چگونه وزرا پیشنهادات برای گسترش حق پرسه زدن در انگلستان را سرکوب کردند | دسترسی به فضای سبز

دبلیوزمانی که مبارزان حومه شهر دعوت شدند تا با وزرای دولت ملاقات کنند و “ایده های خلاقانه و بزرگ” را برای “تغییرات ساختاری و سیستمی” در مورد دسترسی به فضاهای سبز به اشتراک بگذارند، آنها فکر کردند که می تواند خیلی خوب باشد که واقعیت داشته باشد. آیا دولت گوش می داد و آیا قوانین قدیمی انگلستان در مورد دسترسی به روستاها در حال تغییر بود؟

تابستان گذشته، از گروه‌هایی که بیش از 20 میلیون نفر در فضای باز فعال هستند، از جمله رامبلرها، قایق‌رانان و کوهنوردان، خواسته شد تا با مقامات وزارت محیط‌زیست، غذا و امور روستایی و خزانه‌داری صحبت کنند تا توضیح دهند که چگونه دسترسی مردم را مسدود می‌کنند. فضای سبز به دلیل قوانین تخلف و سایر موانع است.

به آن‌ها گفته شد که پاسخ‌هایشان جمع‌آوری می‌شود و در یک بررسی پیشگامانه دولت در زمینه دسترسی به فضای سبز گنجانده می‌شود. این امر توسط وزیر وقت لرد اگنیو رهبری خواهد شد.

پس از جلسه، بسیاری از گروه‌ها گزارش‌هایی را ارائه کردند که به سختی جمع‌آوری شده بودند، به این امید که همانطور که قول داده بود کمیسیون Agnew به زودی بررسی خود را منتشر کند، از جمله پیشنهادهای هیجان‌انگیز برای اجازه دادن به مردم برای لذت بردن از جنگل‌ها و آبراه‌های انگلستان.

اما قرار نبود اینجوری شود. بن سیل، رئیس کمپین‌های کانوئینگ بریتانیا، گفت: «بعد [the meeting] ما چیزی نشنیدیم من به لرد اگنیو و استفان بارکلی نامه نوشتم [the then Treasury secretary]. هیچ کدام پاسخ ندادند. من دفرا را به زحمت انداختم و واقعاً چیزی برنگشت. به اشتراک گذاری یادداشت های جلسه از فراخوان ذینفعان اشاره شد، اما هرگز چیزی محقق نشد. همه چیز ساکت شد.»

چند ماه بعد، بررسی هزینه‌های خزانه‌داری منتشر شد، با هیاهوی زیادی در مورد افزایش پیشنهادی برای فضای سبز. اما به کسانی که در این جلسه شرکت کردند می گویند آنچه اعلام شد بسیار کمتر از آنچه مورد بحث قرار گرفت بود.

سیل گفت: “چیزی حدود 9 میلیون پوند به “پارک های جیبی” و زمین های فوتبال اختصاص یافت. این یک سقوط تکان دهنده از جاه طلبی بود که برای کمیسیون تعیین شده بود. و سپس همه چیز ناپدید شد.»

آنها خواستار افزایش دسترسی به طبیعت بودند، زیرا فقط در 8٪ از انگلستان حق پرسه زدن وجود دارد. نود و دو درصد مالکیت خصوصی است. قانون مناطق روستایی و حقوق راه 2000 حق قانونی دسترسی عمومی به کوه‌ها، مرتع‌ها، هخام‌ها، برخی مناطق پایین‌دست و عوام را در کنار مسیر ساحلی انگلستان که اخیراً ایجاد شده است، می‌دهد.

کمپین‌ها درخواست کرده‌اند که این امر به رودخانه‌ها، جنگل‌ها و زمین‌های کمربند سبز تعمیم یابد. نود و هفت درصد رودخانه‌ها برای عموم ممنوع است و ده‌ها هزار هکتار از جنگل‌ها از یارانه‌های عمومی بهره‌مند شده‌اند، اما در دسترس عموم قرار ندارند. این امید وجود داشت که این کمیسیون بتواند دسترسی به برخی از این فضاهای سبز و آبی را بهبود بخشد.

اما کنار گذاشتن ناگهانی کمیسیون باعث شده است که بسیاری بر این باور باشند که دولت خواسته‌های مالکان بزرگ را بر حق مردم برای پیاده‌روی و پیک نیک در حومه شهر ترجیح می‌دهد.

کارولین لوکاس، نماینده سبزها، دو بار از دولت خواسته است که بررسی Agnew را در کتابخانه کامنز بگذارد، و دو بار دولت رد کرده است.

آبان نیوز هم از طریق دفاتر مطبوعاتی خود و هم از طریق درخواست های آزادی اطلاعات از دولت خواسته است که موارد ارسالی را برای بازبینی ببیند – و با استفاده از معافیت های FoI برای ادعای اینکه جستجوی مطالب ارسالی زمان و هزینه زیادی می برد، رد کرده است.

