پس از رستگاری فابیان رویز در رم، باور ناپولی احیا شد | سری آ

الاوچیانو اسپالتی آن را “چهارراه” در فصل ناپولی نامید. پس از حذف آنها از اروپا در پنجشنبه شب، تیم او هیچ رویایی برای دنبال کردن جز یک پیشنهاد اسکودتو نداشت که به نظر می رسید در حال محو شدن است. در ابتدای دسامبر، پارتنوپی ها از هر دو باشگاه میلان عقب افتاده بودند و نفس یوونتوس را روی گردن خود احساس می کردند.

روند نتایج در جهت اشتباه بود. مهمتر از آن، اجراها هم همینطور بودند. ناپولی در نیوکمپ به تساوی خارج از خانه مقابل بارسلونا رسید، اما شکست 4-2 آنها در بازی برگشت بیشتر از آن چیزی بود که نتایج نشان می دهد. تیم اسپالتی به سوالات آداما ترائوره، پیر امریک اوبامیانگ و فرنکی دی یونگ پاسخی نداد.

سه روز قبل، ناپولی برای تساوی 1-1 در خانه مقابل کالیاری رده هفدهم به گل تساوی دیرهنگام نیاز داشت. حریفان آنها موقعیت های بهتری را ایجاد کردند و از پنالتی که وقتی توپ به دست ماریو روئی در داخل محوطه جریمه برخورد کرد، اعلام نشد.

خوش بینی در آستانه دیدار یکشنبه برای رویارویی با تیم لاتزیو با جاه طلبی های خاص خود در لیگ قهرمانان وجود نداشت. با این حال، اسپالتی از آن لحظه ابایی نداشت. برای دومین هفته متوالی، هر دو میلان و اینتر به تساوی رسیدند و به تیم او این فرصت را داد که به صدر جدول صعود کند. ما باید انتخاب کنیم که آیا می خواهیم به سرعت فراموش شویم یا به عنوان قهرمان در سر هواداران ناپولی بمانیم.

در ابتدا به نظر می رسید که لاتزیو ممکن است آنها را به مسیر سابق براند. چیرو ایموبیله در دقیقه اول یک سیو از دیوید اوسپینا به ثمر رساند و لاتزیو دو موقعیت خوب دیگر برای گلزنی در 10 ابتدایی ایجاد کرد.

بیانکوسلستی وزن ناامیدی را از خروج خود از اروپا در روز پنجشنبه به دوش می‌کشید و در مجموع 4-3 به پورتو پس از پایان‌های بیهوده در بازی برگشت باخت. نظرات مائوریتزیو ساری، سرمربی لاتزیو، آشکارا نشان داد که او نیز شکست 4-0 آنها را در نوامبر از ناپولی متحمل نشد.

اضطراب برای جلوگیری از تکرار در مردی که پارتنوپی را به بالاترین مجموع امتیازات خود در فصل 18-2017 رساند قابل درک بود. او این بار با یک برنامه بازی بهتر آمد، سرگئی میلینکوویچ-ساویچ را به سمت راست دریفت کرد تا فیلیپه اندرسون را همراهی کند و یک طرف زمین را سیل کند. لورنزو اینسینیه مجبور شد به عقب برود تا به مدافع چپ ناپولی، ماریو رویی، کمک کند.

با این حال لاتزیو نتوانست برتری خود را با یک گل به پایان برساند. ناپولی که قلاب را رها کرد، به تدریج راه خود را برای بازگشت به بازی پیدا کرد. با این حال، آنها تلاش کردند تا موقعیت های گلزنی خود را ایجاد کنند، قبل از اینکه اسپالتی، شماره 10 تیمش، پیوتر زیلینسکی، را درست قبل از شروع یک ساعت به پایان رساند.

ملی پوش لهستانی عملاً توسط لاتزیو خفه شده بود، اما جایگزینی او رویکردی کمتر ظریف و جنگجویان به همراه داشت. این الماس بود که لحظاتی پس از ورود به زمین، پاس پاتریک را قطع کرد و حمله ناپولی را آغاز کرد. توپ از طریق ماتئو پولیتانو به او برگشت و او با ضربه زدن به اینسینیه از لبه محوطه جریمه گلزنی کرد.

شاید هیچ بازیکنی با پیراهن ناپولی بیشتر به گل نیاز نداشته باشد. اینسینیه هنگام خروج از زمین مقابل بارسلونا توسط هواداران تیمش سوت زد، ناامیدی از عملکرد تیم با عصبانیت از تصمیم بازیکن برای ترک باشگاه دوران کودکی اش و پیوستن به تورنتو اف سی در پایان این رقابت ها آمیخته شد.

