از دست دادن اواخر بازی 7 جیمی باتلر به قیمت هیت تمام شد. اما او شانس شکست را به دست آورد | گرمای میامی

تیاو بازی در دستان جیمی باتلر بود، همانطور که باید بود، زمانی که او تصمیمی گرفت که برای همیشه قابل حدس خواهد بود. در حالی که کمتر از 17 ثانیه به فصل میامی هیت باقی مانده بود، باتلر به سرعت به پیروزی رسید و یک پرتاب سه امتیازی را انجام داد که تیمش را برای اولین بار در این بازی پیش انداخت. تمام شد و بوستون سلتیکس در بازی هفتم فینال کنفرانس شرق با نتیجه 100-96 پیروز شد. با انجام این کار، آنها اولین حضورشان در فینال NBA را از سال 2010 به دست آوردند و باتلر و هیت را با اتفاقات زیادی باقی گذاشتند.

باتلر درباره نمایشنامه‌ای که ممکن است تا پایان دوران حرفه‌ای‌اش او را دنبال کند، فیلسوفانه بود. “فرآیند فکر این بود که به دنبال پیروزی بروم، که من انجام دادم.” او گفت. شوت را از دست دادم اما من آن شات را می گیرم. هم تیمی هایم از ضربه ای که گرفتم خوششان آمد، بنابراین من با آن زندگی می کنم.

جیلن براون از سلتیکس مطمئناً انتظار نداشت که باتلر از دست بدهد، نه بعد از تمام دردی که باتلر در تمام فصل برای تیمش ایجاد کرد. براون پس از بازی گفت: «وقتی او آن را شلیک کرد، من اینطور بودم، مرد، چه جهنمی؟»

بازی 7 یک هیولای خشن و زشت بود که مملو از داوری های غیرقابل تردید، دویدن های گلزنی غیرقابل تردید و مقادیر بی پایان استرس برای هر دو طرفدار بود. تنها هواداران سلتیکس احتمالاً تیمشان را به خاطر خواهند آورد که در یک نقطه 17 امتیاز برتری داشتند و نتوانستند در طول پنج دقیقه پایانی مسابقه گل میدان بخرند.

به طور مشابه، تنها طرفداران Heat احتمالاً به تلخی به یاد خواهند آورد که در کوارتر سوم، یک پرتاب سه امتیازی مکس استروس در زمین خوب خوانده شد و سپس – دقایقی بعد – به دلیل اینکه به سختی از محدوده خارج شده بود واژگون شد. این سه امتیاز بود که می‌توانست کل چهره مالکیت سرنوشت‌ساز باتلر را تغییر دهد.

در عوض، برای اکثر طرفداران NBA، تصویر ماندگار بازی 7 این خواهد بود که باتلر تصمیم می‌گیرد قبل از رفتن به بازی آسان‌تر برای تساوی دو بازی، ساعت را کمی پایین نیاورد. این مایه تاسف است زیرا اگر باتلر نبود، حتی یک بازی 7 هم وجود نداشت. 47 امتیاز او در بازی 6، همراه با کنترل مسخره توپ توسط سلتیکس، هیت را زنده نگه داشت. او یکشنبه شب دومین بازی بزرگ متوالی را برگزار کرد و 35 امتیاز به دست آورد و باید MVP فینال کنفرانس شرق را می برد (به جای آن جیسون تیتوم از سلتیکس می رفت).

بله، باتلر فقط 23.3 درصد تیراندازی سه امتیازی در این فصل داشت، اما او در یک خط داغ تقریباً غیرقابل توقف است. بازی برای وقت های اضافه زمانی که تیم شما اراده کرده است از طریق یک سری هفت بازی بسیار فیزیکی بگذرد، یک تصمیم مشکوک است، به خصوص با توجه به اینکه باتلر در تمام 48 دقیقه فینال روی زمین بود. (همانطور که بسیاری اشاره کردند، برنده واقعی یکشنبه شب، گلدن استیت وریرز بود که به خوبی استراحت کرده بود و در روز پنج شنبه بازی خود را مقابل دالاس ماوریکس بسته بود.)

هیت خوش شانس بود که حتی در آن ثانیه های اوج برنده شد. سلتیکس، تیم با استعدادتر روی کاغذ، تقریباً بازی را واگذار کرد، چیزی که برای آنها یک اتفاق عادی بوده است. برخی از این مبارزات به این دلیل بود که این تیم جوانی است که حول محور اصلی خود یعنی تیتوم 24 ساله، براون 25 ساله، مارکوس اسمارت 28 ساله و رابرت 24 ساله ساخته شده است. ویلیامز (دو مورد آخر به وضوح در طول سریال دچار آسیب دیدگی شدند).

قابل درک است که این Cهای جوان در برابر یک تیم برتر Heat که توسط یک مربی قهرمانی در اریک اسپولسترا هدایت می شد، دست و پنجه نرم می کردند. همتای او در سلتیکس، سرمربی اولین بار، ایمه اودوکا، تقریباً به طور قطع امیدوار است که آنها در هنگام رویارویی با یک تیم بسیار خطرناک وارریرز، به جابه‌جایی‌های غیراجباری و خطاهای بد ادامه ندهند.

به عنوان دستیار بالفعل اودوکا، مرد بزرگ ال هورفورد بود که در سن 35 سالگی در دومین حضور خود در بوستون به اولین فینال NBA می رود. برای طولانی‌ترین زمان، سلتیکس تلاش کرد تا تیم جوان خود را با یک گارد ستاره – ابتدا کایری اروینگ و سپس کمبا واکر – تکمیل کند، اما هیچ‌کدام در نهایت مناسب نبودند.

در طول فصل خارج از فصل، برد استیونز، رئیس تیم، تصمیم گرفت واکر را برای هورفورد به اوکلاهما سیتی تاندر بفرستد، که در نهایت تاثیر تثبیت کننده ای بود که تیم به شدت به آن نیاز داشت. جا دارد که ریباند نهایی در دستان او باشد.

در پایان، این Heat بود که تصمیم مشکوک را گرفت که سریال را تعیین کرد. اگر باتلر از این نگاه باز سود می برد – و او در همان اوایل بازی یک پرتاب سه امتیازی مشابه انجام می داد – خودش را به عنوان یک نماد تمام دوران هیت تثبیت می کرد. باتلر به‌جای اینکه قهرمان فینال‌های کنفرانس شرق باشد، در نهایت توسط برخی به‌عنوان بز این مجموعه یاد می‌شود.

این یک سرنوشت کاملاً ناعادلانه است، اما بسکتبال یک ورزش ناعادلانه است. بازی‌های سخت اغلب به یک سبد ختم می‌شوند: دلیلی وجود دارد که آن‌ها NBA را «ساخت یا از دست دادن لیگ» می‌نامند. باتلر تصمیم گرفت تاس را با ضربه ای پرخطر و با بالاترین پاداش پرتاب کند تا اینکه برای تساوی تلاش کند که همچنان به سلتیک ها فرصتی برای برد می داد.

این همان بازیکنی است که او همیشه بوده است، و این نوع رویکرد به بازی است که هیت را به دومین فینال NBA در سه فصل نزدیک کرده است. جیمی باتلر باید سرش را بالا بگیرد.