دوچرخه، اسکیت برد یا خط الیزابت؟ بستگی دارد که شما می خواهید جامعه به کجا برود | اندی بکت

به گزارش دپارتمان اخبار اقتصادی پایگاه خبری آبان نیوز ،

مندر بسیاری از راه ها، شهرها در مورد حرکت هستند. رفت و آمد، بازدیدهای فرهنگی، پرخوری مصرف کنندگان، سفرهای اجتماعی یا خیره شدن به بیرون از پنجره اتوبوس، احساس بخشی از جریان: حرکت زندگی شهری را لذت بخش می کند، گاهی اوقات بسیار خسته کننده و گاهی اوقات عالی. طی سال‌های اخیر، بدون بحث زیاد، روش حرکت ما در شهرها تغییر کرده است. این تغییر قبل از همه‌گیری شروع شد، اما کووید آن را تسریع کرد و با کاهش ظاهراً همه‌گیری ادامه یافت.

از سال 2010، بریتانیا طرح‌های کرایه دوچرخه و Ubers، بیش از 1 میلیون دوچرخه برقی و اسکوتر برقی، و ناوگانی از راه‌حل‌های حمل‌ونقل شخصی دیگر، از اسکیت‌بردهای برقی گرفته تا دوچرخه‌های دارای تریلر، به دست آورده است. دنیای کاملاً جدیدی از آنچه نظریه‌پردازان حمل‌ونقل آن را micromobility می‌نامند، که برخی از آن توسط شرکت‌ها پشتیبانی می‌شوند، نه همه آن قانونی، در جاده‌های شهری ظاهر شده است.

برای برخی افراد، رهایی بخش بوده است. داشتن ماشین در یک شهر گران است، به خصوص در زمان بحران انرژی، و به لطف اقدامات محیطی بسیار مورد نیاز مانند محله های کم تردد، غیرعملی است. Micromobility انتخاب شخصی بیشتری را ارائه می دهد – تقریباً می توانید به هر جایی بروید. ناشناس بودن بیشتر – بدون نیاز به پلاک یا مجوز. و به خصوص اگر رکاب می زنید، احساس قدرت می کنید. در سن بی حوصلگی، سرعت آن از راه رفتن نیز بیشتر است. جایی که من در شرق لندن زندگی می‌کنم، با دوچرخه‌ها و اسکوترهایی که در همه جهات در حال حرکت هستند و به سختی یک ماشین در حال حرکت در آن دیده می‌شود، خیابان‌های مسکونی ساکت‌تر مانند چشم‌اندازی از شهر سبزتر زندگی‌شده از دهه 1970 در نهایت جان می‌گیرند. به نظر می رسد آینده سفرهای شهری فرا رسیده است و در مقیاس کوچک و فردی است.

بنابراین از برخی جهات زمان ناخوشایندی برای لندن است که خط الیزابت را باز کند، یک ارتقای ۱۹ میلیارد پوندی از ایده قرن نوزدهمی: بهترین راه برای جابجایی مردم در پایتخت همیشه شلوغ، ازدحام جمعیت در واگن‌های قطار زیرزمینی است. جدول زمانی و در طول مسیرهایی که هیچ کنترلی بر آنها ندارند. به نام یک پادشاه 96 ساله و اتصال مکان‌های قدرتمند، مانند برج‌های بانکداران در Canary Wharf، بوتیک‌های نخبگان خیابان باند و فرودگاه بزرگ در هیترو، می‌توان خط الیزابت را مشاهده کرد – هرچند زیبا و مبتکرانه. این است – به عنوان یک شرکت بزرگ و قدیمی. با توجه به اینکه حمل‌ونقل عمومی در بسیاری از شهرها و شهرهای بریتانیا به معنای چند ایستگاه قطار و اتوبوس‌های نادر است، اضافه کردن یک خط متروی لندن دیگر لوکس به نظر می‌رسد.

علاوه بر این، درست زمانی که استفاده از حمل و نقل عمومی پایتخت ممکن است در درازمدت در حال کاهش باشد، انجام شده است. همانطور که در نیویورک و پاریس، تعداد مسافران در لندن حتی قبل از شیوع بیماری همه گیر کاهش می یافت، به لطف خرید آنلاین، کار در منزل، جابجایی خرد و رکود طولانی درآمد از زمان بحران مالی، که باعث شده بسیاری از مردم تمایل یا توانایی کمتری برای پرداخت داشته باشند. سفر تفریحی ایده تأثیرگذار فعلی “شهر 15 دقیقه ای” – که نیازهای ساکنان باید در فاصله کوتاهی پیاده روی یا دوچرخه سواری باشد – می تواند نیاز به سیستم های حمل و نقل بزرگ را بیشتر کاهش دهد. این امکان وجود دارد که خط الیزابت، علیرغم تعداد مسافران قابل توجه در روزهای افتتاحیه، آخرین در نوع خود باشد.