چه حواسش به حرکت قریب الوقوع او باشد و چه به سادگی از فرم خارج شده باشد، این بهترین فصل اینسینیه نبوده است. او در مقابل بارسلونا گلزنی کرد، هشتمین گل او در تمام رقابت‌ها اما هفتمین گل او از روی نقطه پنالتی بود. تنها ضربه او از بازی باز در یک قدمی 3-0 مقابل لژیا ورشو در مرحله گروهی لیگ اروپا بود.

روز یکشنبه او از شانس خود به خوبی استفاده کرد و برای اولین بار یک ضربه را به دور چکمه آدام ماروسیک و به گوشه پایینی شلیک کرد. آیا این می تواند لحظه ای باشد که او را بازگرداند؟ اینسینیه هفت دقیقه بعد دوباره توپ را وارد دروازه کرد اما با یک حکم آفساید از غرفه VAR رد شد.

بازی به یک فینال بالگرد کشیده شد، لاتزیو به سمت جلو حرکت کرد در حالی که ناپولی در وقت استراحت به دنبال برنده بود. پدرو که به عنوان یار تعویضی در نیمه دوم برای میزبان حضور داشت، قبلاً یک سیو درخشان از اوسپینا گرفته بود، قبل از اینکه او با ضربه والی تماشایی توپی که از روی یک ضربه ایستگاهی با ضربه سر به بیرون زده شده بود، بازی را به تساوی بکشاند.

ناپولی بر سر دوراهی برگشته بود. دو دقیقه به اضافه زمان مصدومیت باقی مانده بود. در کادر مطبوعاتی، گزارش‌های بازی به‌سرعت حول روایت‌های آشنای تیمی بازسازی می‌شد که همیشه گفته می‌شود وقتی ریسک‌ها بالا می‌رود از هم می‌پاشد – درست مثل روز پنجشنبه مقابل بارسلونا، درست مثل ساری که اجازه دادند. این عنوان از میان انگشتان آنها می لغزد، علیرغم این که امتیازات رکورددار بود.

نه قبل و نه بعد از دیگو مارادونا، ناپولی شاهد یک چالش اسکودتو نبوده است که به نتیجه ای پیروزمندانه رسیده است. شاید هرگز نخواهند کرد. اما حداقل روز یکشنبه، آنها حاضر به تسلیم نشدند و مستقیماً به سمت حمله رفتند. ویکتور اوسیمن با یک بلوک درخشان در اولین دقیقه وقت های اضافه محروم شد. هیچ کس نتوانست فابیان رویز را در چهارمین بازی متوقف کند.

در یک بازی با گل های دیدنی، این یک برنده شایسته بود. وقتی بازیکن اسپانیایی با اخراج لورنزو اینسینیه مواجه شد، سه مدافع بین دروازه و دروازه وجود داشت، بنابراین او توپ را به دور آنها تاب داد و آن را روی مسیری فرستاد که به نظر می‌رسید از هدف خارج می‌شد، قبل از اینکه دوباره به داخل تیرک بوسید. قبل از لانه سازی در گوشه

بازیکنان در جشن با بازیکنانی که لباس‌های تمرینی با شعار “Sarò con te, e tu non devi mollare” – “من با شما خواهم بود، و هرگز نباید تسلیم شوید”، بر روی احتکار تبلیغات ریختند. این خطی از یک شعار در تراس است که اسپالتی در پیش فصل به عنوان یک شعار برای بازیکنانش پذیرفته است، عبارتی برای یادآوری آنها برای چه کسی بازی می کنند.

کنار هم قرار گرفتن دو بند زرد و لباس‌های ورزشی آبی به این کلمات در روز یکشنبه تند و تند دیگری بخشید و ذهن‌ها را به سمت مبارزاتی عمیق‌تر از فوتبال سوق داد. اسپالتی در کنفرانس مطبوعاتی قبل از بازی خود علیه جنگ در اوکراین صحبت کرده بود و گفت: “هیچ انگیزه ای نمی تواند برای مجبور کردن مردم به پناهندگی در جهان و خطر اصابت بمب ها معتبر باشد.”

صحبت در مورد انعطاف پذیری در یک عملکرد ورزشی در چنین لحظه ای بی اهمیت به نظر می رسد، با این حال اسپالتی و بازیکنانش این حق را داشتند که از پایبندی به وظیفه خود و کسب نتیجه ای که آنها را برای اولین بار در صدر جدول سری آ قرار می دهد احساس غرور کنند. تقریبا در سه ماه

اسپالتی گفت: “من می شنوم که همه توپ های ما را خراب می کنند و می گویند که این تیم شخصیتی ندارد.” حالا می‌خواهم ببینم امروز چه می‌گویند. این تیم شخصیت دارد.»

آخر هفته آینده نیز یک بازی بزرگ دیگر در راه است، مقابل تیم میلان که اکنون با آنها در جایگاه اول مشترک هستند. فصل ناپولی همچنان در چهارراه است. در حال حاضر، کافی است بدانیم که آنها هنوز راه گمنامی را انتخاب نکرده اند.