“مردم می میرند”: سریلانکای بحران زده دارو تمام می شود | سری لانکا

سیhandrapala Weerasuriya نمی‌تواند به خاطر بیاورد که آخرین بار چه زمانی داروهای خود را مصرف کرده است. این تاجر بازنشسته 67 ساله که در منطقه گامپاها سریلانکا زندگی می کند، همیشه برای جلوگیری از بیماری عصبی ارثی خود که باعث سرگیجه و ناتوانی در راه رفتن او می شود، به دارو متکی بوده است.

اما از آنجایی که نسخه او به تازگی تمام شده است، او نمی تواند منبع دیگری دریافت کند. این دارو به سادگی دیگر در سریلانکا در دسترس نیست.

او با ناراحتی گفت: «می ترسم فلج شوم زیرا کسی نیست که از ما مراقبت کند. من و همسرم همه کارها را به تنهایی انجام می دهیم. ما کارهای خانه را تقسیم می کنیم و بین خودمان مدیریت می کنیم. همسرم زانو مشکل دارد و به سختی می تواند راه برود.»

بحران مالی سریلانکا که بدترین آن از زمان استقلال است، به سرعت در حال تبدیل شدن به یک بحران بهداشتی نگران کننده است. خزانه دولت به پایین ترین سطح خود در تاریخ سقوط کرده است و هفته گذشته این کشور برای اولین بار در تاریخ خود مجبور به عدم پرداخت وام های بین المللی شد. بدون ارز خارجی مهم، سریلانکا قادر به واردات ضروریات مانند غذا، سوخت و دارو نبوده است.

سریلانکا بیش از 80 درصد از تجهیزات پزشکی خود را وارد می کند. اکنون تقریباً 200 اقلام پزشکی از جمله 76 داروی حیاتی و حیاتی، از رقیق‌کننده‌های خون برای بیماران حمله قلبی و سکته مغزی گرفته تا آنتی‌بیوتیک‌ها، واکسن‌های هاری و داروهای شیمی‌درمانی سرطان با کمبود مواجه هستند. تجهیزات ضروری جراحی و بیهوشی آنقدر سریع در حال اتمام است که این هفته تصمیم گرفته شد که فقط جراحی های اورژانسی، عمدتاً بیماران قلبی و سرطانی انجام شود. تمام اعمال جراحی معمول – از فتق گرفته تا آپاندیس متورم – به حالت تعلیق درآمده است. به برخی از بیمارستان های دولتی دستور داده شده است که فقط بیماران اورژانسی را پذیرش کنند.

دکتری در کلمبو که به او گفته شده بود با رسانه ها صحبت نکند، گفت: “در نهایت، مردم قطعا خواهند مرد.”

او توضیح داد که چگونه بیمارستان آنقدر داروهای خاص کم دارد که مجبور شدند به خانواده های بیماران دستور دهند که به داروخانه ها بروند و سعی کنند خودشان آن را بخرند. او گفت: “حوادثی رخ داده است که اعضای خانواده به دنبال مواد مخدر رفته اند و زمانی که با دارو برگشته اند، دیگر خیلی دیر شده است و بیمار فوت کرده است.”

دکتر گفت کمبودها بدتر می شود. او گفت: “من نگران مادران باردار هستم زیرا به زودی نمی دانم که آیا داروهای کافی برای انجام سزارین خواهیم داشت.”

داروهای سرطان که واردات آنها بسیار گران است، به ویژه در هفته های اخیر به شدت تحت تاثیر کمبود قرار گرفته است و مسئولیت تهیه آنها بر دوش خود متخصصان سرطان افتاده است. آنها درخواست‌های جهانی برای کمک‌های مالی ارسال کرده‌اند و نامه‌هایی به حامیان خصوصی، سازمان‌ها و دولت‌ها می‌نویسند تا اطمینان حاصل کنند که درمان‌های سرطان به تأخیر نمی‌افتد.

دکتر بودیکا سوماوردانا، انکولوژیست در بزرگترین بیمارستان سرطان کلمبو، «استرس شدید» را که او و دیگر پزشکان تحت آن قرار داشتند، توصیف کرد زیرا داروهای ضروری سرطان بیش از یک ماه پیش شروع به اتمام کردند یا اصلاً در دسترس نبودند.

او گفت: «یکی از داروهایی که ما به بیماران تحت شیمی‌درمانی می‌دهیم، که شمارش خون آنها را افزایش می‌دهد تا در معرض عفونت‌های جدی قرار نگیرند، دیگر در دسترس نیست. وی گفت: «تاکنون موفق به دریافت 80000 ویال شده ایم. اما این خیلی دوام نخواهد آورد.»

