ولز مقابل جهان: فینال احساسی اوکراین می تواند قلب هر هواداری را به تپش وا دارد | ولز

آپس از اینکه آرتم داوبیک در فینال پلی آف جام جهانی مقابل ولز مهر و موم کرد، هواداران اوکراین را در بازی خارج از خانه تماشا کردم، اظهار نظر آریگو ساکی مبنی بر اینکه «فوتبال مهم‌ترین چیز در زندگی است» به‌ویژه اهمیت داشت. بازیکنان پس از پایان کار، مشت های خود را به نشانه آرامش بالا بردند و هواداران اوکراینی در آغوش کشیدند و به ناچار ذهن آنها به کاردیف معطوف شد. روز یکشنبه آنها دوباره می روند و اکنون وظیفه راب پیج این است که ولز را به نامحبوب ترین تیم روی زمین تبدیل کند.

الکساندر زینچنکو در کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی روز چهارشنبه گریه کرد و توضیح داد که رسیدن به جام جهانی برای مردم میهن جنگ زده اش چه معنایی دارد و چگونه امیدوار است کشوری را که رنج های غیر قابل تصوری را متحمل می شود شادی کند. همانطور که تحسین من نسبت به این مرد جوان استثنایی بیشتر شد، به تمام افرادی که ملاقات کردم و فوتبال را نادیده می‌گیرند فکر می‌کردم که فقط 22 نفر هستند که توپ را به اطراف می‌زنند. این بازی ممکن است برای چند ماه کمی انتزاعی به نظر برسد (“ولز به مصاف اسکاتلند یا اوکراین خواهد رفت”) اما یکشنبه اکنون رویدادی است که قلب هر طرفداری را به تپش وا می دارد. این اوکراین در خانه است. صعود به جام جهانی. برنده همه چیز را می گیرد.

برای قرار دادن مسابقه در یک زمینه ورزشی، ولز از روزگاری که کمدین‌های مطرح درباره بحران سوئز جوک می‌کردند، در جام جهانی نرفته است. ولز ممکن بود به نیمه نهایی یورو 2016 رسیده باشد، اما سال 1958 مانند مامبو شماره 5 (کمی از …) بالای لو بگا آویزان است. آخرین باری که ما در بزرگترین صحنه فوتبال مسابقه دادیم قبل از اختراع کافی میت بود. گرت بیل، آرون رمزی و بقیه نسل طلایی ما می‌توانند با راهیابی به اولین جام جهانی تاریخ ساز شوند، زیرا فورتینگ پول قانونی بود. این چشم اندازی است که برای دهه ها طرفداران ولز را مجذوب خود کرده است.

حتی اکثر طرفداران معمولی ولز می توانند نکات برجسته ما در سوئد 58 را به شما ارائه دهند. ولز به مرحله یک چهارم نهایی رسید، با گل انفرادی پله 17 ساله حذف شد، اولین گل او در یک جام جهانی و گلی که او در ادامه از آن به عنوان “مهمترین گلی که تا به حال به ثمر رساند” یاد کرد (و این او در مصاحبه ای برای فیفا بود، او بعد از شام در Tregaron مشغول انجام یک شام دشوار نبود و سعی نمی کرد چند کشاورز مست را به آنجا بیاورد). طبق سنت کلاسیک ولز، طلسم ما جان چارلز و یکی از بهترین بازیکنان جهان در آن زمان به دلیل مصدومیت در بازی قبلی مقابل مجارستان، در دسترس نبودند، و در حالی که بزرگان تاتنهام، کلیف جونز و تری مدوین پس از سانتر بی پاسخ به محوطه جریمه برزیل شناور شدند. چارلز خطاب به جیمی مورفی، سرمربی ولز گفت: “من این گل را می زدم.” برزیل به ترتیب در نیمه نهایی و فینال به مصاف فرانسه و سوئد رفت و رابطه ولز با جام جهانی تا 64 سال آینده به طور کامل ادامه خواهد داشت.

