در حال تقلا برای پرداخت پول در سوپرمارکت تا آن زمان، احساس کردم که شرم کودکی دوباره سرازیر شد | کری هادسون

Oکارت بانکی شما در سوپرمارکت رد شده است. مشکل بزرگی نیست – یک اشکال. اما من واکنش‌های پرواز یا مبارزه را تجربه می‌کنم: گرما از گردنم بالا می‌رود، قلبم رعد می‌زند. من نمی توانم چشم صندوقدار را ببینم.

بخش منطقی مغز من می فهمد که این احمقانه است. من می دانم که دانستن اینکه ما قطعاً پولی در حساب داریم به خودی خود یک حق است. اما بخش غیرمنطقی آن به بارها و بارها در دوران کودکی و نوجوانی من بازمی گردد که هرگز پول نقد کافی وجود نداشت. بازگشت به پشته‌های دو و پنج پنی‌ای که با دقت شمارش شده‌اند، که اغلب از پشت مبل شکار می‌شوند یا از قلک‌های عمدتاً خالی سروصدا می‌کنند.

شوهر طبقه متوسط ​​من لبخند می زند، شانه هایش را بالا می اندازد، از افرادی که پشت سر ما منتظرند عذرخواهی می کند و دوباره روی کارت می زند. شاید «طبقه متوسط» و «راحت» اغلب به جای هم استفاده می‌شوند، زیرا، در میان چیزهای دیگر، به این معنی است که هرگز در دهه 40 زندگی خود احساس ناراحتی شدید ناشی از تکرار پژواک فقر را نخواهید داشت. وقتی میرویم تقریبا اشکم در میاد. «آنها باید در مورد ما چه فکری کنند؟ و ما داشتیم غذای بچه می خریدیم!» شوهر من مهربان است، اما گیج است. همانطور که او ممکن است باشد.

اغلب، این طرز فکر کم‌یابی مرا به دوران زندگی‌ام در دهه 80 بازمی‌گرداند، جایی که مغازه‌های گوشه‌ای دارای توری‌های فلزی در جلوی مشروب‌ها، پارچه‌ها و پول نقد بودند و تابلویی با این مضمون «اعتبار نپرس». من با دانستن این موضوع بزرگ شدم، اگرچه همه جاهایی که زندگی می‌کردیم فقیر بودند، اعتراف کردن بدتر از تحمل کردن آن بود. و من هنوز این احساس را دارم.

زمانی در دهه 30 زندگی‌ام بود که نویسنده‌ای برنده جایزه بودم که درباره فقر می‌نوشت، اما تقریباً بی‌خانمان، تا آخرین زندگی‌ام، و هیچ روحی، حتی نزدیک‌ترین دوستانم، از آن خبر نداشتند. در عوض، هر کاری که می‌توانستم انجام می‌دادم – به یادماندنی، بازنشستگان را مجبور می‌کردم به نظرسنجی‌های تناسب اندام در مرکز تماسی در وست رویسلیپ که همیشه بوی جعبه‌های مرغ کلبه می‌داد، پاسخ دهند – و تا زمانی که چک دستمزدم رسید، وعده‌های غذایی را حذف کردم.

اگر فقیر بزرگ شوید، مدت زیادی طول می کشد تا شرم، پنهان کاری آن را از بین ببرید – اگر واقعاً چنین کرده اید. حتی زمانی که فقیر نیستید، ژیمناستیک ذهنی در رهایی از ذهنیت کمیابی نقش دارد. من زیاده خواه نیستم. من به اندازه کافی برای داشتن شانس زندگی بهتر بدون پوشیدن پیراهن موی گوچی احساس گناه می کنم. من هنوز تقریباً همه چیز را دست دوم می خرم. اما من دیگر ارزان‌ترین ارزان‌ترین را دریافت نکرده‌ام، و تری پرچت با نظریه چکمه‌ها مرده بود و ای کاش بیش از 25 پوند برای لباس عروس نامناسبم خرج می‌کردم که مجبور بودم آن را به سینه‌هایم بچسبانم. اما عادت های قدیمی به سختی از بین می روند. اگر به اندازه یک قابلمه جدید بخرم – چیزی که می خواهم، اما نیازی ندارم – بودجه مفصل خود را دوباره بررسی می کنم و هر مبلغ را دوباره انجام می دهم تا 15 پوند را محاسبه کنم.

نکات مثبتی نیز وجود دارد. من برای همه چیزهایی که دارم سپاسگزارم و به ندرت به چیزهای دیگران حسادت می کنم. من می دانم که اگر دوباره خودم را در آن لبه صخره فقر بیابم – و این روزها برای اکثر ما هر زمانی ممکن است باشد – این کار را انجام خواهم داد. به خودم یادآوری می‌کنم که یک دهه تلاش کردم تا اطمینان حاصل کنم که فرزندم مثل من بزرگ نمی‌شود – و نمی‌شود. او از زمانی که به اندازه کافی برای جمع و تفریق بزرگ شده است، هرگز از هر پنی، هر کمبودی آگاه نخواهد شد. من هنوز هم برای او چیزهای دست دوم می خرم، اما از این که چیزهایی را که نیاز دارد و فقط گاهی اوقات می خواهم به او بدهم، خوشحال می شوم، بدون این که او، مانند همه بچه ها، لایق چیزهای خوب باشد.

برخی از برش ها را انجام نمی دهم. من سفر کرده ام، زیرا دوران کودکی مشایی من به من آموخت که همیشه شروع جدیدی وجود دارد. اگر بتوانم همیشه غذای اضافی خواهم داشت. گرمایش در ماه اکتبر ادامه دارد. این چیزها برای من مهم است. آنها به من احساس امنیت می دهند. خانه گرم و یخچال پر چیزی است که من می خواهم بچه ام داشته باشد، تا وقتی بزرگ شد و کارت بانکی اش را رد کردند، 30 سال عقب نشینی نکند، بلکه لبخند بزند، شانه هایش را بالا بزند و عذرخواهی کند.

آیا نظری در مورد موضوعات مطرح شده در این مقاله دارید؟ اگر می خواهید نامه ای تا 300 کلمه ارسال کنید تا برای انتشار در نظر گرفته شود، آن را برای ما به آدرس guardian.letters@aban.news.com ایمیل کنید.