بازیکنان اوکراین لحظه ای شادی و شفافیت را به ملت رنج دیده خود هدیه می دهند | جام جهانی 2022

تیراوما می تواند شفافیت مخربی ایجاد کند. دنیا را با رنگ‌های جدید و تکان‌دهنده ترسیم می‌کند، بی‌رحمانه آنچه را که مهم است از چیزی که مهم نیست پاک می‌کند، درد را با آدرنالین خالص و غریزه اولیه کم می‌کند. قربانیان تصادف اتومبیل از دور شدن آرام از لاشه های در حال سوختن صحبت می کنند. بازماندگان تصادفات وحشتناک اغلب در حالی که در خون خود دراز می‌کشند با اورژانس صحبت می‌کنند. وقتی انسان ها به افراط کشیده می شوند، ظرفیت بی حد و حصری برای تحمل، ادامه دادن و انجام کارهایی که لازم است دارند.

بسیاری از گمانه زنی ها پیش از این بازی حول این موضوع بود که فوتبالیست های اوکراین چگونه با اولین بازی بین المللی خود از زمان حمله به کشورشان کنار می آیند. آیا، با وجود همه حسن نیت و سخاوتی که با آنها مواجه شده اند، عدم تمرین آنها در مسابقه در نهایت عاملی گویا خواهد بود، که بار عاطفی در لحظات مهم عوارض خود را خواهد گرفت.

که تنها پاسخ ممکن این بود: آیا اخیرا اخبار را تماشا کرده‌اید؟ آیا در چند ماه گذشته صحبت های الکساندر زینچنکو و آندری یارمولنکو را شنیده اید؟ اینها مردان کبود، مردان غمگین، احتمالاً مردان خسته هستند. اما هیچ چیز در اعمال و سخنان آنها در چند ماه گذشته چیزی جز واضح ترین وضوح را نشان نمی دهد: یک تیم و یک ملت و یک مردم به سادگی پایدار.

و این را در یک شب تابستانی شیری در گلاسکو ثابت کرد. وقتی آرتم داوبیک با خونسردی گل سوم را به ثمر رساند، تقریباً انگار تلاش و احساسات سه ماه گذشته – شب‌هایی که در زیرزمین‌ها پنهان شده‌اند، جلسات تمرینی طولانی در تبعید اسلوونی، تماس‌های تلفنی پر از درد و رنج – به خانه رسیده است. در یک لحظه به بازیکنان اوکراین ضربه زد. چند نفر به زانو در آمدند. هیچکدام قدرت پیوستن به داوبیک را نداشتند و به تنهایی در گوشه جنوب غربی همپدن جشن گرفتند. برای 94 دقیقه آنها توانسته بودند دنیای ماوراء را ببندند و خود را به ورزش خود بیندازند. حالا آنها می توانند پنجره ها را باز کنند.

آنها بدون هیچ ترسی و چیزی برای از دست دادن به آنجا آمده بودند. همانطور که آندری شوچنکو بیان کرد، آنها قبلاً برنده شده بودند. به سادگی با بودن در اینجا صرفاً با زنده بودن به عنوان یک ملت. به سادگی با وادار کردن جهان به زبان آوردن نام خود و برافراشتن پرچم خود. در عوض، این اسکاتلندی ها بودند که با اندازه مناسبت، با هیاهوی احساسات خود، با ساق های فریاد خستگی دست و پنجه نرم می کردند. اگر غرور خاصی در مرکز موقت جهان فوتبال بودن وجود داشت، در آنجا نیز سردرگمی وجود داشت: آیا باید به دنبال ژوگولار رفت یا محکم نشست، آیا می توان صدای چرخش را مهار کرد یا جلوی آن را گرفت، آیا آن را درمان کرد. مثل هر بازی دیگری یا بدانید که چیزی جز این بود.

نتیجه خمیازه کشیدن شکاف ها در سرتاسر زمین بود: بین دو خط جلو و سه خط میانی، بین خط میانی سه و یک دفاع غیرفعال مرگبار پنج، که به اوکراین اجازه داد تا برتری های عددی را در همه جا ایجاد کند. بیلی گیلمور با فشار دادن زینچنکو به سمت بالا شروع کرد، سپس عقب نشست و سپس هر کدام را بسیار کم انجام داد. با توپ، اسکاتلند بسیار کند بود، بیش از حد محتاط، و با رژیمی از صلیب های بی ضرر، مانند بالن های کوچک امیدوار کننده شناور بود.

می توانست در عرض یک ساعت تمام شود اما برای کریگ گوردون در دروازه اسکاتلند. در عوض، استیو کلارک در میان یک اورتور بوق، به یک دفاع چهار تبدیل شد و کالوم مک گرگور از یک خطای عجیب دروازه بانی گلزنی کرد. اما بیهوده اوکراین مرحله گروهی را بدون شکست با تساوی با فرانسه در خانه و خارج از خانه به پایان رساند. سیستم آنها – بر اساس یک بلوک پایین انعطاف پذیر – محدود و بدون پیچیدگی است. اما کار می کند و از همه مهمتر همه کار خود را می دانند.

در مورد اسکاتلند، اندی رابرتسون به تازگی پنجاه و ششمین بازی خود را در یک فصل طاقت فرسا انجام داده است. گیلمور و گرانت هانلی به تازگی با نوریچ سقوط کرده اند. اسکات مک تومینای چند هفته گذشته را صرف مطالعه در مورد اینکه کدام هافبک وسط منچستریونایتد قرار است جایگزین او شود، گذرانده است. اسکاتلند درگیر مشکلات دنیوی خود، شبیه چیزی بود که بودند: یک تیم پریشان و از هم گسیخته که با حداقل فکر و آمادگی دور هم جمع شده بودند. آنها از فوتبالی که فقط ضربات طولانی به لیندون دایکز می دانند چه می دانند؟

اوکراین برنده نشد زیرا کشورشان در حال جنگ است، اما احتمالاً ضرری نداشت. مردم اوکراین به کمک نیاز دارند، به غذا و دارو نیاز دارند، به سیستم های دفاع موشکی و زره بدن نیاز دارند. اما آنها به کمی شادی نیز نیاز دارند.

و بنابراین آنها در پناهگاه های حمله هوایی کیف و لووو تماشا کردند که آژیرها ناله می کردند و بمب ها سقوط می کردند. آن‌ها در اتاق‌های جلویی قرض‌گرفته‌شده کیشینو، ورشو و برلین، در بار هتلی در آبرفلدی که بازی را برای چند ده نفر از جدیدترین افراد وارد شده نمایش می‌داد، تماشا کردند.

و آنها از محل امن صندلی‌های همپدن تماشا می‌کردند، پرچم‌هایشان را به اهتزاز در می‌آوردند، آهنگ‌هایشان را می‌خواندند، در آخرین آفتاب درخشان غروب غرق می‌شدند.

پس از پایان بازی، بازیکنان اوکراینی به استقبال آنها رفتند و برای دقایقی در کنار هم ایستادند، فریاد کشیدند، شکر و صلوات گفتند و هر کدام دیگری را تقویت کردند. و سپس به پایین تونل و به اتاق رختکن برگشتند تا گوشی‌هایشان را برای آخرین اخبار خانه چک کنند.