اکنون، کسانی که سال گذشته به آن جلسه دعوت شده‌اند، به دولت نامه نوشته‌اند و خواسته‌اند تا بررسی‌هایی را که در آن حضور داشتند، ببینند. این نامه که توسط آبان نیوز دیده شده، توسط Ramblers، British Canoeing، شورای کوهنوردی بریتانیا، Swim England و جامعه فضای باز امضا شده است.

کیت اشبروک، دبیر کل جامعه فضاهای باز، گفت: «کمیسیون Agnew یک ناامیدی بزرگ بود. این سازمان قصد داشت توصیه‌هایی را برای بررسی هزینه‌ها ارائه کند که به یک «تغییر کوانتومی» در دسترسی به فضای باز و طبیعت دست یابد، اما شکست خورد – اما جزئیات را مخفی نگه می‌دارد.

برخی از سازمان ها موارد ارسالی خود را برای بررسی به آبان نیوز ارسال کردند. تماس های آنها بسیار بلندپروازانه تر از هر چیزی بود که تاکنون توسط دولت اعلام شده بود.

یکی از سخنگویان رامبلرز گفت که پیشنهادات آن «شامل تعیین اهداف بلندپروازانه برای تمرکز تلاش‌ها در جایی که بیشتر مورد نیاز است، پاداش دادن به کشاورزان برای دسترسی بهتر به حومه شهر تحت رژیم پرداخت مزرعه جدید، و حمایت بیشتر از مسیرهای سبز در شهرها و شهرها است».

ایده های دیگر Ramblers شامل مسیرهای جدیدی بود که شهرها و شهرها را به فضاهای سبز محلی وصل می کرد و مسیرهای دسترسی قانونی بیشتر در حومه شهر.

به طور مشابه، شورای کوهنوردی بریتانیا از دولت خواست تا اهدافی را برای بهبود دسترسی به طبیعت تعیین کند. ارسالی آن می‌گوید: «ما باید تغییر قابل‌توجهی در تفکر سیاست Defra در مورد اهداف ایجاد کنیم، که متأسفانه تاکنون هیچ توجهی به دسترسی به فضای باز نداشته‌اند.»

قایق‌رانی بریتانیایی خواستار حق دست‌روی و شنا در آبراه‌های انگلستان شد و به این نکته اشاره کرد که موانع فعالیت در آب به‌ویژه بر افرادی با پیشینه‌های اجتماعی-اقتصادی پایین‌تر، اقلیت‌های قومی، افراد معلول و زنان تأثیر می‌گذارد.

در ارسالی آن آمده است: «فقدان شفافیت در قانون دسترسی به آب‌های ما در انگلستان و ولز نشان‌دهنده نابرابری گسترده در ارائه دسترسی است و میلیون‌ها نفر را از حضور بیشتر در فضای باز محروم می‌کند.»

کمپین‌های تبلیغاتی قول داده‌اند که به دولت فشار بیاورند تا بازبینی و پاسخ آن به ارسال‌ها را منتشر کند.

گای شورسول، از کمپین حق به پرسه زدن، گفت: «چرا وزرا این بررسی به سفارش وزارت خزانه داری را برای دسترسی به فضای باز له کردند؟ آیا آنها بیشتر به صحبت های صاحبان زمین گوش می دهند تا دسترسی به گروه ها و مردم؟

“دولت باید یافته های بررسی Agnew را منتشر کند و حق مردم برای پرسه زدن را به جنگل ها، رودخانه ها و زمین های کمربند سبز گسترش دهد.”

سخنگوی دولت گفت: «دسترسی به یافته‌های کمیسیون فضای باز در بررسی هزینه‌ها گنجانده شد، که بیش از 30 میلیون پوند در سراسر دولت برای بهبود دسترسی عمومی به فضاهای سبز در حمایت از سلامت، رفاه و محیط زیست فراهم می‌کند.

فضاهای سبز محلی همچنین نقش مهمی در شبکه بازیابی طبیعت خواهند داشت و دسترسی به طبیعت نزدیک به محل زندگی مردم را افزایش می‌دهد.

از کار برای تکمیل مسیر ساحلی انگلستان، تا سرمایه‌گذاری در فضاهای سبز شهری از طریق صندوق 9 میلیون پوندی پارک‌ها، ما همچنان به ارتباط مردم با فضای باز کمک می‌کنیم.»

باید دید که آیا ادامه فشار – و تجاوزات جمعی – بر دولت فشار خواهد آورد تا بازنگری را آزاد کند یا به آن عمل کند. یا همانطور که اخیراً یکی از وزیران گفت، روستاها قبل از هر چیز یک «محل کسب و کار» باقی خواهند ماند.