با این حال، اگر استفاده از حمل و نقل عمومی در لندن (یکی از معدود شهرهای بریتانیا که در آن در دهه‌های اخیر رشد کرده است) به اوج خود رسیده باشد، پیامدهای زیست‌محیطی، اجتماعی و سیاسی آن خوش‌خیم نخواهد بود. رفتن به وسایل نقلیه عمومی، در مکانی که هنوز طیف وسیعی از مردم از آن استفاده می‌کنند، یکی از تجارب رو به کاهش برابری‌خواهانه در بریتانیای امروزی است. اتوبوس یا واگن قطار شهری یک فضای مشترک است: افراد از طبقات، نژادها، ملیت‌ها، سنین و توانایی‌های مختلف با هم ترکیب می‌شوند و یکدیگر را مشاهده می‌کنند، نه همیشه هماهنگ، بلکه اغلب مفید. همه از شرایط یکسانی لذت می برند یا تحمل می کنند. همه باید منتظر باشند تا مردم سوار یا پیاده شوند. در حالی که دوچرخه سواری، مثلاً، اغلب یک تجربه فردی است، استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی همیشه جمعی است. حتی اگر شما تنها مسافر باشید، مسیر بر اساس ترجیحات دیگران شکل گرفته است.

حمل و نقل عمومی همچنین می تواند یادآوری باشد که دولت هنوز هم می تواند فراهم کند و حتی الهام بخش باشد. زمانی که از سکوهای زیبا و جادار و قطارهای سریع و هموار آن استفاده کنید – که صبح دوشنبه گذشته نه از نخبگان شهری، بلکه از لندنی‌های معمولی با کالسکه و کیسه‌های پلاستیکی پر بود، رزرو خط الیزابت به سختی قابل حفظ است. سنگین ترین کاربران پایتخت از حمل و نقل عمومی ساکنان اقلیت قومی، افراد کم درآمد، جوانان و افراد مسن هستند.

دولت‌های محافظه‌کار معمولاً حمل‌ونقل عمومی شهری را نادیده گرفته یا فعالانه تضعیف کرده‌اند، گاهی اوقات به دلایل آشکار سیاسی. در سال 1988 مارگارت تاچر یک طرح ریلی را وتو کرد که غرب و مرکز پایتخت را به هاکنی متصل می‌کرد، منطقه‌ای که مدت‌ها به دلیل حمل‌ونقل بد و ساکنان چپ‌گرا شهرت داشت. “آیا می دانید چه نوع مردمی در هاکنی زندگی می کنند؟” او از کارمند دولتی که این طرح را ارائه می کرد، پرسید. آنها رای دهندگان محافظه کار نیستند! او با طرحی موافقت کرد که در عوض به خط الیزابت تبدیل شد.

دولت بوریس جانسون از زمان شروع همه‌گیری، به فروپاشی استفاده از حمل‌ونقل عمومی و درآمدهای لندن واکنشی غیرقانونی نشان داده است. این سازمان به حمل و نقل لندن – که صدیق خان، شهردار کارگری شهر، مسئول آن است – یک سری کمک های مالی کوتاه مدت داده است. اینها مشروط به بریدگی هایی شده اند که به اندازه کافی شدید باشد که باعث ایجاد ضربه های لوله شود که آخرین آنها در روز دوشنبه قرار می گیرد. و افزایش کرایه ها و کاهش خدمات، به طور بالقوه از جمله حذف یک پنجم خدمات اتوبوس از مرکز لندن. کمک مالی فعلی تا سه هفته دیگر منقضی می شود.

غیر لندنی‌هایی که از امتیازات و نمایش‌های پایتخت خسته شده‌اند، ممکن است وسوسه شوند که شانه‌های خود را بالا بیاندازند. با این حال، نحوه رفت و آمد مردم در لندن فقط یک موضوع محلی نیست. بسیاری از این افراد بازدیدکننده هستند و پایتخت الگویی برای سایر شهرهای بریتانیا است. شهردار منچستر بزرگ، اندی برنهام، در تلاش است تا شهرش «وسایل نقلیه عمومی به سبک لندن» داشته باشد.

افرادی که دوچرخه سواری را ترجیح می دهند – جانسون یکی از آنهاست – ممکن است از جهاتی مدرن تر باشند. زمانی که برای یک اتوبوس سال‌ها منتظر هستید، یا در ترافیک در آن گیر کرده‌اید، و دوچرخه‌ها و اسکوترها در حال عبور هستند، حمل‌ونقل عمومی کمتر شبیه برابری اجتماعی روی چرخ‌ها و بیشتر شبیه یک مصیبت ویکتوریایی است.

اما برای بسیاری از افراد مسن، کم اعتماد به نفس یا آسیب‌پذیر فیزیکی، یا کسانی که مجبورند مسافت‌های زیادی را در لندن طی کنند، احتمالاً ریزموبایلی هرگز چیزی بیش از یک کلمه رایج مبهم نخواهد بود – یا چیزی که گاهی اوقات زندگی شهری را خطرناک‌تر می‌کند. یادداشت به افرادی که روی پیاده‌رو سوار می‌شوند: تحرک شما مهم‌تر از دیگران نیست.

این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت اخبار امروز آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.

منبع

درباره ی aban_admin

مطلب پیشنهادی

بازی های برگشت نیمه نهایی لیگ اروپا و لیگ کنفرانس اروپا – زنده | لیگ اروپا

به گزارش دپارتمان اخبار ورزشی پایگاه خبری آبان نیوز ، اتفاقات کلیدی فقط رویدادهای کلیدی را …