تاراس استپاننکو به نظر می رسد انتظارات بزرگ خود را از اوکراین برآورده کند | اوکراین

تیآراس استپاننکو 17 ساله بود که اولین بازی حرفه ای خود را برای متالوره زاپوریژژیا در شکست 3-1 مقابل دینامو کیف انجام داد. او یک پاس دهنده خوب توپ بود که تقریباً از همان ابتدا با اطمینان بازیکنی که چندین سال از او بزرگتر بود، بازی را خواند. انتظارات بزرگی از او می رفت و زمانی که درست قبل از تولد 21 سالگی اش به شاختار نقل مکان کرد، به نظر می رسید در مسیر درستی قرار دارد.

با این حال، دوازده سال بعد، استپاننکو هنوز در شاختار در سن 32 سالگی است. او ممکن است 7 عنوان قهرمانی لیگ برتر اوکراین و 7 جام حذفی اوکراین را کسب کرده باشد، اما حس استعدادی وجود دارد که هرگز پتانسیل خود را به طور کامل نشان نداده است. او تنها 262 دقیقه در مرحله حذفی لیگ قهرمانان اروپا بازی کرد، تنها دو بازی حذفی را در این رقابت ها انجام داد و یکی از آنها شکست 7-0 مقابل بایرن مونیخ در سال 2015 بود.

شاید او هرگز آنقدر استعداد نخبه ای نبود که به نظر می رسید، کسی که اگر در انگلیس به دنیا آمده بود، ممکن بود به عنوان خدمتگزار بزرگ یک تیم در میانه جدول لیگ برتر تجلیل شود. اما ممکن است او نسبت به تیمی که در داخل کشور مسلط است، بدون تمایل یا فرصتی برای ترک کشور خود برای چالش‌های بزرگتر در خارج، گیر کرده باشد.

این نگاه فوتبالی به مسائل است. اگر این زمان‌های عادی بود، سپس به صحبت درباره این موضوع می‌پردازیم که آیا استپاننکو، که سوسو زدن‌هایی از توانایی‌های خود در یورو نشان داد، ممکن است آخرین کار خود را داشته باشد، یا اینکه بتواند اوکراین را به پیروزی مقابل ولز در روز یکشنبه سوق دهد یا خیر. الهام بخش آنها برای اولین جام جهانی از سال 2006 است.

احتمالاً تحلیلی وجود داشت که چگونه او جان مک‌گین را در مسابقه مقدماتی جام جهانی چهارشنبه تعطیل کرد و حضور خلاقانه اصلی در خط میانی اسکاتلند را به یک پاس کلیدی و دقت پاس 60 درصد محدود کرد، در حالی که خودش دقت پاس 86 درصد را حفظ کرد.

و باید در نظر داشت که چگونه ولز، اگرچه آنها نیز با سه دفاع دفاعی عمل می‌کنند، ساختار خط میانی خود را متفاوت می‌سازد، بنابراین جدا کردن یک بازیکن که به مهاجمان متصل می‌شود، سخت‌تر است. جو مورل، که معمولاً به عنوان چهره مرکزی بازی می کند، بسیار عمیق تر می نشیند و بازیکنان در کنار او هستند، احتمالاً جو آلن و هری ویلسون، اگرچه آرون رمزی ممکن است نقشی داشته باشد، و به جلو ادامه دهد. این ممکن است به این معنا باشد که الکساندر زینچنکو باید بیشتر در خط هافبک بنشیند، به جای اینکه نقش سمت چپ را که در مقابل اسکاتلند و در بیشتر مسابقات یورو ایفا کرد، بازی کند.

شاید بازتاب هایی در شخصیت او وجود داشته باشد. استپاننکو یک سرزمین داخلی دارد. قبل از رفتن به فرانسه برای یورو در سال 2016، او در مورد اینکه چگونه لوئیس دو فونس، بازیگر و کمدین که در سال 1983 درگذشت، تصویر خود را از این کشور شکل داده است، صحبت کرد. او زیاد می خواند، به ویژه زندگی نامه ها – الکس فرگوسن، زلاتان ابراهیموویچ، ناپلئون. او اعتراف می کند که دو بار شروع کرده است اما نتوانسته دون کیشوت را تمام کند. او شراب‌هایش را می‌شناسد و از قرمزهای خشک ایتالیایی، به‌ویژه valpolicella استفاده می‌کند. همسر او، ماریتا، یک سرآشپز عالی است که زیر نظر هکتور جیمنز-براوو تحصیل کرده است. اسپناننکوها عاشق اتاق های فرار هستند – “آنها تفکر منطقی را توسعه می دهند، سر شروع به کار می کند، و آنها راه خوبی برای استراحت اندکی هستند”.

او همچنین یک مسیحی مومن است، که به نظر می‌رسد در پس شک و تردیدی که در مورد خالکوبی ابراز کرده است، نهفته است. او گفت: «من قبلاً اسامی افراد نزدیک به خودم را به خاطر دارم. من آنها را دوست دارم و اضافه کردن یک خالکوبی باعث نمی شود که آنها را بیشتر دوست داشته باشم. علاوه بر این، یک بار خواندم که خالکوبی ها نمادهای بت پرستی هستند. اگرچه برزیلی های ما [at Shakhtar] به نظر می رسد که همه پارسا هستند و هم به عیسی و هم به مریم باکره می چسبند. پس شاید این یک موضوع شخصی باشد.»

اگر این باعث شود که او متفکر و با فرهنگ به نظر برسد، نوسانی نیز وجود دارد. جهش شدیدی که باعث شد او در بازی مقابل مولداوی در سال 2013 کارت قرمز دریافت کند، تقریباً به اندازه چالش ها بد بود، اگرچه احتمالاً ناشی از بی پروایی بود تا بدخواهی.

همچنین باید گفت که او تنها دو بار در سطح باشگاهی اخراج شده است، هر دو به دلیل دو کارت. یکی از آنها در سال 2016 به خاطر نقشش در نزاع در پایان بازی بین شاختار و دینامو رخ داد. سال قبل، آندری یارمولنکو خطای وحشتناکی را روی او مرتکب شده بود و اگرچه این دو پیراهن را در پایان بازی رد و بدل کردند، یارمولنکو سپس پیراهن استپاننکو را به زمین پرت کرد که منجر به ماه‌ها بد خونی شد.

اما این زمان های عادی نیست و این داستانی است با حواشی بسیار فراتر از فوتبال. استپاننکو و یارمولنکو مدت‌هاست که آرایش کرده‌اند و، حتی اگر نبودند، مطمئناً این حس وجود داشت که یک جفت بر سر یک پیراهن دور انداخته، در کنار هدف بزرگ‌تری که اکنون اوکراین برای آن می‌جنگد، معنای کمی دارد.

همانطور که استیو کلارک پس از شکست اسکاتلند مقابل اوکراین در روز چهارشنبه به صراحت اعلام کرد، تمام احساسات و همه با هم بودن در جهان بدون یک برنامه تاکتیکی مهم نیست و استپاننکو نه تنها به دلیل موقعیتی که در اختیار دارد، بلکه برای سازمانی او کلیدی برای آن خواهد بود. مغز اما در میان بسیاری از پیام‌هایی که او پس از پیروزی روز چهارشنبه دریافت کرد، برخی از آنها از دوستانی بود که در خط مقدم می‌جنگیدند.

روایت ورزشی می گوید که این می تواند بالاخره زمان استپاننکو باشد. دنیای واقعی آن کلیشه ها را پیش پا افتاده می کند. انجام آن برای اوکراین هرگز به این معنا نبوده است.