جمله لیانا هاروتونیان و اری ناکامورا در نقش چیو-سیو-سان و کسنیا نیکولایوا و پاتریشیا باردون در نقش سوزوکی اجرا می‌شود و دن اتینگر رهبری خواهد کرد.

این مشاوره شامل کارکنان کاونت گاردن، دانشگاهیان، تمرین‌کنندگان، مجریان و نمایندگان آسیایی بود و منجر به تغییراتی در چندین جنبه صحنه‌سازی موجود – از جمله استفاده از حرکت و رقص – شد.

کامیمورا گفت: «هنگامی که من کار روی یک اثر را شروع می‌کنم، همیشه چیزهای زیادی برای در نظر گرفتن وجود دارد: اینکه چگونه لباس‌ها اجراکننده را محدود می‌کنند، و چگونه اثر می‌تواند به بهترین شکل دنیایی را که به تصویر می‌کشد، منعکس کند.

برای این تولید، ما به طور خاص روی اصلاح وضعیت و تنظیم قرارگیری تمرکز کردیم – برای مثال اطمینان حاصل کنیم که دست چپ سوزوکی همیشه بالای سمت راست او قرار می‌گیرد. یا اینکه حرکات Cio-Cio-San نشان دهنده تربیت شخصیت است. با ایجاد تغییرات کوچک در روش‌هایی که خوانندگان احساسات خود را از طریق موسیقی بیان می‌کنند، می‌توانیم چیزی معتبرتر ایجاد کنیم – کمتر مستعد کلیشه‌ها و هماهنگ‌تر با بافت تاریخی داستان است.»

نمایش جدید تولید 2002 موشه لیزر و پاتریس کوریر را احیا می کند و با کمک کامیمورا و دیگر کارشناسان جنبش، از جمله اتسوکو هاندا و جون آیدا، که در کنار کارگردان احیا، دن دونر کار می کردند، تنظیم شده است.

به گفته کامیمورا، جنبش کلیشه ای «ژاپنی» که اغلب در اجراهای ماداما باترفلای در اروپا و آمریکای شمالی یافت می شود، اغلب با لباس و گریم همراه است. او گفت: “این در مورد هماهنگی با تماس تاریخی و اجتناب از استعاره های “ژاپنی” است که نادرست و توهین آمیز هستند.”

خانه اپرای سلطنتی گفت که تولیدات، اجراکنندگان و تیم‌های خلاق آن در تعیین آینده اپرا نقش دارند، از جمله اینکه کدام داستان‌ها گفته می‌شوند، چگونه تفسیر می‌شوند و چه کسی آنها را می‌سازد.

کارهای بیشتری وجود دارد – و باید – انجام شود تا اطمینان حاصل شود که طیف وسیعی از هنرمندان می توانند از فرصت ها در صحنه های ما بهره مند شوند، اما شرکت مشتاقانه منتظر است تا بر روی پیشرفت هایی که قبلاً ایجاد شده است، کار کند و با شرکا و متخصصان صنعت کار کند تا موانع را تضمین کند. ورود از بین می‌رود، و ریخته‌گری رنگ‌آمیز به‌طور محکم در قلب سازمان تعبیه شده است.»

الیور میرز، مدیر اپرای سلطنتی، که مشاوره را رهبری می‌کرد، گفت که می‌خواهد «تصویر فرهنگ ژاپنی را در صحنه‌پردازی این اثر بازجویی کند و تمرین‌کنندگان و دانشگاهیان ژاپنی را درگیر کند تا به ما کمک کنند تا به سمت پروانه‌ای که هم مطابق با روح است کار کنیم. نسخه اصلی، و در نمایندگی ژاپن معتبر است.

سایر اپراهای کلاسیک که برای مخاطبان مدرن تجدید نظر شده اند

Otello اثر وردی – خوانندگان سفیدپوست نقش اصلی در برداشت وردی از نمایشنامه کلاسیک شکسپیر به طور سنتی برای این نقش “سیاه” می شوند. اما این اقدام در سال های اخیر رد شده است. کیت وارنر که کارگردانی Otello را در خانه اپرای سلطنتی بر عهده داشت، می‌گوید: «این درباره تماشاگران است که یک جهش تخیلی انجام می‌دهند… علاوه بر همه اینها، [blacking up] برای جامعه سیاه پوستان لندن و جاهای دیگر چنین توهین آمیزی است.»

توراندوت توسط پوچینی – اپرا درباره یک شاهزاده خانم وحشی چینی در “پکن باستان” پر از اشعار نژادپرستانه است. تولیدی در کمپانی اپرای کانادایی نام پینگ، پانگ و پونگ، سه شخصیت اصلی را به جیم، باب و بیل تغییر داد و لباس‌های چینی آنها را با کت و شلوارهای سیاه عوض کرد، اما دختر یکی از تنورها نوشت: شخصیت‌ها «همانطور که روی صحنه می‌خندیدند و به هم می‌خندیدند، به بازی با کلیشه‌های مردان آسیایی زنانه ادامه دادند».

کارمن از بیزه – پس از بیش از 140 سال کشته شدن با چاقو روی صحنه، قهرمان اپرای بیزه انتقام خود را در یک محصول جدید ایتالیایی با تیراندازی به معشوقش گرفت. کریستیانو کیارو، رئیس بنیاد موزیکال تئاتر دل ماجیو فلورانس، در سال 2018 گفت: «در زمانی که جامعه ما باید با قتل زنان مقابله کند، چگونه می‌توانیم جرات کنیم کشتن یک زن را تحسین کنیم؟»

ربوده شدن از سرالیو توسط موتزارت – کمدی موتزارت در مورد دو زن اروپایی که ربوده شده و به یک مسلمان ترک فروخته می شوند، تعدادی از کلیشه های مسلمانان را بازی می کند. وقتی شرکت اپرای کانادا آن را اصلاح کرد، نویسنده و کارگردان وجدی موواد گفت که دیدن این اپرا ممکن است “به عنوان تمرینی در کاریکاتور یا نژادپرستی گاه به گاه” به نظر برسد دشوار نیست. اپرای تورینگ انگلیسی نیز از “توشه نژادی ناجور” کنار زد.