با این حال، ولز برای رویارویی با اوکراین در شرایطی کاملاً متفاوت با شرایطی که چارلز و هم تیمی هایش با آن روبرو هستند آماده می شود. تیم فعلی قبل از شکست روز چهارشنبه لیگ ملت‌ها مقابل لهستان، تمرینات هوای گرمی را در پرتغال انجام داد و در مقابل تماشاگران با ظرفیت در استادیوم شهر کاردیف اجرا خواهد کرد. پسران سال 58 انتظار داشتند قبل از سفر از لندن به سوئد در Finchley FC تمرین کنند، اما هیچ کس به زمین‌باز چیزی نگفت و آنها به شمال لندن رسیدند تا ببینند زمین در حال بازسازی است.

ولز بدون اینکه فرصتی برای یافتن امکانات جایگزین داشته باشد، در هاید پارک با استفاده از کت به عنوان تیر دروازه تمرین کرد و مورفی در این جلسات مراقب نگهبانان پارک بیش از حد غیور بود زیرا بازی های توپ ممنوع شده بود. در نهایت، تعدادی از فوتبالیست‌های حرفه‌ای که در حال بازی با کیک‌آوت بودند، توجه مردم را به خود جلب کردند و مورفی یکی از کارکنان رویال پارکز را متقاعد کرد که چشم خود را ببندد و توضیح داد که بازیکنانش در آستانه حضور در جام جهانی ولز هستند. با این حال، همه از این آمادگی های آماتوری اذیت نشدند. مدوین گفت: “ما در جاهای بدتر تمرین کرده بودیم.” “حداقل صاف بود.”

ولز از دهه 1950 راه درازی را پیموده است. اتحادیه فوتبال ولز در موقعیت تقریباً منحصربه‌فردی قرار دارد که یک نهاد حاکمیتی است که بین هواداران بسیار محبوب است، نهادی که توسط افرادی کار می‌کند که به عنوان حامی امتیازات خود را به دست آورده‌اند. زمین کاردیف هم برای هواداران و هم برای بازیکنان احساس می‌کند، FAW در برابر وسوسه انتقال این مسابقه به استادیوم منفور پرنسیپیتی مقاومت می‌کند، زمینی که دو برابر بزرگ‌تر است اما به نوعی کمتر از نیمی از جو را ایجاد می‌کند.

بیل با دو گل عالی مقابل اتریش در ماه مارس، ولز را به این فینال فرستاد و رمزی (که با دو گل مقابل مجارستان در سال 2019، در اولین حضورش در آن رقابت ها جواز حضور در یورو گذشته را کسب کرد) امیدوار است بار دیگر ثابت کند که کمبود زمان بازی برای باشگاهش او را از انجام بازی های برنده برای کشورش باز نمی دارد. آنچه هواداران ولز از بیل یا رمزی می خواهند در واقع بسیار ساده است. یک نمایش حرفه ای دیگر در پیراهن ولزی. لحظه ای را به ما بدهید که هر روز در تلویزیون ولز تکرار می شود تا زمانی که خورشید در نهایت زمین را ببلعد.

چیزی که این تیم را از تیم‌های ولزی که در گذشته به شدت به مرحله مقدماتی نزدیک شده بودند متمایز می‌کند، این است که آنها سال‌ها در بازی‌های بسیار مهم بازی می‌کنند. تعداد کمی از کلاس 2016 باقی مانده است. این تیم فعلی تجربه مسابقات یورو 2020 را دارد و طعم شکست در جام جهانی 2017 از جمهوری ایرلند در جام جهانی را چشیده است. روزهای بد تا خوب، با هذیان به من گفت که “1958 دیگر شماره پین ​​من نیست”. اگر ولز به جام جهانی 2022 برسد، ممکن است هر بی طرف روی کره زمین را ناراحت کنیم، اما هواداران فوتبال ولز به رویای کلاهبرداران تبدیل خواهند شد.