وی افزود: به نوعی به لطف کمک های مالی، ما عمدتا بدون هیچ مشکل بزرگی مدیریت کرده ایم. اما مجبور شدیم برخی از شیمی درمانی را به تعویق بیاندازیم که ممکن است اثرات مضری بر نتیجه سرطان داشته باشد.

سوماوردانا گفت که این بحران “بار مالی و روانی” بزرگی را بر دوش بیماران سرطانی وارد می‌کند، بیمارانی که مجبور بودند برای ادامه درمان خود مبالغ هنگفتی برای داروهای خود تهیه کرده و بپردازند، که قبلا رایگان و به راحتی در بیمارستان‌های تحت سیستم مراقبت‌های بهداشتی مورد ستایش سریلانکا قابل دسترسی بود. .

پزشکان سرطان نیز این فشار را احساس می کردند که باید کسانی باشند که هم برای اهدای جهانی دارو درخواست دهند و هم بیماران خود را درمان کنند. او گفت: «من نمی‌دانستم تا کی می‌توانیم به این شکل ادامه دهیم.

روویز حنیفه، یک پزشک در کلمبو، از اینکه پزشکان «در اوایل ژانویه شاهد آمدن این موضوع بودند» ناراحتی خود را ابراز کرد، اما مقامات کمی برای تنظیم برنامه‌های پشتیبان برای اطمینان از کوتاهی هیچ دارویی انجام نداده‌اند، حتی با وجود اینکه ذخایر خارجی کشور شروع به کاهش کرده است. به سطوح پایین نگران کننده ای کاهش یابد.

حنیفه گفت: «ما به عنوان پزشک با معضلات اخلاقی بزرگی روبرو هستیم. ما قبلاً یک سیستم بهداشتی بسیار کارآمد داشتیم. اما در حال حاضر بی اثر شده است. افراد بیشتری خواهند مرد، که قابل قبول نیست.»

او گفت که بیمارانش مجبور می‌شوند داروهای خود را پیدا کنند و قیمت‌هایشان را بیش از 40 درصد بالاتر بپردازند، اگر اصلاً می‌توانستند آن‌ها را پیدا کنند. حنیفه گفت که بسیاری از بیماران او مجبور بودند بین دارو یا پرداخت شهریه مدرسه برای فرزندان خود یا سوخت برای بردن آنها به محل کار یکی را انتخاب کنند.

حنیفه گفت که از تأثیرات بلندمدت آن بر امید به زندگی سریلانکاها بیم دارد. وی گفت: با بیماری کلیوی و دیابت و فشار خونی که اکنون درمان نمی‌کنیم، آسیب‌های طولانی‌مدتی ایجاد می‌کند. بنابراین در پنج سال آینده شاهد افزایش سکته‌های مغزی، افزایش حملات قلبی، افزایش مشکلات عصبی و افزایش سرطان‌ها خواهیم بود.»

رانیل ویکرمسینگه، نخست‌وزیر تازه منصوب شده، اخیرا هشدار داد که وضعیت «تنها بدتر خواهد شد» و سریلانکاها ماه‌های سختی را پیش رو خواهند داشت، آنهایی که دارو نداشتند گفتند که با آینده نامعلومی روبرو هستند. روز یکشنبه، هند 25 تن تجهیزات پزشکی را به این کشور تحویل داد در حالی که فرانسه برخی از تجهیزات ضروری را اهدا کرد، اما بیشتر افرادی که در سیستم مراقبت های بهداشتی کار می کنند می گویند سریلانکا نمی تواند برای همیشه به کمک های مالی متکی باشد.

در میان کسانی که مملو از اضطراب بودند، سوشانتا ویراسوریا، 42 ساله بود که برای به دست آوردن داروی صرع خود تلاش می کرد و مسافت های طولانی را طی می کرد تا چند قرص را پیدا کند. حتی زمانی که او موفق می شود داروها را پیدا کند، تقریباً توانایی پرداخت آنها برای او غیرممکن شده است، در مجموع 10000 روپیه (22 پوند) در ماه می.

اما به محض قطع مصرف دارو، تشنج های منظم شروع می شود که باعث از دست دادن هوشیاری و ناتوانی در کار می شود.

او گفت: “اگر پنج روز بدون آن باشم، آن وقت این وضعیت برمی‌گردد و بدون وقفه ادامه می‌یابد، که واقعاً از آن می‌ترسم.” من نان آور اصلی خانواده ام هستم و باید از همسر و دختر چهار ساله ام حمایت کنم. اما وقتی شرایط پیش بیاید، نمی توانم کار کنم. اگر دارو به طور کامل قطع شود، معیشت خانواده من در خطر است.»